Υποδύεται την Fräulein Kost, ένα φιλόδοξο πλάσμα που στηρίζει τους «ισχυρούς» της εποχής, τους ναζιστές και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει. Ο ρόλος της Νάντιας Μπουλέ στο “Cabaret” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρίζου σίγουρα είναι για εκείνη μία πρόκληση. Λίγο πριν την πρεμιέρα της στο Μέγαρο Μουσικής μιλάει… στον κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη.
“Η Νάντια, λένε οι συμπρωταγωνιστές της στο «Cabaret», μοιάζει πολύ με λουλούδι. Κι αν όχι τόσο στο physic της, σίγουρα η πορεία της το υποστηρίζει. Ξεκίνησε να γίνεται γνωστή από τα 20 της, κι όμως, πολλοί ήταν εκείνοι που «απαιτούσαν» από αυτήν τα μεγάλα ανοίγματα, τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις «αποκαλυπτικές συνεντεύξεις». Το 20χρονο κορίτσι μεγάλωσε, βρήκε τα δικά του πατήματα, έγινε γυναίκα και το λουλούδι άνθισε. Τίποτα βιαστικό, τίποτα επιτηδευμένο. Όλα έγιναν φυσιολογικά. Και στην ώρα τους”, σημειώνει στην εισαγωγή του ο δημοσιογράφος.
Παίζεις στο θέατρο, τραγουδάς, παρουσιάζεις. Τελικά, σε ποιον χώρο αισθάνεσαι καλύτερα;
Κοίτα, με έναν τρόπο, όλα αυτά συνδυάζονται πολύ αρμονικά στο μυαλό μου. Από μικρή ξεκίνησα να ασχολούμαι με όλα αυτά, παράλληλα, οπότε δεν κατάφερα ποτέ να ξεχωρίσω ένα κομμάτι ή να αφήσω πίσω μου κάποιο άλλο. Δηλαδή, στα 11 μου ήμουν στην παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου και, ταυτόχρονα, ήμουν στο «Bravissimo». Τελειώνοντας το σχολείο, πέρασα στο πανεπιστήμιο και ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής, αλλά και χορού – τότε όμως ήταν που ξεκίνησα να παρουσιάζω εκπομπές στο Mad. Οπότε, όλα εξελίχτηκαν παράλληλα για μένα.
Το κοινό όλων αυτών που διακρίνει εύκολα κάποιος, είναι η αναγνωρισιμότητα που σου προσφέρουν. Αυτό ήταν το κίνητρό σου;
Όχι, όχι. Ήταν η ανάγκη για επικοινωνία. Πάντα μου άρεσε ο χορός – πόσο γνωστή μπορούσα να γίνω μέσα από τον χορό; Ή, εγώ που λατρεύω το τραγούδι, αν ο αυτοσκοπός μου ήταν η αναγνωρισιμότητα, θα τραγουδούσα σε νυχτερινά μαγαζιά βγάζοντας και αρκετά λεφτά, χωρίς να με ενδιαφέρει καν το ρεπερτόριο – κάτι το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει. Εγώ θέλω να μαθαίνω πράγματα, να τα αφουγκράζομαι και μετά να τα επικοινωνώ.
Θυσίασες πολλά πράγματα στην προσωπική σου ζωή;
Δεν ξέρω αν έχασα κάτι, αλλά σίγουρα τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζω κυνικά και με ανασφάλεια το θέμα των σχέσεων. Και δεν ξέρω αν θα μπορέσω στην επόμενή μου σχέση να διαχειριστώ κάτι ανάλογο. Στα συναισθήματα και στην καρδιά δεν θέτεις όρια κι επειδή, πιθανότατα, η επόμενή μου σχέση θα είναι ίσως με κάποιον του χώρου μας, θα ήθελα να το προστατέψω επί δέκα. Ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό, αλλά θα το προσπαθήσω.
Εννοείς ότι δεν θα το παραδεχτείς; Δεν θα πεις δηλαδή «ναι είμαι με τον τάδε»;
Έτσι κι αλλιώς, δεν μου αρέσει να μιλάω για τα προσωπικά μου. Κι αυτό είναι κάτι που μου καταλόγιζαν πάντα – το ότι δεν μιλούσα ποτέ ανοιχτά ή δεν σχολίαζα πρόσωπα και καταστάσεις. Το ξέρεις αυτό, Αλέξανδρε… Δεν χρειάζεται να αρνείσαι έναν άνθρωπο που υπάρχει στη ζωή σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να μιλάς για αυτό. Μόνη μου είμαι, δεν είμαι με κάποιον για να σου πω τι θα κάνω τώρα, αλλά σίγουρα θα προστατέψω όσο μπορώ την προσωπική μου ζωή.
Μεγαλώνοντας έχει ανέβει ο πήχης σου στους άντρες και τις σχέσεις;
Απλά συνειδητοποιώ περισσότερο τι είναι αυτά που αντέχω και τι δεν είναι. Κι αυτό γίνεται μέσα από την τριβή της σχέσης.
Ωστόσο, δεν είσαι άνθρωπος των άκρων. Δηλαδή, δεν μπορώ να σε φανταστώ αυτή την στιγμή ούτε με κάποιον που είναι 50 χρόνων, αλλά ούτε με κάποιον 20χρονο.
(γελάει). Ναι, αυτό είναι ακραίο! Ούτε εγώ με φαντάζομαι με 50άρη ή 20άρη. Δεν υπάρχουν «ιδανικά» και «μη ιδανικά», γιατί πολλές φορές έχω εκπλαγεί κι εγώ με κάποιες επιλογές που έκανα στο παρελθόν, αλλά και από επιλογές που έκαναν δικά μου πρόσωπα. Αυτά συμβαίνουν. Γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον ο έρωτας, γιατί μας εκπλήσσει και μας πάει αλλού.
Από ποιο χαρακτηριστικό θα ήθελες να διακρίνεται η επόμενή σου σχέση;
Από την ηρεμία. Αυτό θέλω και αυτό μου χρειάζεται. Μαζί με απόλυτη ειλικρίνεια.
Δεν σε φαντάζομαι να ζεις μία σχέση σου με πάθος, γιατί εξωτερικεύεις έναν εκλογικευμένο χαρακτήρα που μπορεί κάλλιστα να αποφύγει την καταστροφή του πάθους.
Αλήθεια; Κι όμως, έχω ζήσει πολύ παθιασμένες σχέσεις. Όταν ερωτεύομαι φεύγει η λογική μου. Τις έζησα πολύ έντονα αυτές τις σχέσεις, γίνομαι drama queen, όμως σε αυτήν τη φάση έχω ανάγκη από ηρεμία.
Γίνεσαι δοτική σε μία σχέση;
Όπως το λες: γίνομαι, δεν είμαι εξ’ αρχής! Θέλω τον χρόνο μου. Πρώτα πρέπει να αισθανθώ ασφάλεια και σιγουριά και τότε γίνομαι άλλος άνθρωπος. Δεν έχω καμία σχέση με τη Νάντια που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του.
Την επόμενη φορά που θα το νιώσεις αυτό, θα ανοίξει και η πόρτα για τη μητρότητα;
Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα προκύψει και αυτό. Αλλά, αν με ρωτάς για τώρα, δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Και μόνο το ενδεχόμενο με φοβίζει και με τρομοκρατεί. Είναι η ευθύνη του πράγματος που με αγχώνει, γιατί δεν θα ήθελα να κάνω ένα παιδί και να το φέρω μέσα σε μία οικογένεια που δεν θα είναι υγιής ή συνειδητοποιημένη. Θέλω το παιδί μου να έχει δύο γονείς με γνώση και αποφασιστικότητα του τι πάνε να κάνουν στη ζωή τους. Κι αυτό που με φοβίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι θέλω να είμαι με έναν άνθρωπο, ο οποίος θα θέλει να υποστηρίξει εξίσου αυτό το βήμα. Κι αυτό είναι σπάνιο. Μου αρέσουν οι οικογένειες στις οποίες συμμετέχουν και οι δυο γονείς στην ανατροφή των παιδιών.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στα 40 σου;
Νομίζω ότι θα μου έχει ξυπνήσει η ανάγκη για οικογένεια, που τώρα μου λείπει. Σίγουρα, όμως, θα ήθελα να έχω βρει έναν σύντροφο ζωής.
tlife.gr
