Η Νίκη Λάμη που πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Βαφ’ τα Mαύρα» στο θέατρο Λαμπέτη στο περιοδικό People μιλά για κάθε «τελευταία φορά που…»…
Είχες μια απρόσμενη συνάντηση;
Πριν από δέκα μέρες περίπου. Ήμουν μέσα στο αυτοκίνητό μου, σταματημένη σε ένα φανάρι. Κοιτώντας δεξιά, είδα ένα οικείο πρόσωπο. Στην αρχή δεν κατάλαβα ποιος είναι. Την ώρα, όμως, που διέσχιζε το δρόμο και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν, εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα πως είναι συμμαθητής μου από το Δημοτικό. Δυστυχώς, άναψε το φανάρι και έφυγα, χωρίς να προλάβουμε να μιλήσουμε.
Ήρθες σε δύσκολη θέση;
Συζητούσα με ένα γνωστό μου στο δρόμο, ακριβώς μπροστά από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Ξαφνικά αρχίζει να χτυπά ο συναγερμός με έναν άθλιο ήχο. Μάλιστα του το είπα κιόλας «Έχει άθλιο χρώμα, κυπαρισσί, και άθλιο συναγερμό» εισπράττοντας την απάντηση πως κι εκείνος έχει το ίδιο ακριβώς χρώμα στο αυτοκίνητό του!
Έμεινες από λάστιχο;
Πριν από ένα χρόνο περίπου. Ήταν ξημερώματα και έμεινα στην Εθνική οδό. Έκανα δεξιά, στη ΛΕΑ. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον μπαμπά μου να έρθει να με μαζέψει. Ο άνθρωπος βέβαια, έκανε δύο ώρες μέχρι να φτάσει. Πάλι καλά που ήρθε, γιατί ήμουν με μίνι φούστα, τακούνια και δεν ήθελα να βγω από το αυτοκίνητο, μολονότι κάποιοι προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν.
Φοβήθηκες;
Έχουν περάσει δυο χρόνια. Ήμουν στο αεροπλάνο με προορισμό το Λονδίνο, μαζί με συναδέλφους. Ύστερα από αναταράξεις τη στιγμή που προσγειωνόμασταν, λόγω αέρα και ομίχλης, ακούμπησε μόνο ο ένας τροχός και απογειώθηκε αμέσως. Όπως καταλαβαίνεις, επικράτησε ένας πανικός και εγώ έκλαιγα βουβά μεν, αλλά έκλαιγα.
Ανακάλυψες ένα χόμπι που λάτρεψες;
Χωρίς δεύτερη σκέψη, θα σου πω το pole dancing. Πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησα να κάνω από περιέργεια και τώρα το έχω λατρέψει.
