«Η Αννούλα η Φόνσου δεν έπρεπε να έρθει να με δει; Δεν ήρθε ποτέ. Δεν πειράζει, να είναι καλά».
«Δεν θέλω να ζήσω άλλο. Κουράστηκα. Και προδόθηκα. Πολλοί ευεργετήθηκαν από εμένα. Δεν ήρθαν όμως ποτέ να με δουν μέσα στο ίδρυμα», λέει η Ζωή Φυτούση στην εφημερίδα Freddo και τον Νίκο Νικόλιζα.
Τα λόγια της μεγάλης ερμηνεύτριας και ηθοποιού με δυσκολία βγαίνουν από το στόμα της. Το γεγονός ότι θυμήθηκαν τα γενέθλιά της στις 3 Δεκεμβρίου οι επιστήθιοι φίλοι της, Γιώργος Γεωργίου, Κώστας Βενετσάνος, Δημήτρης Ιατρόπουλος, καθώς και οι πολυαγαπημένες της ανιψιές πλημμύρισε τα μάτια της με δάκρυα χαράς και της έδωσε κουράγιο. Έστω και για λίγα λεπτά της ώρας.
«Γιώργο μου, είμαι εδώ πάνω από τρία χρόνια. Εκτός από εσάς, δεν με θυμήθηκαν άλλοι όλα αυτά τα χρόνια. Η Αννούλα η Φόνσου δεν έπρεπε να έρθει να με δει; Δεν ήρθε ποτέ. Δεν πειράζει, να είναι καλά», λέει συγκινημένη και ο επιστήθιος φίλος της, Γιώργος Γεωργίου, πέφτει στην αγκαλιά της βουρκωμένος.
Για τρία χρόνια είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι του ιδιωτικού ιδρύματος, με πολλαπλά προβλήματα υγείας και ένα εγκεφαλικό που δεν της επιτρέπει συγκινήσεις.
«Κάθομαι μόνη μου, θυμάμαι τα παλιά και κλαίω. Ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει όρθιος. Όχι καθηλωμένος. Τι να την κάνω τέτοια ζωή;», εκμυστηρεύεται στο αυτί του καλού της συναδέλφου, Γιώργου Γεωργίου και συνεχίζει: «Όταν θα κλείσει αυτή η πόρτα, θα είμαι εγώ και οι αναμνήσεις μου εδώ μέσα. Και οι ανιψιές μου. Αν δεν ήταν αυτές, θα είχα πεθάνει από καιρό. Ίσως να ήταν καλύτερα».
