Στα πενήντα δεν αντέχεις άλλο τους περιορισμούς. Δεν αντέχεται το σφιχτό σουτιέν, τα αναγκαστικά δείπνα με την κουνιάδα που ελέγχει τη σκόνη στις γωνίες σας, τακούνια στα πεζοδρόμια και περιστασιακά χαμόγελα.
Στα πενήντα δεν θέλεις πλέον να αποδείξεις. Είσαι αυτό που είσαι, τα πράγματα που έχεις κάνει και τα πράγματα που ακόμα θέλεις να κάνεις. Αν αρέσει σε άλλους, εντάξει. Αλλιώς είναι το ίδιο.
Στα πενήντα δεν έχει σημασία αν είχες παιδιά ή όχι. Μάνα θα είσαι έτσι κι αλλιώς: της μητέρας σου, του πατέρα σου, μιας θείας που έμεινε μόνη, του σκύλου σου ή μιας αδέσποτης γάτας που μάζεψες στο δρόμο
Κι αν όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα είσαι μητέρα του εαυτού σου. Γιατί με τα χρόνια θα έχεις μάθει να φροντίζεις ένα σώμα που τελικά αγαπάς, στο να γίνεται όλο και πιο ατελές μόνο στα μάτια των άλλων.
Στα πενήντα θέλεις ελευθερία. Ελεύθερος να πεις όχι, ελεύθερος να μείνεις με τις πιτζάμες σου όλη την Κυριακή, ελεύθερος να νιώθεις όμορφα για τον εαυτό σου και όχι για τους άλλους
Και τώρα, εκεί που έχεις φάει τη μισή σου ζωή μεγάλη και βιαστική, θα βρεις την επιθυμία να γευτείς σιγά σιγά όλη τη ζάχαρη και το αλάτι των ημερών που έχεις μπροστά σου.
