Υποθέτουμε ότι αυτή η φράση δεν είναι άγνωστη στις μανούλες που τα παιδιά τους είναι προσχολικής ηλικίας.
Όσο είναι μωρά, το ντύσιμο τους μπορεί να έχει άλλου είδους δυσκολίες (στρυφογυρίζουν, φοράνε πάνα), είναι όμως εύκολη υπόθεση. Τα…προβλήματα ξεκινούν όταν τα παιδιά αρχίζουν να διαμορφώνουν άποψη για το ντύσιμό τους. Και αυτό ως ένδειξη αυτονομίας δεν είναι αρνητικό, κάθε άλλο μάλιστα, αρκεί οι στυλιστικές τους επιλογές να μην γίνονται στο και πέντε. Τι εννοούμε; Όταν για παράδειγμα πρέπει να φύγουν για το σχολείο αλλά αρνούνται να φορέσουν τη φόρμα με το μπλε μπλουζάκι ή όταν όλη η υπόλοιπη οικογένεια είναι στην πόρτα και η μικρή έχει στυλώσει τα πόδια γιατί δεν της αρέσει το καλσόν! Ε, τότε η υπομονή…πάει περίπατο.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε όταν τα παιδιά αρνούνται πεισματικά να φορέσουν τα ρούχα που επιλέγουμε αλλά και ό,τι άλλο τους προτείνουμε; Τι πρέπει να τους λέμε όταν μας κοιτάζουν αφοπλιστικά και μας προστάζουν να βρούμε κάτι άλλο;
Οι ειδικοί σε θέματα παιδιού συνιστούν αρχικά ψυχραιμία. Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε ως γονείς είναι ότι τα παιδιά μέσα από το ντύσιμο δεν εκφράζουν μόνο το γούστο και τις προτιμήσεις τους αλλά και την ανάγκη τους για ελεύθερη βούληση. Παράλληλα, θέλουν να αισθάνονται άνετα όταν παίζουν, χωρίς περιορισμούς στις κινήσεις τους.
Από την άλλη, το πρόβλημα με τα ρούχα ξεκινάει όταν οι επιλογές του παιδιού δεν ταιριάζουν με την εικόνα που θέλουμε να δώσουμε εμείς ως γονείς προς τα έξω, με αποτέλεσμα να προκύπτει κόντρα.
Εκείνο λοιπόν που μας προτρέπουν να κάνουμε -οι ψυχολόγοι- είναι αρχικά να συνδέουμε τις εποχές με τα ρούχα, να εξηγούμε δηλαδή στα παιδιά μας πότε φοράμε ποια ρούχα, ενώ αποφεύγουμε να κατεβάζουμε όλη την ντουλάπα όταν αρνούνται να φορέσουν συγκεκριμένα ρούχα.
Και το πιο σημαντικό: Αν επιμένουν πολύ, καλό είναι να υποχωρούμε. Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου αν η επιλογή τους δεν μας βρίσκει σύμφωνες. Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά και ουσιαστικά πράγματα για τα οποία θα πρέπει να διατηρήσουμε την επιμονή και την άρνησή μας.
