Η ιέρεια του ελαφρού τραγουδιού και κορυφαία εκπρόσωπος του είδους, Ελίζα Μαρέλλι έφυγε χθες από τη ζωή, στα 77 της χρόνια, μετά από σύντομη νοσηλεία στο Ναυτικό Νοσοκομείο. Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Σε ηλικία 9 ετών, άρχισε τα μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο, ενώ, δύο χρόνια αργότερα, ήρθαν και τα μαθήματα φωνητικής με τη Δανάη. Η επαφή μαζί της έμελλε να κρατήσει ως το τέλος της ζωής της Δανάης και να είναι καταλυτική για την Ελίζα Μαρέλλι. Η δασκάλα της ήταν εκείνη, που, αργότερα, την ονόμασε «αρχετυπική ντέιμ».
Η σπουδαία ερμηνεύτρια, πάλευε μέσα από τον Σύλλογο Φίλων Ελληνικού Τραγουδιού που ιδρύθηκε το 2004 για τη διάδοση και διάσωση του είδους που υπηρετούσε. Ο Σύλλογος κυκλοφορούσε κάθε χρόνο ένα λεύκωμα. Η τελευταία φετινή του έκδοση του 2016 που ήταν αφιερωμένη στην Ελίζα Μαρέλλι τη ζωή της και την μεγάλη προσφορά της στο ελαφρό τραγούδι, έμελλε να είναι η τελευταία για εκείνη.
«Δίνω το δικό μου αγώνα για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το όμορφο είδος τραγουδιού συστήνοντας το στους νεότερους μέσα από το έργο του Συλλόγου. Η συμβολή αυτών των μελωδιών στην ελληνική μουσική ήταν καθοριστική… Δεν είναι τυχαίο ότι σύγχρονοι καλλιτέχνες όλο και πιο συχνά προσθέτουν τραγούδια εκείνης της εποχής στο ρεπερτόριο τους, αφού διαπιστώνουν τη διαχρονική αξία και την απήχηση που έχουν στο κοινό. Το ελαφρό τραγούδι είναι οι ρίζες και το στέρεο έδαφος στο οποίο πατάει με ασφάλεια και προχωράει με σταθερά βήματα το ελληνικό τραγούδι προς το μέλλον», είχε δηλώσει με αφορμή την έκδοση η Ελίζα Μαρέλλι.
Ανάμεσα στις μεγάλες πρώτες επιτυχίες της και οι: «Μη μετανιώνεις», «Εσύ θα κλάψεις», «Τι μου έχεις κάνει», «Στην υγειά της», «Το καινούργιο σου φουστάνι», «Ο Ψαράς και η ψαροπούλα», «Έρωτα τύραννε μεγάλε», «Θέλω ποτέ να μην χωρίσουμε», «Το πεζοδρόμιο», κ.ά.
Ακολούθησαν οι μεγάλες προσωπικές της επιτυχίες ενώ παράλληλα έδωσε νέα ζωή σε τραγούδια του μεσοπολέμου και τα αναδεικνύει με τη φωνή και τις ερμηνείες της. Ανάμεσα τους τα: «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ταμπακιέρα», «Μαραμένα τα γιούλια», κ. ά. Όταν τραγούδησε την περίφημη «Ρεζεντά» η επιτυχία που γνώρισε ήταν τόσο μεγάλη που ο κόσμος την ταύτισε μαζί του και την αποκαλούσε «Ρεζεντά». Το ίδιο συνέβη πολλές φορές ακόμα.
Στη δεκαετία του ’60, η δημιουργία οικογένειας και η απόκτηση τριών παιδιών την κράτησαν μακριά από τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, όπως η ίδια είχε δηλώσει. Η επιστροφή έγινε πανηγυρικά, καθώς το κοινό ποτέ δεν την ξέχασε, με ένα πολύ επιτυχημένο ρεσιτάλ της στο κινηματοθέατρο Παλλάς. Επειδή απέφευγε τη δημοσιότητα, έγινε λόγος για μια «φωνή χωρίς πρόσωπο».
Απέφευγε τα κέντρα και εμφανιζόταν μόνο σε συναυλίες. Παιδί του ραδιοφώνου, η Ελίζα Μαρέλλι έκανε άπειρες ραδιοφωνικές εκπομπές.
«Δεν είμαι καλλιτέχνης με την έννοια του επαγγελματία, δεν περίμενα να ζήσω απ αυτό», έλεγε η ίδια η Ελίζα Μαρέλλι. «Είμαι ικανοποιημένη γιατί έκανα τα πράγματα που αγαπούσα στην τέχνη. Το τραγούδι πρόσθεσε στη ζωή μας ποιότητα και πλούτο.
Οι τιμητικές πλακέτες, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις της αναρίθμητες, ήρθαν να επισφραγίσουν το ευρύ κοινωνικό, καλλιτεχνικό της έργο που εκδηλώνεται μέσα από την έντονη φιλανθρωπική της δράση.
Τραγούδησε επίσης στο Ηρώδειο σε συναυλία αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ και αποθεώθηκε από το κοινό. Επίσης σε εκδήλωση στα Δημήτρια τον Οκτώβριο του 2009, αλλά και στο Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης, στις εκδηλώσεις εορτασμού του Ολοκαυτώματος στη Νάουσα κ. ά.
Δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή η ώρα της κηδείας της, η οποία θα γίνει στην Κόρινθο.
