Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι τελικά να ανέβουμε μόνοι μας ένα βουνό ή να περάσουμε έναν θορυβώδη δρόμο χωρίς να κοιτάξουμε καθόλου; Και τα δύο είναι εξίσου ριψοκίνδυνα.
Ο κόσμος λέει να προσέχεις όταν περνάς τον δρόμο, να μην είσαι διαφορετικός από τους άλλους, να μην κάνεις αυτό που θέλεις άμα δεν πρέπει, να μην εμπιστεύεσαι. Να μην, να μην… ένα να μην μας εμποδίζει από το μεγάλο άνοιγμα, το μεγάλο βήμα της ψυχής.
Πολλές φορές την νιώθεις να θέλει να ουρλιάξει και άλλες να θέλει να χαθεί. Θέλεις να την αφήσεις να πετάξει αλλά δεν μπορείς, δεν σ’ αφήνουν οι σκέψεις, οι υποχρεώσεις, οι κοινωνικοί περιορισμοί και κάθε είδος περιορισμοί. Πιέζεσαι, πνίγεσαι, νιώθεις εγκλωβισμένος μέσα στη «βρωμιά», εκεί όπου πλέον έχει δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα. Όσο δεν κουνιέσαι αυτή αυξάνεται, μεγαλώνει, αρχίζει να σου τρώει σιγά σιγά ένα όργανο. Ξεκινάει με το στομάχι. Είναι αυτοί οι χαρακτηριστικοί μόνιμοι πόνοι, ψηλά και κάτω από τον θώρακα. Στη συνέχεια ¨μολύνει¨και τα γύρω όργανα αλλά δεν πονάς, νιώθεις μονάχα ένα βάρος.
Μα και πως να κουνηθείς μόνος, είναι δύσκολο να κάνεις το βήμα. Άλλα θέλει το σώμα και άλλο η ψυχή. Το σώμα είναι βαρύ, σιδερένιο και ανέκφραστο, ενώ η ψυχή είναι τσαλακωμένη απο όπου και να την ακουμπήσεις πονάει. Κανένα απο τα δυο δεν έχει δύναμη να συνεχίσει.
Πως ανεβαίνεις μόνος σου μετά στο βουνό; Πως περνάς ασφαλής τον δρόμο; Πως συνεχίζεις να περπατάς κάθε ένα δύσκολο σκαλοπάτι χωρίς να πέσεις; Πως εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου;
Και η εμπιστοσύνη ένα συναίσθημα είναι που είτε ελαφραίνει είτε βαραίνει την ψυχή. Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς κάποιον τελικά , εύκολο στην εικόνα αλλά δύσκολο στην σκέψη. Εδώ είναι δύσκολο να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Για αυτό λέω η εμπιστοσύνη είναι το ισχυρότερο συναίσθημα της ψυχής. Καθοδηγεί και μπορεί να κατευνάσει οποιαδήποτε ορμητική ενέργεια που δημιουργείται μέσα μας ενίοτε.
Νιώθεις ασφαλής όταν πατάς στη γή, όταν βλέπεις , όταν ακούς. Αλλά ξαφνικά προσγειώνεσαι και συνειδητοποιείς ότι είσαι σε κινούμενη άμμο και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Το σώμα σου έχει αγκυλωθεί και εσύ να κοιτάς αδρανής γύρω σου χωρίς να σε νοιάζει αν θα σωθείς ή θα πνιγείς μέσα στη βρωμιά που σαπίζει την ψυχή σου.
Έχεις παραλύσει ψυχικά, φτάνει μόνο μια κίνηση για να προχωρήσεις, αλλά τελικά επιλέγεις την ακινησία, την φυγή από την ελευθερία.. και ξαφνικά βλέπεις το βουνό να απομακρύνεται, ο δρόμος να είναι γεμάτος εμπόδια και τα φτερά που μόλις είχες ανοίξει να μαραίνονται και το σώμα σου να χωρίζεται από την ψυχή. Και τα ίδια ξανά και ξανά, σχέδια λαμπρά , ανεκπλήρωτα και επιθυμίες κατεδαφισμένες στη λασπωμένη γη.
ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ. ΦΤΑΝΕΙ!
Μπορείς να κάνεις το βήμα σου, θα ξεκινήσεις με ένα μικρό τη φορά και θα δεις πως θα αρχίσεις να απομακρύνεσαι από ό,τι σε κρατούσε στη μαυρίλα, από ό,τι σου λύγιζε τη ψυχή. Μια απόφαση είναι, μια συνειδητή πράξη αγάπης προς εσένα. Σιγά σιγά και πάλι θα αρχίσεις να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τη ζωή , και αυτό πολύ γρήγορα θα δώσει τη θέση του στη λιακάδα, στην ηρεμία, την αλλαγή, την ελπίδα.
Όλα ξεκινούν από ένα βήμα. Κάνε αυτό το βήμα τη φυγή σου από ό,τι σε κρατάει δέσμιο.
Μπορείς να τα καταφέρεις. Το ξέρεις, είσαι δυνατός.
Άλλαξε τα πάντα μέχρι να σου αρέσουν. Παρατήρησε τον εαυτό σου, τις συνήθειές του, τι τον κρατάει πίσω, τι τον κάνει να ραγίζει, να μην έχει ενέργεια, να μην ζει ουσιαστικά και άλλαξέ τα όλα. Έχεις άπειρες δυνατότητες και όλα βρίσκονται εκεί, στο μυαλό σου.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Η ζωή είναι το υπέρτατο δώρο που θα μπορούσες να λάβεις.
Ζήσε τη ζωή και επιτέλους φύγε από τη μιζέρια σου.
Χαρά Κ.
