Το να τσακωθείς είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να λύσεις την παρεξήγηση του τσακωμού. Συνήθως εκμεταλλευόμαστε την ευκολία της τεχνολογίας, μεταφέροντας την ένταση της διαφωνίας μας μέσα από γραπτά μηνύματα. Δεν ξεκαθαρίζονται οι παρεξηγήσεις έτσι τηλεγραφικά.
Στα μηνύματα μπορεί να γίνει κάποιο συντακτικό λάθος, να αντικατασταθεί μια λέξη από μια άλλη τελείως άκυρη κι έτσι να χαθεί το νόημα όσων θέλουμε να πούμε. Μια τηλεφωνική κλήση υποτίθεται θα μπορούσε να ήταν πιο αποδοτική, αλλά σίγουρα μπορεί να κρύψει πολλά. Δεν μπορείς να βασιστείς σε μια έξαλλη φωνή που σου μιλάει απ’ το ακουστικό, χωρίς να βλέπεις ματιές κι εκφράσεις να επαληθεύουν τις λέξεις.
Σε τέτοιες κλήσεις οι σιωπές τρομάζουν κι οι παύσεις ενοχλούν. Η διαφωνία φέρνει σύγχυση στη σκέψη, προκαλεί σωματική ένταση κι είναι αδύνατον την ίδια στιγμή να συγκεντρωθούμε στις υποχρεώσεις μας. Διάφορα απρόοπτα θα μας αποσπάσουν την προσοχή κι η κλήση θα διακοπεί σύντομα, επειδή πρέπει να επιστρέψουμε και να ολοκληρώσουμε τα καθήκοντά μας. Όσο κι αν προσπαθούμε να λύσουμε τις διαφωνίες μας απ’ το τηλέφωνο, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας παραγωγικής μέρας, άκρη δε θα βγει όσο είμαστε αλλού απασχολημένοι.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι έτσι, τουλάχιστον φαίνεται πως υπάρχει έστω μια πρόθεση επικοινωνίας για ξεκαθάρισμα, απλώς δεν ευνοούν οι συνθήκες. Γιατί υπάρχουν και κλήσεις που μένουν αναπάντητες, τηλεφωνήματα που απορρίπτονται με μιας ή διακόπτονται απότομα, κινητά που κλείνουν, μηνύματα που διαγράφονται πριν καν διαβαστούν και στις ανεξέλεγκτες πια περιπτώσεις γίνεται μέχρι και μπλοκ στο διαδικτυακό προφίλ.
Κι εκεί σχεδόν απελπίζεσαι, όταν θες να συζητήσεις την όποια ενόχλησή σου ενώ ο άλλος αρνείται πεισματικά να δώσει μια ευκαιρία για επικοινωνία. Μοιάζει σαν να μη θέλει να αντιμετωπίσει την κατάσταση βάζοντας προτεραιότητα το θυμό του. Η άρνηση της επικοινωνίας δείχνει έναν υπερβολικό εγωισμό, κλειδώνει το συναίσθημα του αυθορμητισμού και παγώνει τη λήψη ατομικής ευθύνης.
Πράγματι, κάποιοι χαρακτήρες όταν πιέζονται και θυμώνουν χρειάζονται ένα χρονικό περιθώριο σιωπής κι απόστασης κι αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό. Σ’ αυτή την περίπτωση η απόσταση είναι ωφέλιμη, ίσα για να τακτοποιηθούν οι σκέψεις, χωρίς να ειπωθούν χειρότερα λόγια. Όχι όμως για να επαναπαυτούμε σε μια κατάσταση κόντρας, χτίζοντας τοίχο μεταξύ μας, κοιτώντας τον απλά αμέτοχοι και κρατώντας μούτρα ο ένας του άλλου επ’ αόριστον.
Για όσο διάστημα δεν έχουμε καμία επικοινωνία ξυπνάει η ανυπομονησία της πρώτης κίνησης. Ένα τηλεφώνημα μοιάζει σωτήριο κι ένα μήνυμα είναι μια σημαντική ένδειξη, έστω μικρής, υποχώρησης του εγωισμού. Όμως η ουσία του γραπτού μηνύματος πρέπει να είναι η αρχή της διάλυσης του τοίχου και το τηλεφώνημα να ορίσει το ραντεβού της συνάντησης. Ο πιο τολμηρός θα πάρει τηλέφωνο, μα ο αποφασισμένος θα πάει από εκεί.
Έτσι λύνονται τα θέματα. Οι διαφωνίες κι οι παρεξηγήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα πρόσωπο με πρόσωπο. Να μην αφήνουμε τις μέρες να περνούν έτσι απλά χωρίς αποτέλεσμα συμφιλίωσης. Να καθίσουμε πλάι-πλάι, να μιλήσουμε ειλικρινά, να ξεσκεπάσουμε τα συναισθήματά μας, να βγουν στη φόρα οι σκέψεις, να έχουμε το θάρρος να κοιταχτούμε μέσα στα μάτια. Από κοντά πέφτουν οι μάσκες. Ο κόμπος στο λαιμό δε δικαιολογείται από ένα βιαστικό «έχω δουλειά πρέπει να κλείσω» κι αν χρειαστεί να κλάψεις, θα συμβεί κι ας σε κοιτάζει, χωρίς να μπορείς να το κρύψεις.
Σίγουρα θα υπάρχει μια συστολή μέχρι να σπάσει ο πάγος. Ο πιο αυθόρμητος πρέπει να μιλήσει πρώτος κι ας φαίνεται πως ο άλλος είναι αδιάφορος. Δεν πρέπει να μας πτοήσει η απάθειά του. Είναι εντελώς εικονική και βασίζεται σε έναν θιγμένο εγωισμό που κρύβει την ευαισθησία του. Οι εγωιστές προτιμούν να έχουν μια ψυχρή στάση παρά μια ειλικρινή εξομολόγηση, ένα απόμακρο βλέμμα παρά ένα νεύμα κατανόησης, ένα αμίλητο στόμα παρά μια συγγνώμη.
Το τηλέφωνο δεν έχει μάτια να δακρύσουν, η οθόνη δεν έχει στόμα να μας χαμογελάσει κι ούτε χέρια για να μας πάρει αγκαλιά. Ας αφήσουμε τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα κι ας απαντήσουμε με παρουσίες. Όποιος θέλει πραγματικά να δώσει λύση κι όχι απλά να ανακυκλώνει το πρόβλημα, να ξεβολευτεί απ’ τη θέση ασφαλείας και να χειριστεί την κατάσταση στα ίσα.
Ας μιλήσουμε ευθέως για την ενόχλησή μας, έχοντας πάντα υπόψη ότι απευθυνόμαστε σε έναν άνθρωπο που είναι όπως είμαστε κι εμείς. Κάνουμε κι οι δυο τα λάθη μας, παρεξηγούμαστε, τσακωνόμαστε γιατί ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα. Διαφέρουμε στις απόψεις, αλλά μοιάζουμε στο ότι έχουμε κι οι δυο ευαισθησίες κι ανάγκες. Αν απομονώσουμε το θυμό και κοιτάξουμε καλά πίσω απ’ τις λέξεις, θα δούμε πως ο θυμός απλώς κρύβει όσες ανάγκες μας καταπιέζονται.
Η αλήθεια είναι πως ένας καβγάς αποδεικνύει πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός της σχέσης. Αν θα ταρακουνηθούμε νομίζοντας πως θα χάσουμε τον άλλον κι εκείνος με τη σειρά του τρομάξει μήπως χάσει εμάς. Το κίνητρο για το πόσο άμεσα θα λύσουμε μια διαφωνία, εξαρτάται απ’ την επιθυμία μας να κρατήσουμε τη σχέση. Κι αν θέλουμε σίγουρα όλοι μας κάτι μετά από έναν καβγά είναι ένα αληθινό και ζεστό χαμόγελο.
Αξίζει να εξισορροπήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα με μια όμορφη κι ανάλαφρη ενέργεια συμφιλίωσης.
Συντάκτης: Μάιρα Τσιρίγκα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
