Μάτια σκληρά, κλειδωμένα, αδιαπέραστα!
Μάτια κρυστάλλινα γλυπτά από πάγο φτιαγμένα…
Μη σε ξεγελούν, μην τα κρίνεις, μην τα φοβάσαι, μην τα διώχνεις, μην τα αποφεύγεις.
Προσπάθησε, άνοιξε την πόρτα της ψυχής τους και θα κολυμπήσεις μέσα σε ποτάμι δακρύων. Θα ταξιδέψεις σε απέραντο ωκεανό αγάπης και στοργής.
Θα ανακαλύψεις θαμμένα ναυάγια από έρωτες φαντάσματα.
Καταδύσου μέσα τους, μέχρι το βαθύ πάτο της ψυχής τους!
Μόνο κρυμμένους θησαυρούς και αφανέρωτους πόθους θα ανακαλύψεις!
Ο τσακισμένος άνθρωπος κρύβει τα δάκρυά του με χαμόγελα δυναμισμού.
Ο τσακισμένος άνθρωπος ντύνεται με ατσάλι ετοιμοπόλεμος για τη μάχη που λέγεται ζωή! Ο αξιοπρεπής άνθρωπος τραγουδάει και χορεύει ενώ κρησφύγετο για τον πόνο του γυρεύει!
Ο δήθεν “σκληρός”άνθρωπος κλειδώνει και αμπαρώνει την ψυχή του.
Μια ψυχή ντυμένη με ρούχα που δηλώνουν ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν!
Μια ψυχή κρυφά ευαίσθητη… που όταν δύο μάτια λαμπερά, αληθινά ζεστά, τρυφερά που για μια στιγμή να τον κοιτάξουν αμέσως κατακτιέται.
Το ατσάλι αμέσως λιώνει, σε μετάξι τον μεταμορφώνεις.
Ποτέ μην κρίνεις μόνο το περιτύλιγμα, μόνο το απ’ έξω. Η ζωή είναι πόλεμος και ο δυνατός άνθρωπος με πανοπλία να ντύνεται είναι αναγκασμένος!
Ο άνθρωπος ο ατσάλινος… ο άνθρωπος ο μοναχικός στο μεγαλείο του έρωτα πάντα παραδίνεται… πάντα υποκλίνεται!
Το παιδάκι που κρύβει μέσα του ελευθερώνει και σε εσένα αφιερώνεται και δίνεται.
Τα μάτια της μοναξιάς γυρεύουν αληθινούς ανθρώπους.
Γυρεύουν μόνο αλήθεια και ελευθερία.
Τα μάτια της μοναξιάς παριστάνουν ότι είναι κλειδωμένα μόνο για τους ψεύτικους ανθρώπους. Το πρέπει δε το βλέπουνε, το μυαλό το παραμερίζουν…
Τα μάτια της μοναξιάς μόνο ψυχή και ακατέργαστο έρωτα ψάχνουν!
Το μυαλό είναι ο εχθρός του έρωτα. Σε κάνει να προσπερνάς ανθρώπους θησαυρούς! Ψυχές από διαμάντια!
Να έχεις πάντα τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά. Στην καρδιά σου να φοράς πάντα φτερά… γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μια μεγάλη αγάπη η ζωή ξαφνικά θα σου φέρει. Να μην κατακρίνεις και να βλέπεις καθαρά αυτό που η ψυχή σου μια ζωή θα σου ζητά…
Της Χρύσας Κατσιτοπούλου.
