«Παίξε μαζί μου, μαμά!»: Πόσες φορές σας έχει παρακαλέσει το παιδί σας να καθίσετε στο πάτωμα και να μοιραστείτε μαζί του αυτό που του δίνει τόση χαρά; Το παιχνίδι! Και πόσες φορές έχετε, πράγματι, παρατήσει όποια δουλειά κάνετε -ή δεν κάνετε- εκείνη την ώρα στη μέση, για να υποκύψετε στο γλυκό του κάλεσμα; Μάλλον όχι όσες το παιδί σας θα ήθελε πραγματικά, ε; Οι περισσότεροι γονείς διστάζουμε ή αποφεύγουμε να παίζουμε αρκετά με τα παιδιά μας. Γιατί, όμως; Είναι απλά επειδή είμαστε κουρασμένοι και ανόρεχτοι ή φταίει κάτι άλλο; Αν, αντί για παιχνίδι στο πάτωμα από το παιδί, καλούμασταν από την κολλητή μας για καφέ, θα ήμασταν λιγότερο κουρασμένες τότε;
Η Lu Hanessian, συγγραφέας, βραβευμένη δημοσιογράφος, εισηγήτρια σεμιναρίων για νέους γονείς και μαμά εγείρει το εξής ερώτημα: Μήπως φοβόμαστε το παιχνίδι; Μήπως η πηγή της αρνητικής αντίδρασής μας στο παιχνίδι σχετίζεται με κάτι επίπονο που κρύβουμε μέσα μας;
Σκεφτείτε πώς απαντάτε συνήθως στο παιδί όταν σας καλεί για παιχνίδι;
«Έναν γύρο ακόμα και τέλος.»
«Ηρέμησε γιατί θα σταματήσουμε.»
«Δεν έχουμε/έχω χρόνο τώρα.»
«Μα, το έχουμε παίξει 100 φορές!»
«Είμαι κουρασμένη τώρα.»
Θυμηθείτε πώς νιώθετε κάθε φορά που το παιδί σας καλεί για παιχνίδι: Ένα σφίξιμο στο στήθος; Νιώθετε το στομάχι να σας «τραβάει» καθώς προβλέπετε το ξέσπασμα του παιδιού την στιγμή που θα του πείτε ότι το παιχνίδι τελειώνει; Θολώνει το μυαλό σας; Νιώθετε την ανάγκη να βρείτε το τηλέφωνό σας ή να αποδράσετε από το δωμάτιο με τρόπο;
Δοκιμάστε να απαντήσετε στις παρακάτω ερωτήσεις:
1. Μπορείτε να προσδιορίσετε τι είναι αυτό που νιώθετε όταν προσπαθείτε να αποδράσετε από το παιχνίδι με το παιδί σας;
2. Τι αναμνήσεις έχετε από το δικό σας παιχνίδι, όταν ήσασταν παιδιά; Έπαιζαν οι γονείς σας μαζί σας; Παίζατε μόνοι σας; Ήταν το παιχνίδι σας μια θετική εμπειρία; Ήταν το παιχνίδι κάτι που σας ζητήσουν οι μεγάλοι να κάνετε όταν ήταν απασχολημένοι με κάτι άλλο ή ήταν περιορισμένο, κάτι που παρακρατούνταν ως τιμωρία;
3. Τι είναι για εσάς «παιχνίδι», στην ενήλικη ζωή σας;
4. Ποιο από τα παρακάτω νιώθετε ότι σας ταιριάζει, όταν απορρίπτετε το κάλεσμα του παιδιού σας για παιχνίδι: α) αγχώνεστε επειδή νιώθετε αδιαφορία και βαρεμάρα;, β) φοβάστε ότι δεν θα καλυφθούν οι δικές σας ανάγκες ενώ θα παίζετε;, γ) φοβάστε το ξέσπασμα του παιδιού σας όταν θα βάλετε όρια στον χρόνο ή στο στυλ του παιχνιδιού; δ) φοβάστε ότι το παιδί σας θα σας «καταβροχθίσει» με τις ανάγκες του ή νιώθετε ευάλωτοι;
Θα σας εξέπληττε να μαθαίνατε ότι κανένας από τους παραπάνω φόβους και τα άγχη δεν έχει να κάνει πραγματικά με το παιδί σας; Και ότι η απόρριψή σας αποτελεί σημάδι δικών σας πληγών γύρω από την ζωτικότητα, τη σύνδεση, την εμπιστοσύνη και τη χαρά που προσφέρει το παιχνίδι;
Η απαίτηση του παιδιού είναι πρόσκληση
Η Hanessian συνιστά να δούμε την φαινομενικά «παράλογη» απαίτηση του παιδιού μας για παιχνίδι, ως ένα σημάδι ανισορροπίας στην σχέση μας, το οποίο αποζητά την αποκατάσταση της ισορροπίας. Τα αθώα παιδιά μας είναι πολύ σοφά στα συναισθηματικά τους ραντάρ, ως προς το τι δεν πάει καλά στον εαυτό τους και στους γονείς τους. Όταν ένα παιδί σπρώχνει μακριά με θυμό ή με απόγνωση ένα παιχνίδι, αυτό είναι ένα άμεσο, αν και άτσαλο, σινιάλο, όπως είναι και το επίμονο κλάμα ενός μωρού που θέλει να μας πει ότι «κάτι δεν πάει καλά». Πράγματι, η ανάγκη του μωρού, π.χ. να αλλάξει πάνα, είναι ένα ξεκάθαρο σημάδι και μία εύκολη στο να αποκρυπτογραφηθεί και να εκπληρωθεί ανάγκη. Είναι προφανές. Είναι απτό. Και απαιτεί μόνο μερικά λεπτά.
Πώς σχετίζεται ο χρόνος με το παιχνίδι; Πολλοί γονείς φοβούνται πως το παιχνίδι απαιτεί χρόνο. Ότι θα σφετεριστεί, δηλαδή, τον χρόνο τους και θα βάλει σε λειτουργία μια διαδικασία που θα έχει μία δύσκολη, όλο αντιδράσεις, κατάληξη. Σκέφτονται: «Αν παίξω μαζί του και κάνω αυτό που θέλει, δεν θα τελειώσουμε ποτέ ή δεν θα με αφήνει να φύγω.»
Αυτό δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά η αρνητική φαντασίωσή μας για το τι θα συμβεί. Και πολύ συχνά, υποσυνείδητα οδηγούμε την κατάσταση εκεί, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε την άποψή μας. Υπερασπιζόμαστε τους φόβους μας.
Γιατί πρέπει να δείτε το παιχνίδι με το παιδί θετικά
Αν μπορέσετε να αναγνωρίσετε τον φόβο ή το άγχος που έχετε γύρω από το παιχνίδι, θα μπορέσετε και να βρείτε την υπομονή και την περιέργεια που χρειάζεται για να το αντιμετωπίσετε θετικά. Ακόμα κι αν στα δικά σας παιδικά χρόνια, οι γονείς σας δεν έπαιζαν μαζί σας όσο θα θέλατε, εσείς πρέπει να κάνετε την υπέρβαση και να γίνετε ένα διαφορετικό πρότυπο για το παιδί σας.
Διαγράψτε τις δυσάρεστες μνήμες που ενδεχομένως είχατε και μην τις επαναλάβετε ως ενήλικες. Δώστε βήμα στις χαρούμενες παρορμήσεις των παιδιών σας και βάλτε ρυθμό στο παιχνίδι σας μαζί τους. Δεν φαντάζεστε πόσο βαθιά μπορεί να συνδέσει τον γονιό με το παιδί μια διαδικασία όπως το παιχνίδι.
Και μην ξεχνάτε: Τις περισσότερες φορές, η «απαίτηση» του παιδιού σας για παιχνίδι είναι στην πραγματικότητα μία πρόσκληση για επούλωση. Για το παιδί. Για εσάς. Για την σχέση σας.
mama365.gr
