Μια αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε ο γνωστός ηθοποιός στην εφημερίδα Espresso ο οποίος μίλησε και για τις βιντεοταινίες, στις οποίες συμμετείχε.
Ο λόγος για τον Γιάννη Μποστάντζογλου όπου αποκάλυψε πως ασχολήθηκε με το θέατρο.
Το ότι πηγαινοερχόσαστε στο σπίτι του Καρόλου Κουν ήταν η αφορμή για να γίνετε ηθοποιός;
Μπήκα στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης όχι λόγω γνωριμιών. Εκεί, αν δεν «τα έλεγες», έφευγες. Ο Κουν με είχε προειδοποιήσει: «Αν δεν έχεις την πρόοδο που θέλω μέχρι τον Δεκέμβριο, άσχετα με την οικογενειακή φιλία μας, θα κάνεις άλλο επάγγελμα». Αδέκαστος ο Καρολάκης, όπως τον έλεγα. Οι δάσκαλοί μου, ο Γιώργος Λαζάνης, ο Γιάννης Μόρτζος, δεν χαρίζονταν. Η ηθοποιός Άννα Κυριάκου, που ήταν στο Εθνικό Θέατρο και πολύ φίλη της μαμάς μου, τη ρωτούσε «γιατί ο Γιάννης δεν έρχεται στο Εθνικό» και η μητέρα μου σήκωνε τους ώμους. Είχα πεισμώσει. Και τα πήγαινα καλά.
Αποφοιτήσατε από εκεί;
Έκανα το μέγα λάθος! Μου ζήτησαν να παίξω στην «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά. Το είδα ως ευκαιρία να νιώσω τον παλμό μιας μεγάλης κινηματογραφικής ταινίας. Ήθελα να μάθω τη δουλειά. Με παίρνει τηλέφωνο ο Λαζάνης και μου λέει «Μην τολμήσεις να πατήσεις το πόδι σου εδώ. Άφησες τα μαθήματά σου και τρέχεις στις ταινίες».
Πού; Στην «Ιφιγένεια» του Κακογιάννη! Τι έγκλημα έκανα; Και να σκεφτείτε ότι η Ειρήνη Παππά ήταν κολλητή φίλη της μάνας μου και μεγάλη σταρ, αν και γυναίκα της διανόησης. Αφού έφυγα από το σπίτι και πήγα να πλακωθώ άγρια! Με έδιωξαν από τη σχολή εν μια νυκτί κι έκανα έναν μήνα να κοιμηθώ. Το Θέατρο Τέχνης είχε μια φασίζουσα, καταπιεστική νοοτροπία. Ε, δεν πήγα να γυρίσω τσόvτα ούτε βιντεοταινία! Που στην καριέρα μου μετέπειτα έπαιξα σε 25 βιντεοταινίες και δεν ντρέπομαι να το πω, έβγαλα το ψωμί μου. Εκ των υστέρων και οι βιντεοταινίες αυτές δικαιώθηκαν, αλλά στην Ελλάδα θα μας φάνε οι γνωστοί φαρισαϊσμοί.
Τότε, λοιπόν, αποφάσισα να πάω στη Σχολή Κατσέλη κι ένιωσα τι σημαίνει οικογένεια. Ο Πελοπίδας και η Αλέκα Κατσέλη ήταν πατρική και μητρική φιγούρα κι όχι «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», που για ένα παιδί ως νοοτροπία αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Μου έλεγε ο Κουν «Γιάννη, μη μου αντιμιλάς, μη μου υψώνεις τη φωνή». Ε, μετά από 50 χρόνια νομιμοποιούμαι να πω ότι αυτές ήταν ευθιξίες του… κ…υ κι ότι ακόμη και στο Θέατρο Τέχνης τούς άρεσαν οι αυλικοί και τα γλειψiματα.
