Η Κατερίνα Αντωνοπούλου επέβαινε στη μοιραία αμαξοστοιχία Intercity 62 το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου. Η νεαρή φοιτήτρια κατόρθωσε να γλιτώσει από τη φονική σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, όμως ζητά δικαίωση για τους 57 νεκρούς. Η νεαρή κοπέλα βρισκόταν μαζί με το κατοικίδιό της στο δεύτερο βαγόνι του Intercity 62. Η ίδια τραυματίστηκε στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, αλλά βγήκε ζωντανή.
Τα λόγια της στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALPHA συγκίνησαν καθώς θέλει να βρει δικαίωση για τα 57 θύματα που όπως τονίζει “Οι 57 νεκροί δεν είναι νούμερα. Είναι άνθρωποι. Ήταν φοιτητες, γονείς, φίλοι, παιδιά”.
Ο μπαμπάς της Κατερίνας, κ. Βασίλης Αντωνόπουλος, σε αποκλειστικές του δηλώσεις στο Ιnfokids.gr μιλά για τις αγωνιώδεις στιγμές που έζησε στο άκουσμα του τραγικού δυστυχήματος όταν δεν ήξερε τι είχε συμβεί με την κόρη του. Ήταν ζωντανή; Ήταν τραυματίας; Τα λόγια του καθηλώνουν και συγκλονίζουν.
“Κεραυνός εν αιθρία η είδηση. Η οικογένεια βουβάθηκε. Ο πανικός, ο φόβος, η ανασφάλεια, ο τρόμος ήταν τα πρώτα συναισθήματα. Και μετά η αγωνία ζει –πεθαίνει. Συναισθήματα που δεν θα ήθελα ποτέ γονιός να νιώσει.
Αν ανήκεις στους τυχερούς, όπως εγώ, τότε σύντομα (μετά την ανακούφιση) μετατρέπονται σε οργή, αγανάκτηση, αίσθημα αδυναμίας αλλά και διεκδίκησης. Αλλά ταυτόχρονα είναι μια αίσθηση που δεν μπορείς να περιγράψεις γιατί έρχεται να πατήσει πάνω στα υπάρχοντα, καλά και κακά, που έχεις στη ζωή σου και να τα αλλάξει να τα στιγματίσει για πάντα.
Οξύνει καταστάσεις -σίγουρα όχι για καλό- δεν μπορείς να το ελέγξεις αλλά ούτε και να το αποφύγεις είναι εκεί εμφανώς η αφανώς, συνειδητά η ασυνείδητα. Τελικά τι σου απομένει;
Η αίσθηση ότι δημιουργείται μια καινούρια κοινότητα ανθρώπων εμπλεκομένων στο δυστύχημα με διάθεση δυναμική, διεκδικητική. Μια οργισμένη μήτρα που θα γεννήσει θα απαλύνει τον πόνο και θα δώσει κάποιο νόημα στη συνέχεια της ζωής μετά τον χαμό, ίσως.
Ίσως η ελπίδα ότι θα υπάρξει δικαιοσύνη και τιμωρία αλλά κι αυτή ισχνή, αδύναμη, μισοπεθαμένη ή θα ρίξει φως παντού, όπου υπήρξαν ευθύνες. Κατέθεσε η κόρη μου μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου.
Σαν πατέρας πιστεύω ότι είναι χρέος της Δικαιοσύνης να αναζητήσει τους υπευθύνους όχι μονάχα στους υπηρεσιακούς παράγοντες αλλά και στις Διοικήσεις και σε όλη την ιεραρχία που ήσαν υπεύθυνοι να διασφαλίσουν το αυτονόητο, την ασφάλεια διακίνησης των πολιτών και των εμπορευμάτων.”
infokids.gr
