Η έναρξη του ελληνικού συνοδεύεται πάντα από μια (και δύο και τρεις) φέτα καρπούζι.
Όσο πιο κόκκινο, τόσο πιο εντυπωσιακό και όσο πιο γλυκό και ζουμερό, τόσο πιο μεγάλη και η ικανοποίηση.
Ευτυχώς στην Ελλάδα τα καρπούζια αφθονούν. Δυστυχώς κάποιοι επιτήδιοι προκειμένου να ξεκινήσουν να πωλούν πιο γρήγορα την παραγωγή τους, δεν τα αφήνουν να ωριμάσουν όσο πρέπει, με αποτέλεσμα να φτάνει στο πιάτο μας, το γνωστό ροζ, άγευστο καρπούζι. Και τι δεν έχουμε δοκιμάσει… Χτυπήματα για να μας ανοίξει -αυτό με τα χτυπήματα λειτούργησε ποτέ άραγε; Διαπραγματεύσεις με τον πωλητή να μας πει πότε το έκοψε και από πού είναι…και τόσα άλλα.
Και είναι λογικό. Κανείς δεν θέλει καρπούζι με γεύση κολοκύθας. Τι πρέπει όμως να προσέξουμε για να μην μας βγει μάπα το καρπούζι;
Υπάρχει ένα μικρό, αλλά σημαντικό μυστικό.
Εκτός βέβαια από το κοτσάνι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να εντοπίσετε το γλυκό κόκκινο καρπούζι. Παρατηρήστε το σημείο στο οποίο ακουμπούσε πάνω στο χωράφι. Αν εκείνο το τμήμα του είναι κιτρινωπό τότε έχετε στα χέρια σας ένα γινομένο καρπούζι. Αν είναι λευκό, είναι και πάλι πρόωρα κομμένο.
Επιλέξτε ένα μετρίου μεγέθους καρπούζι που θα νιώσετε ότι είναι πιο βαρύ από ό,τι θα έπρεπε. Επίσης, κάντε έξυπνες αγορές με βάση το φύλο του καρπουζιού. Τα πιο μαρκρυά είναι τα αρσενικά. Σύμφωνα με τους παραγωγούς είναι πολύ ζουμερα. Τα πιο στρογγυλά είναι τα θηλυκά και είναι πιο γλυκά στην γεύση.
