Όλα όσα είπε για αυτά που ακούγονται περί απαγωγής από Αλβανούς, ναρκωτικά και τοκογλυφία.
Ο Πάνος Καλλίτσης έδωσε την πρώτη του συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα και μίλησε για τη στιγμή της επίθεσης αλλά και για όλα όσα έχουν ακουστεί τις τελευταίες μέρες για το κίνητρο της επίθεσης.
«Ο άγνωστος με σημάδεψε σε ένα σημείο που σημαίνει πολλά για μένα, γι’ αυτό και αμέσως ένιωσα ότι με πείραξε η πρόθεσή του. Ασυναίσθητα μου βγήκε η φράση: “Στην καρδιά ρε”; Όλο αυτό μου έδωσε δύναμη για να σπρώξω τον δράστη και να βρει η γυναίκα μου την ευκαιρία να βγει έξω, να φωνάξει και να γίνει σαματάς. Μετά μου έριξαν άλλες δύο σφαίρες στα πόδια για να πέσω, εγώ όμως δεν έπεσα ποτέ. Το ασθενοφόρο με βρήκε όρθιο. Δεν πίστεψα ούτε μία στιγμή ότι θα πεθάνω. Είχα δεχτεί τρεις σφαίρες, μία στην καρδιά και δύο στα πόδια, αιμορραγούσα, αλλά δεν έπεσα ποτέ. Βρήκα το κουράγιο και τη δύναμη να κατευθύνω τη γυναίκα μου, την Έλενα, σε όσα έπρεπε να κάνει. Της έλεγα “πάρε την αστυνομία, πάρε το ΕΚΑΒ, πάρε την αδελφή μου”. Έγινε όλο αυτό κι εγώ δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ότι θα φύγω», ομολογεί ο ίδιος.
Ποιους είδε όταν άνοιξε τα μάτια του μετά το χειρουργείο; «Ήταν εδώ ο Κρατερός Κατσούλης, η γυναίκα μου, μαζί με κάποιους πολύ καλούς φίλους και εγώ τους ρωτούσα: “Πείτε μου, είμαι καλά”; Φάνταζε σαν όνειρο όλο αυτό».
Τι λέει για τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για ναρκωτικά και τοκογλυφία; «Όποιος με ξέρει γνωρίζει ότι δεν καπνίζω και δεν πίνω. Οι φίλοι μου διαμαρτύρονται που δεν τους ακολουθώ ούτε στο ένα ποτήρι κρασί. Δεν έχω πιστωτικές κάρτες, δεν χρωστάω, δεν έχω δάνεια και δεν έχω μπει ποτέ στον “Τειρεσία”. Συνεργάζομαι πολύ με το εξωτερικό και εκεί ελέγχονται τα πάντα. Είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στην ηθική και την αλήθεια και κοιτά τους ανθρώπους στα μάτια. Όποιος με ζει καθημερινά, ξέρει. Δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν. Δεν έχω πειράξει άνθρωπο γιατί δεν είναι η φιλοσοφία μου αυτή. Τη δουλεύω την Κλωθώ, τη μοίρα που σχετίζεται με το κάρμα. Από εκεί και πέρα δεν με αφορά τι λένε ο ένας και ο άλλος, που έχουν άποψη χωρίς να γνωρίζουν».
Και καταλήγει: «Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά, τα οποία ξεπερνούν και τα πιο τρελά αστυνομικά σενάρια, απέχοντας πολύ από την πραγματικότητα. Πρόκειται για απλή συγκυρία. Το 2004 με είχαν απαγάγει τέσσερις Αλβανοί έξω από το κέντρο όπου εμφανιζόταν η Χάρις Αλεξίου με την οποία συνεργαζόμουν. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος πολύ πράος, με πολύ ήσυχη και κανονική ζωή, που μου αρέσει πάρα πολύ η φύση, έχω μποστάνια και καλλιεργώ τη γη κλπ. Όσο κι αν η ζωή μου φαντάζει λαμπερή λόγω επαγγέλματος και των διάσημων με τους οποίους συνεργάζομαι τακτικά, η ψυχή μου βρίσκει πάντα χαρά σε πολύ απλά πράγματα. Παρ’ όλα αυτά μου συμβαίνουν πολύ έντονες καταστάσεις. Έχω περάσει π.χ τη λοίμωξη Φουρνιέ, μια πολύ βαριά ασθένεια, από την οποία πέθανε πριν από κάποια χρόνια ο Γιάννης Κυράστας. Εγώ επέζησα περνώντας στα ιατρικά χρονικά ως μοναδική περίπτωση επιβιώσαντος. Είμαι διατεθειμένος να το ψάξω μέχρι τέλους. Σίγουρα το τότε δεν συνδέεται με το τώρα. Κάρμα; Ποιος ξέρει; Ίσως. Είμαι σαν κάποιον που μπορεί να μην έχει καπνίσει ποτέ του και πεθαίνει μέσα σε δύο μήνες από καρκίνο του πνεύμονα».
