Εμείς οι μαμάδες μπορούμε να τα βάλουμε με τους πάντες όταν πρόκειται για το παιδί μας, εκτός από τον χρόνο. Κυλάει γρήγορα και δεν σταματά. Και σε μια στιγμή, εκεί που νανουρίζουμε το μικρό μας στην αγκαλιά μας, ξαφνικά το βλέπουμε να βγαίνει με τους φίλους του χωρίς εμάς. Είναι τρομακτικό και ταυτόχρονα μαγικό να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει. Το άρθρο αυτής της μαμάς το επιβεβαιώνει με τα πιο όμορφα λόγια.
«Κοιτάζω το ρολόι στο μαιευτήριο καθώς σε θηλάζω. Πριν λίγες ώρες γεννήθηκες και με έκανες την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Σε κοιτάζω και πλημμυρίζω από αγάπη, αλλά και από φόβο. Είμαστε και οι δύο μικροί και έχουμε τόσα να μάθουμε ο ένας από τον άλλον.
Κλείνω για λίγο τα μάτια μου και όταν τα ανοίγω, βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού μας. Σκοντάφτω πάνω σε παιχνίδια και σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου να μου χαμογελάς. Έχεις μεγαλώσει αρκετά και έχει βγάλεις τα πρώτα σου δοντάκια. Νιώθω πολύ κουρασμένη, αλλά πρέπει να συμμαζέψω. Σε αυτό το λίγο χρονικό διάστημα που έχουμε περάσει μαζί μου δίδαξες ότι είναι εφικτό να τσαντίζεσαι με κάποιον που λατρεύεις – ακόμα και αν αυτό σε πληγώνει!
Και ξαφνικά, βρίσκομαι σκυμμένη να σε βοηθώ να δέσεις τα κορδόνια σου. Έχεις θυμώσει που δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου και δεν θέλεις τη βοήθειά μου. Έχεις και μια αδερφούλα τώρα πια, η οποία κρέμεται κυριολεκτικά από το μανίκι μου. Κλαις και φωνάζεις. Νιώθω να φτάνω στα όριά μου. Έχουμε αργήσει και εγώ χρειάζομαι επειγόντως να αναπνεύσω φρέσκο αέρα. Θέλω να ξεφύγω για λίγο.
Λίγα χρόνια αργότερα, κοντεύεις να τελειώσεις το δημοτικό. Έχεις γενέθλια και θέλεις να κεράσεις γλυκά τους συμμαθητές σου στο σχολείο. Κάθομαι από το βράδυ και φτιάχνω σοκολατάκια – τα αγαπημένα σου. Είσαι μεγάλος πια και έχεις γίνει πολύ συνεργάσιμος. Κάθε μέρα με κάνεις περήφανη! Το πρωί που ξυπνάς πετάς την σκούφια σου από την χαρά σου με τα σοκολατάκια, αλλά λίγο πριν φτάσουμε στην τάξη μου λες ότι θέλεις να τα κρατήσω εγώ, γιατί εσύ ντρέπεσαι. Και το κάνω! Γιατί ξέρω ότι ίσως είναι η τελευταία χρονιά που θα μου ζητήσεις κάτι τέτοιο.
Στα 11 σου χρόνια αρχίζεις και αποταμιεύεις για να αγοράσεις καινούριο ποδήλατο. Και μετά από απόλυτη συνέπεια τα καταφέρνεις. Πάμε μαζί στο κατάστημα και μιλάς με τον πωλητή. Τρομάζω για μια στιγμή. Είσαι τόσο ευγενικός, τόσο ώριμος για την ηλικία σου. Για άλλη μια φορά με κάνεις να φουσκώνω από περηφάνια.
Και φτάνουμε στο τώρα, στο κατώφλι της εφηβείας. Είσαι 14 χρονών, ολόκληρος νεαρός και ετοιμάζεσαι να πας στον χορό του σχολείου σου. Μου ζητάς να σε πάω με το αμάξι μέχρι εκεί, αλλά να εξαφανιστώ αμέσως μετά – γιατί «έλεος βρε μάνα, δεν θέλω να μας δουν μαζί». Φυσικά εξαφανίζομαι, όμως, παρκάρω λίγο πιο μακριά και σε παρακολουθώ να κάνεις πλάκες με τους φίλους σου και να κοιτάζεις τα όμορφα κορίτσια. Και αναρωτιέμαι: πού πήγε το μικρό μου αγόρι;
Την μια στιγμή σε κρατάω στην αγκαλιά μου, την άλλη σου δένω τα κορδόνια και τώρα σε βλέπω να πηγαίνεις στον χορό του σχολείου. Αν ήξερες πως νιώθω σίγουρα θα γελούσες μαζί μου. Αλλά δεν ξέρεις πώς είναι να βλέπεις ένα πλάσμα να μεταμορφώνεται από νεογέννητο, σε νήπιο, σε παιδί και αργότερα σε έφηβο. Δεν έχεις ιδέα πόσες αναμνήσεις ξυπνάνε στο υποσυνείδητό μου! Τόσες που δακρύζω!
Και τότε περνάει από το μυαλό μου, μία ακόμα εικόνα – τόσο γρήγορα που δεν είμαι καν σίγουρη ότι την είδα: ένας άντρας χαμογελαστός να με κοιτάζει και να με αγκαλιάζει λίγο ατσούμπαλα, φωνάζοντάς με “μαμά”.
Κρατάω την ανάσα μου και σκέφτομαι πόσος καιρός μου μένει ακόμα να σε καμαρώνω.»
