Ήταν μια συγκινητική συνάντηση;
«Και ναι και όχι. Καταρχήν μου ήταν τελείως άγνωστος, όμως η ανάγκη μου να προφέρω έστω μία φορά τη λέξη «μπαμπάς» και να είναι παρών, να τον έχω μπροστά μου και να κοιταζόμαστε, ήταν μια στιγμή που ονειρευόμουν από παιδάκι.
Δεν γεφυρώθηκε κάπως αυτό το χάσμα;
Παραλίγο, αλλά πλέον είμαι σίγουρη πως δεν επιθυμώ να τον ξαναδώ. «Η αλήθεια πάει πάντα μπροστά» έλεγε η μητέρα μου. Έτσι, λίγες ημέρες μετά τη συνάντησή μου μαζί του ήρθα αντιμέτωπη με μια αποκάλυψη που με τσάκισε. Τυχαία ανακάλυψα σε μια κούτα στο πατάρι του σπιτιού μου στην Αθήνα, που πλημμύρισε μέσα στις γιορτές, μια στοίβα γράμματα του -νεαρού τότε- πατέρα μου προς τη μητέρα μου. Της έγραφε λοιπόν με υπεροψία πως δεν θα γυρνούσε κοντά μας ποτέ, ότι είχε αποκτήσει νέα οικογένεια, πως δεν θα έστελνε ούτε μία λίρα γιατί είχε πολλά έξοδα και τη συμβούλευε μάλιστα να φτιάξει από την αρχή τη ζωή της. Κι εμένα στην πρόσφατη συνάντησή μας μου έλεγε ακριβώς τα αντίθετα! Και το χειρότερο; Τον πίστεψα. Αλλά η μανούλα μου από εκεί ψηλά, από τον ουρανό, δεν επέτρεψε τέτοια κακοήθεια. Με έφερε αντιμέτωπη με την αλήθεια μέσω αυτών των επιστολών.
Πώς θα το χειριστείτε από εδώ και πέρα;
Δεν το έχω σκεφτεί. Πάντως στο σπίτι του δεν ξαναπάω. Μετά τη συνάντησή μας εδώ, με κάλεσε στην Αγγλία για να γνωρίσω τα αδέρφια μου. Πήγα λοιπόν και συνάντησα δύο αγόρια ψυχρά και ανέκφραστα, και τη γυναίκα που για χάρη της εγκατέλειψε τη μανούλα μου. Μια ηλικιωμένη στρίγκλα, που για όσον καιρό με φιλοξένησε μου παραχώρησε μια αποθήκη βρόμικη, γεμάτη αράχνες, όπου κοιμόμουν.
