Η Ναταλία Γερμανού επέστρεψε! Η δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός, στιχουργός και -πρόσφατα- συγγραφέας, δίνει στο «Life» και τον Αλέξανδρο Πρίφτη την πρώτη της συνέντευξη για το 2014 και μιλάει εξομολογητικά για όσα δεν έχει πει μέχρι σήμερα.Για τον πατέρα της και την απώλειά του, την παιδική της ηλικία, τη μητέρα της, τα «κενά» της, τις σχέσεις της, τον έρωτα, το θάνατο. Όλα αυτά, δηλαδή, που την αποτελούν στην πραγματικότητά της, πέρα από την προφανή λαμπερή της εικόνα: Ένα περίεργο κράμα ευαισθησίας και ανθεκτικότητας- ειδικά στις δύσκολες στιγμές και στις ήττες.
Για το νέο της βιβλίο που αφιερώνει στον πατέρα της
Ναι, ουσιαστικά το έγραψα για τον πατέρα μου, ήταν μία υπόσχεση που του είχα δώσει κάποτε. Πρέπει, όμως, να σου πω ότι το βιβλίο αυτό άρχισε να γράφεται πολλά χρόνια πριν, το 1998, κι έτσι ο πατέρας μου είχε προλάβει να διαβάσει ορισμένα κεφάλαια. Μου έκανε και κριτική, αρκετά αυστηρή -όπως πάντα- θα έλεγα, αλλά και γλυκιά ταυτόχρονα. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μία από τις τελευταίες κουβέντες που μου είχε πει ήταν «σε παρακαλώ πολύ, ό,τι κι αν κάνεις- τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, στίχους-, στο ζητάω έτσι, για χάρη μου, να μην παρατήσεις το γράψιμο και να θυμάσαι πάντα ότι το γράψιμο των βιβλίων είναι το μεγαλύτερο καταφύγιο που θα μπορέσει ποτέ να βρει η ψυχή σου».
Για το πως τον θυμάται
Τον θυμάμαι χαμογελαστό, με πολλές απαιτήσεις από μένα στα επαγγελματικά. Επίσης, τον θυμάμαι πάντα να προσπαθεί να με κάνει έναν πολύ σωστό άνθρωπο. Η βασική του ανάγκη ήταν να είμαι εντάξει με τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου- ακόμη και «κάτω» από μένα, υφισταμένους κ.λπ. Θυμάμαι μια φορά, όταν ήμουν μικρή, είχαμε στο σπίτι μας μία γλυκύτατη κυρία που μας καθάριζε, μας μαγείρευε και γενικότερα μας βοηθούσε. Πρέπει να ήμουν 3,5 ή 4 χρόνων -ούτε στο νηπιαγωγείο δεν πήγαινα- και μία μέρα είχε έρθει ο πατέρας μου να φάει μαζί μας στο σπίτι. Εγώ, όπως έχω ξαναπεί, μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Ξαφνικά, στο τραπέζι όπως τρώγαμε, γύρισα και είπα: «κυρία Κατίνα, φέρε μου νερό!». Τότε ο Φρέντυ άφησε το πιρούνι του κάτω, σηκώνεται από το τραπέζι, με βουτάει από το σβέρκο σαν γατί και με έσυρε ως την κουζίνα. Στην κυριολεξία με έσυρε λες κι ήμουν γατί! Στην κουζίνα, μπροστά στην κυρία Κατίνα, μου είπε: «πάρε το νερό μόνη σου, ζήτα συγνώμη από την κυρία Κατίνα για τον τρόπο που της μίλησες και, από εδώ και πέρα, θα λες “σας παρακαλώ πολύ, θα μπορούσατε να μου φέρετε λίγο νερό;”. Έτσι θα μιλάς!». Παρά το γεγονός ότι ήμουν μόλις 3,5 χρόνων, μου έμεινε για πάντα, καταγράφηκε στο «σκληρό δίσκο». Από τότε, μέχρι και τα 15 μου, στις ατέλειωτες συζητήσεις μας, μου έλεγε: «άκουσε να δεις κοριτσάκι μου, στους διευθυντές και στα αφεντικά σου πούλα όσο τσαμπουκά θες και διεκδίκησε όσα μπορείς. Σε εκείνους που θα εργάζονται για σένα, θα μιλάς στον πληθυντικό και με σεβασμό». Αυτό δεν το ξέχασα ποτέ και το διατηρώ ως αρχή μου για πάντα.
Για τον θάνατό του και πως την άλλαξε
Ο χαμός του με πόνεσε αφάνταστα, όμως, παράλληλα, με ανάγκασε να μεγαλώσω απότομα- παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν μωρό. Μεγάλωσα ψυχικά. Κοίτα, όταν χάνεις έναν γονιό, αισθάνεσαι ορφάνια. Έτσι, λοιπόν, φυσικό ήταν, όταν έχασα τον πατέρα μου, να νιώσω ορφανή και μόνη. Αλλά, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να σταθώ στα πόδια μου και να πάρω εγώ το τιμόνι του εαυτού μου.
Για το ενδεχόμενο ενός παιδιού
Με το χέρι στην καρδιά, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να φέρω στον κόσμο ένα παιδί. Για να το κάνεις πρέπει να το νιώθεις κι εγώ δεν το ένιωσα ποτέ. Δεν μου βγήκε. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν σαν μητέρα, αν έκανα ένα παιδί κι αν του αφοσιωνόμουν απόλυτα, ψυχή τε και σώματι. Σίγουρα, όμως, δεν θα έκανα καριέρα, κι είναι βέβαιο ότι θα την περνούσα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, αφού θα ήμουν συνέχεια πάνω από το παιδί. Δεν διανοήθηκα, όμως, ποτέ να κάνω ένα παιδί και να το έχω σαν αξεσουάρ, πηγαινοφέρνοντάς το από το ένα δωμάτιο του σπιτιού στο άλλο, κι όταν το βαριόμουν, να το παρατάω στα χέρια μιας Φιλιππινέζας ή μιας νταντάς! Θα το έκανα για να το ζήσω! Ίσως γι’ αυτό τελικά να μην το έκανα. Μπορεί να με τρόμαξε η ισόβια ευθύνη ενός παιδιού και να φοβήθηκα μήπως είμαι ανίκανη να τη φέρω εις πέρας. Θα ήθελα, αν το έκανα, να αποδεικνυόμουν μία καθ’ όλα σωστή και καλή μητέρα. Αλλά μπορεί να ήμουν και ανίκανη ή ανάξια… Δεν ξέρω, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Για το ότι συνήθως οι γυναίκες ψάχνουν τον μπαμπά τους στις σχέσεις τους
Μα, το πέρασα κι αυτό. Κατά καιρούς, έψαχνα τον «Φρέντυ» μέσα στις σχέσεις μου αλλά, ό,τι κι αν έκανα, δεν τον έβρισκα πουθενά. Μόνο ένα ή δύο άντρες νόμιζα ότι έμοιαζαν με τον πατέρα μου -ο ένας ήταν σχετικά πρόσφατα-, αλλά δεν… Νόμιζα, απλά δεν… Από την άλλη, δεν επιδιώκω να κάνω σχέσεις με μικρότερους άντρες. Όμως, οι μοναδικοί άντρες που θα έρθουν και θα με πλησιάσουν, είναι οι κάτω των 35 ή και των 32. Δεν ξέρω γιατί οι συνομήλικοι ή οι μεγαλύτεροι άντρες από μένα δεν με πλησιάζουν. Φοβούνται; Μπορεί οι νεότεροι άντρες να έχουν περισσότερο θάρρος, θράσος ή και τα δύο μαζί; Μπορεί να έχουν άλλον τσαμπουκά και να διεκδικούν.
Πρόσφατα συζητούσα με μία φίλη μου αυτό το θέμα -ήταν και φίλη του πατέρα μου-, η οποία μου είπε «τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μοιάζεις του πατέρα σου; Κι ο Φρέντυ ήταν μονίμως με γυναίκες που τις περνούσε τουλάχιστον 20 χρόνια». Εκεί κώλωσα. «Μοιάζεις πολύ του πατέρα σου και σε αυτό», μου είπε ξανά. Απλά σε αυτήν τη γελοία κοινωνία που ζούμε, όταν ένας άντρας πηγαίνει με μία κοπέλα 20 και 25 χρόνια μικρότερή του, τον αποκαλούν «μάγκα». Εάν όμως τολμήσει μία γυναίκα και κάνει κάτι αντίστοιχο, θα την πουν «τεκνατζού» και «σαν δε ντρέπεται!». Αυτά ακριβώς μου είπε και η φίλη μου, που γνώριζε πολύ καλά τον πατέρα μου.
Προφανώς, παρατηρούσα τον πατέρα μου και είπα «α, τι ωραία που ζει τη ζωή του έτσι! Θα κάνω κι εγώ το ίδιο!». Εκείνη η φίλη μου πιστεύει ότι, υποσυνείδητα, ζω τη ζωή του πατέρα μου και νομίζω ότι το πιστεύω κι εγώ πια. Ο πατέρας μου ζούσε τη ζωή του όπως γούσταρε και δεν έδινε λογαριασμό πουθενά. Αυτό κάνω κι εγώ. Απλά σε εκείνον φάνταζε ως μαγκιά ενώ, για μένα, κάποιοι θα πουν «ντροπή, να την κάψουμε στην πυρά!». Μάλιστα δεν δίστασε να μου πει ότι «αν τα έκανες αυτά 60 χρόνια πριν, θα σε έκαιγαν ζωντανή στην Πλατεία Συντάγματος. Πάλι καλά που ζεις το 2014!».
Για το τι είναι αυτό που την κερδίζει σε έναν νεότερο άντρα
Ακόμα και οι σχέσεις μου με τους νεότερους άνδρες, με τους οποίους είχα λίγη ή και περισσότερη διαφορά ηλικίας, κράτησαν δύο και δυόμισι χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν σχέσεις βασισμένες στο σeξ. Γιατί και στο σeξ μετά από τρεις, τέσσερις, άντε πέντε μήνες, λες «εντάξει, φτάνει!»- εκτός αν είσαι νυμφομανής. Κι εγώ δεν είμαι. Κάτι υπήρχε πέρα από όλα αυτά. Υπήρχε χημεία, επικοινωνία, κάτι που θαύμαζα στα άτομα αυτά. Την καλοσύνη, το χιούμορ, το χαρακτήρα, τη γλύκα τους. Πάντα είχαμε κάτι κοινό. Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Δεν πιστεύω ότι ο έρωτας είναι αριθμοί και μαθηματικά. Είναι χημεία. Μπορεί να συναντήσω αύριο έναν πενηντάρη που όλοι θα λένε «μπράβο, αυτός σου ταιριάζει. Παντρέψου τον!», να τον παντρευτώ κι αυτός ο άνθρωπος σε 5 μήνες να μπει στην προσωπική του κλιμακτήριο επιβεβαίωσης, να γνωρίσει μία 19χρονη barwoman και να με αφήσει στα κρύα του λουτρού. Θέλω να πω, ότι δεν υπάρχουν ποτέ κανόνες. Μπορεί να βρεις το άλλο σου μισό σε έναν άντρα 28 χρόνων ή σε κάποιον που είναι 57 χρόνων. Ο έρωτας είναι λαχείο και ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
tlife.gr
