Ναι το ομολογώ ζηλεύω τη κόρη μου για τα νιάτα της και για την ομορφιά της! Ζηλεύω που είναι τόσο φρέσκια και ζωντανή και τους έχει όλου σκυλάκια να τρέχουν από πίσω της.
Όταν έμεινα έγκυος ήμουν μόλις 20 χρονών κοριτσάκι.. Έγινα σκλάβα μέσα σε ένα σπίτι από τόσο μικρή ηλικία.
Ξαφνικά είχα να φροντίζω έναν άντρα και ένα μωρό… Που να βρω χρόνο να φροντίσω τον εαυτό μου.
Δεν είχα πια τη δυνατότητα να βάλω τις κοντές μου φουστίτσες και τα μπλουζάκια που αφήνουν ακάλυπτο τον αφαλό.
Δε μπορούσα να κάνω τα μαλλιά μου όπως θέλω ούτε να βαφτώ όπως άλλα κορίτσια στην ηλικία μου.
Ήμουν παντρεμένη με παιδί και ως γνωστόν αυτό το ντύσιμο καθώς και όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω ήταν για μένα παρελθόν.
Ξαφνικά το ντύσιμό μου έγινε πιο αυστηρό και πιο συντηρητικό… Αυτό το στιλ δε μου άρεσε ποτέ.
Το προσπάθησα βέβαια αλλά δε μπορούσα να το υποστηρίξω με τίποτα.
Ένιωθα ότι τα ρούχα με φόραγαν αντί να τα φοράω εγώ.
Μια… δυο… τα παράτησα. Και μαζί με τις προσπάθειες παράτησα και τον εαυτό μου.
Έγινα μια ατημέλητη γυναικούλα. Κατάντησα πιο άσχημη και από τις άσχημες..
Απορώ πως ο άντρας μου είναι ακόμα μαζί μου!
Τώρα βλέπω την κόρη μου που έχει γίνει 18 χρονών να είναι λαμπερή σαν διαμάντι.
Να ντύνεται να βάφεται… να βγαίνει έξω σωστή Barbie!
Και ναι τη ζηλεύω.. Και τι δε θα έδινα να μπορούσα να το κάνω και εγώ αυτό.
Ξέρω θα ακουστεί περίεργο αλλά όταν λείπει πάω και δοκιμάζω τα ρούχα της κρυφά από όλους.
Με αυτό το τρόπο νομίζω πως παίρνω και εγώ λίγη από την ομορφιά και τη νιότη της!
