«Αν ήταν να σε γνώριζα ξανά, θα κρατούσα μεγαλύτερες σιωπές, για να καταλάβω νωρίς ότι δεν καταλαβαίνεις τις πράξεις.
Αν σε γνώριζα ξανά, θα κοιτούσα πιο βαθιά στα μάτια σου, για να καταλάβω τους φόβους σου.
Αν σε γνώριζα ξανά, θα ρωτούσα περισσότερα, σχεδόν θα σε ανέκρινα και θα καταλάβαινα νωρίτερα ότι χάνεις την ουσία του «εκεί».Και με κάτι τέτοιες σκέψεις ξεκινάει μια ακόμα μέρα με ήλιο και πολύχρωμα σύννεφα. Είναι μεγάλη η ανακούφιση να αναπνέεις κάτω από έναν υπέροχο ουρανό και να πηγαίνεις να συναντήσεις για μια ακόμα φορά το όνειρό σου. Πόσο όμορφη μπορεί να γίνει μια καθημερινότητα όταν την αγαπήσεις, κι ας λείπουν κομμάτια σου, σε αυτό το «μισό» έχει μείνει ζωή ακόμα.
Δε βιάζεσαι να συμπληρώσεις κάτι που λείπει και δε θυμώνεις με τον εαυτό σου που μετανιώνεις τις εξηγήσεις και τις ερμηνείες που παίρνεις πίσω, γιατί απλά δεν έχει νόημα. Και ποιο το νόημα μετά την καταστροφή;
Ξέρεις πια πιο καλά από ποτέ ότι για να «πάει» όλο αυτό πρέπει να είσαι ολόκληρος, κι όχι μόνο εσύ αλλά κι ο άλλος. Ξέρεις πια πιο καλά από ποτέ ότι όποιος αγαπάει αληθινά, βρίσκει τρόπους και γυρνάει τον κόσμο για να είναι μαζί σου.
Η απουσία μετράει την αγάπη, ναι. Και δεν πενθείς πια, δε θυμώνεις άλλο. Άλλωστε ίσως κάποιος, κάπου θα ήθελε να σε γνώριζε ξανά.
Γράφει η Βίλλυ Ζ.
Πηγή: loveletters.gr
