Οι 70 ή 80 ετών και πάνω είναι συνήθως λιγάκι ξεροκέφαλοι, δυσκίνητοι, κάποιες φορές γκρινιάζουν και σπάνια κάνουν αυτό που θα τους πουν. Η ζωή που διάνυσαν είναι μεγάλη κι έχτισε άμυνες κι ευαισθησίες που δύσκολα καταλαβαίνουμε οι νεότεροι.
Οι 70 ή 80 ετών και πάνω είναι οι γονείς και οι παππούδες μας που αν δεν υπήρχαν δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ. Αν ήταν άλλοι, δεν θα είχαμε την μόρφωση, την κρίση ή τις αξίες για να πατήσουμε γερά στα πόδια μας κι η απαξίωση δεν τους αρμόζει.
Βλέπετε, ο ηλικιωμένος γείτονας δεν είναι μόνο ένας «γέρος» που έχει φάει τα ψωμιά του. Ούτε οι μανάδες κι οι πατεράδες μας είναι απλά «μεγάλοι άνθρωποι» που κάνουνε του κεφαλιού τους. Εκτός από γονείς, γιαγιάδες ή παππούδες είναι κι άλλα πολλά που αξίζουν την αγάπη και το σεβασμό μας.
Έζησαν δύσκολα χρόνια και βγήκαν νικητές
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Μια αλήθεια που μπορεί να διατύπωσε ο Νίτσε,αλλά την έχουμε ζήσει στο πετσί μας όλοι. Οι γονείς και οι παππούδες μας ωστόσο, γεννημένοι την δεκαετία του ‘30 ή του ‘40, έχουν περάσει τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια στις πιο μελανές σελίδας της ιστορίας μας: πόλεμο, δικτατορία, κατοχή… Παρόλα αυτά κατάφεραν να επιβιώσουν και να σημειώσουν ο καθένας τα δικά του προσωπικά επιτεύγματα. Μετουσίωσαν τις εμπειρίες τους σε δύναμη και αισιοδοξία και μεγάλωσαν τα παιδιά τους (δηλαδή εμάς) χωρίς να τους στερήσουν τίποτα.
Σ’ αυτούς οφείλουμε την μόρφωσή μας
Εκτός λοιπόν από μαχητές και νικητές, αναφερόμαστε στους ανθρώπους που στα νιάτα τους δούλεψαν σκληρά, διαμόρφωσαν τις μεταπολεμικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας και επένδυσαν στην μόρφωση της νέας γενιάς για έναν καλύτερο κόσμο. Αρκετές φορές τους έχουμε ρίξει ευθύνες για την παιδεία ή το ήθος της κοινωνίας μας, αλλά να το σκεφτείτε λίγο παραπάνω θα δείτε πως με αυτά που είχαν και γνώριζαν έκαναν το καλύτερο δυνατό. Αν μη τι άλλο, φρόντισαν ώστε η δική μας γενιά να διαβάζει βιβλία, να πάει στο πανεπιστήμιο και σήμερα να κάνουμε λόγο για τους λαμπρούς Έλληνες επιστήμονες που διαπρέπουν!
Σ’ αυτούς οφείλουμε και τις αξίες μας
Μπορεί τα δικά μας παιδιά να τα μεγαλώνουμε διαφορετικά, όμως οι αξίες και οι ευαισθησίες που μας ωθούν να είμαστε καλύτεροι γονείς είναι κληροδότημα των γονιών και των δασκάλωνμας. Εκείνοι μας βοήθησαν να έχουμε (πιο) σωστή κρίση και αντίληψη, να νοιαζόμαστε για το περιβάλλον, να εστιάζουμε στην ψυχολογία των παιδιών μας και να προσπαθούμε για έναν πιο δίκαιο και ανθρώπινο κόσμο.
Εν κατακλείδι, δεν είναι απλά μαμά, μπαμπάς, παππούς αλλά άνθρωποι με παρελθόν και ιστορία
Όταν λοιπόν συναντάμε έναν ηλικιωμένο, είτε τον γνωρίζουμε είτε όχι, είναι λίγο άδικο να τον αντιμετωπίζουμε απλά σαν έναν «γέρο» που λίγο πολύ τα’ χει χαμένα. Μην ξεχνάτε πως σύντομα θα φτάσουμε στη δική τους ηλικία, και θα μας κακοφαίνεται εάν κάποιος σβήσει όλη την πρότερη ζωή και μας φορέσει την ταμπέλα του ηλικιωμένους. Εν ολίγοις, στους ηλικιωμένους, παρά τα λάθη τους, χρωστάμε τα πάντα. Κάποτε ήταν κι αυτοί σαν κι εμάς κι έχτιζαν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα.
