Ονομάζομαι Σοφία. Από μικρή ηλικία, οι γονείς μου με πήγαιναν σε μοναστήρια και στο κατηχητικό, καθώς ήταν ιδιαίτερα θρησκόληπτοι. Κάθε Κυριακή ξυπνούσαμε το πρωί για να πάμε στην εκκλησία, και αν και τα πρώτα χρόνια μου μου άρεσε, στη συνέχεια ένιωθα να πιέζομαι πάρα πολύ. Παρατηρούσα τους συμμαθητές μου γύρω μου να βγαίνουν, να γελούν, να φλερτάρουν, και φοβόμουν ότι αν ένιωθα κάτι παρόμοιο, θα με τιμωρούσε ο Θεός.
Αποφοίτησα με αριστεία από το Πανεπιστήμιο και πήρα υποτροφία. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη, αλλά αρχίζω να μισώ τη ζωή μου διότι νιώθω μόνη μου.
Για πολλά χρόνια δεν είχα καμία σχέση και δεν ήξερα τι πάει να πεί φλερτ. Νιώθω τόσο παράξενα γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον πόθο από την αγάπη, ή ένα απλό σκίρτημα που μπορεί να αισθανθώ για κάποιον.
Κάποια στιγμή οι γονείς μου, μου προξένεψαν κάποιον τον οποίο αρραβωνιάστηκα στη συνέχεια. Ένιωθα να τον ερωτεύομαι αλλά δεν έπρεπε να κοιμηθούμε μαζί πριν το γάμο. Μπορούσα να περιμένω αλλά εκείνος δεν άντεξε και έφυγε. Ένιωθα να βρίσκομαι σε καραντίνα, την οποία δεν μπορούσα να δικαιολογήσω στο μυαλό μου.
Τα κορίτσια στην ηλικία μου έχουν αρκετές εμπειρίες και νιώθω ότι αν είχα και εγώ, θα ήμουν πιο ευτυχισμένη. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της καταπίεσης είναι να μου αρέσει όποιος βρεθεί μπροστά μου, ακόμα και ο καθηγητής που μου κάνει μαθήματα πιάνου από την παιδική μου ηλικία.
Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να παντρευτώ για να κάνω σεξ, θέλω να ζήσω όπως και όλες οι κοπέλες στην ηλικία μου, αλλά δεν θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου. Τι να κάνω;
Σοφία
tilestwra.com
