Ίσως να μην ήταν γραφτό. Ίσως οι άνθρωποι να αλλάζουν «θέλω» μεγαλώνοντας. Ίσως οι συνθήκες να έμειναν για πάντα τόσο κατάλληλα ακατάλληλες. Ίσως οι καταστάσεις να έφεραν ένα τέλος που δεν μπορούσε να διορθωθεί με καμία άλλη προσπάθεια. Ό,τι κι αν έγινε, όλοι το νιώσαμε. Όλοι αγαπήσαμε κάποιον άνθρωπο στη ζωή μας και τον χάσαμε.
Μα αλήθεια, μεγαλύτερο βουνό από αυτό των συναισθημάτων της απώλειας ενός τέτοιου ατόμου δεν υπάρχει. Σαν να αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς η ψυχή μας. Σαν να περιμένει πως κάτι θα αλλάξει. Ξεκινάμε να πιστεύουμε στα θαύματα για να σταματήσει το μέσα μας να πονά. Και είναι αλήθεια τόσο επώδυνη η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας.
Όταν χάνουμε κάποιον που αγαπήσαμε περισσότερο από το καθετί, μέσα μας, δεν πονά μόνο η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να «θρηνήσουμε» την απώλειά μας. Γιατί; Γιατί πρέπει να συνεχίσουμε την ίδια καθημερινότητα και ρουτίνα χωρίς τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Χωρίς τις μικρές λεπτομέρειες που μας έσπαγαν το γκρίζο και μας έδιναν χρώμα. Πρέπει να προχωρήσουμε.
Λες κι καρδιά μας έχει γίνει ένας πόλος μιας μπαταρίας που στη μια άκρη έχει την αγάπη και στην άλλη τη μοναξιά. Κι αλήθεια έτσι δεν είναι; Έρχεται ένας άνθρωπος, μας φορτίζει με αγάπη, νοιάξιμο, στιγμές, αναμνήσεις και μετά κενό. Αδειάζουμε. Γιατί όταν χωρίζουν οι άνθρωποι, σε κάθε κομμάτι τους που μαζεύουν απ’ το πάτωμα θυμούνται κάθε στιγμή και κάθε ανάμνηση που το έπλασε κάνοντας αυτή τη διαδρομή ακόμα πιο επίπονη.
Όταν κάποιος που αγαπήσαμε, γίνεται κάποιος που χάσαμε νιώθουμε προδομένοι και μόνοι. Κι ας βαφτίσουμε αυτή την απώλεια ∈ρωτική, φιλική, ας την ονομάσουμε όπως θέλουμε. Η απώλεια είναι μια σκληρή πραγματικότητα για όποιον την έκανε φίλη. Είναι μια αλήθεια που μας κάνει να πιστεύουμε πως ό,τι ζήσαμε ήταν ένα ψέμα. Γιατί ξυπνά τον θυμό μέσα μας.
Σταματάμε να πιστεύουμε. Σταματάμε να κάνουμε τόσο εύκολα όνειρα. Γιατί μαθαίνουμε πως ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να γίνουν θρύψαλα και να σκορπίζουν με τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο ανάμεσα στις σιωπές που θα έρθουν τα βράδια σαν τραβήξουμε στη γωνιά μας.
Μέσα από την απώλεια, συνειδητοποιούμε πόσο ίδιοι είμαστε όλοι. Πόσο ανθρώπινα τρωτοί είμαστε σαν χάσουμε αυτούς που αγαπάμε. Αυτή είναι η συνειδητοποίηση που μας απλώνει το χέρι να σηκωθούμε. Να προχωρήσουμε και να προσπαθήσουμε να μην ξυπνάμε απλά για να πούμε πως υπάρχουμε, μα να αρχίσουμε σιγά – σιγά να ζούμε και πάλι.
Όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται στην αρχή, όσο ακατόρθωτο κι αν φαντάζει το ενδεχόμενο να αγαπήσει ξανά η καρδιά μας, να χαρεί και να προχωρήσει, στο τέλος βρίσκει τον τρόπο. Γιατί ένας άνθρωπος που χάσαμε, συνέχισε να μας μαθαίνει ακόμα περισσότερα στην απουσία του.
Κι οι άνθρωποι πάντα θα αποζητούν εκείνο το συναίσθημα μέσα τους. Θα διψούν να ξαναθυμηθούν πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Γιατί ένας χωρισμός είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης μας για συντροφικότητα. Αλλιώς θα ήταν εύκολος. Αλλιώς δεν θα πονούσε τόσο. Έχουμε την ανάγκη της αγάπης μέσα μας.
