Σε λιγότερο από ένα χρόνο παντρεύομαι πράγμα που σημαίνει ότι θα αφήσω το πατρικό μου – για να είμαι πιο σωστή το μητρικό μου – σπίτι αφού με μεγάλωσε η μόνη μαμά μου και θα μείνω με τον άντρα μου. Όση χαρά έχω για το γάμο μου που έρχεται, άλλο τόσο άγχος και στεναχώρια έχω που θα πρέπει να αφήσω μόνη της τη μαμά μου.
Ο μπαμπάς μου πέθανε από καρκίνο όταν ήμουν μικρή και η αδερφή μου ζει στο εξωτερικό πράγμα που σημαίνει ότι αν φύγω και εγώ, η μητέρα μου θα μείνει εντελώς μόνη και δεν το αντέχω.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να την αφήσω. Μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι που ήμασταν πάντα οι τρεις μας, η μια παρέα, συντροφιά και παρηγοριά της άλλης, πως θα φύγω τώρα και θα την αφήσω μόνη και έρμη; Η σκέψη αυτή με κάνει να νιώθω ενοχές και δεν με αφήνει να σκεφτώ το μέλλον μου ή να ετοιμάσω το γάμο μου γιατί ξέρω ότι αυτό που για άλλες κοπέλες είναι το ξεκίνημα της νέας τους ζωής και φέρνει χαρά, για τη μητέρα μου προμηνύει μοναξιά.
Το πήρα απόφαση και είπα στον άντρα μου ότι έχει που έχει πολύ μεγάλο σπίτι, μήπως να παίρναμε και τη μάνα μου μαζί για να μην είναι μόνη και να μην πληρώνει ενοίκιο; Μέσα μου πίστευα ότι θα με καταλάβαινε και θα σκεφτόταν λογικά, αλλά αντίθετα αντέδρασε πολύ άσχημα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να έχει τη μητέρα μου μέσα στα πόδια του όλη την ώρα και ότι αν θέλει μέσα στο σπίτι του να κυκλοφορήσει γυμνός, να ρευτεί, να «αεριστεί» ή να κάνουμε σeξ δεν μπορεί να έχει την έγνοια της μην τον δει, μη τον ακούσει ή μη τον παρεξηγήσει. Με λίγα λόγια μου το ξέκοψε εξαρχής. Η μάνα μου σπίτι της και εμείς στο σπίτι μας, έτσι λέει είναι το σωστό.
Νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει καθόλου. Αν ήταν η δική του μητέρα στη θέση της δικής μου, θα έλεγε το ίδιο; Δεν πιστεύω. Δεν νοιάζεται για μένα πόσο μάλλον για τη μητέρα μου, γιατί αν νοιαζόταν θα μου έλεγε από μόνος του να την πάρουμε μαζί μας. Δεν λέει να καταλάβει ότι με μεγάλωσε εντελώς μόνη και ότι της οφείλω αυτό που είμαι σήμερα. Ο άντρας μου καλό θα ήταν να καταλάβει ότι της χρωστάει χάρη. Αν δεν ήταν εκείνη, δεν θα ήμουν σήμερα αυτή που είμαι και θα παντρευόταν ίσως κάποια άλλη που καμία σχέση δεν θα είχε με εμένα. Χάρη σε εκείνη υπάρχω άρα πιστεύω ότι της οφείλει περισσότερο σεβασμό και κατανόηση απ’ αυτή που δείχνει.
Σκέφτομαι μήπως αυτός ο γάμος δεν πρέπει να γίνει. Από τη στιγμή που ο άντρας μου δείχνει τέτοια αναισθησία σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, ίσως καλύτερα θα ήταν να το «παγώσουμε» για λίγο και να το ξανασκεφτούμε. Δεν ξέρω αν το αντέχω ή αν είμαι ακόμα έτοιμη να αποχωριστώ τη μητέρα μου ειδικά μετά από τόσα όσα πέρασε. Αν δεν το καταλάβει αυτό έγκαιρα ο άντρας μου, τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να σταματήσει να κάνει όνειρα για γάμους και τέτοια. Δεν θα αφήσω εγώ τη μάνα μου για να καμαρώνει αυτός και το σόι του στην εκκλησία.
