Θα ήθελα να πω και τη δική μου ιστορία….
Είμαι μόνη μανούλα για δεύτερη φορά… Με τον πρώτο μου σύζυγο αποκτήσαμε το γιο μου και χωρίσαμε επειδή ∈ρωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα μετά από 4 χρόνια γάμου και κάπως έτσι μας άφησε και έφυγε από το σπίτι… Κατάφερα με πολύ κόπο και αγώνα και φυσικά αφήνοντας πίσω τους εγωισμούς για όλο αυτό που έγινε, για το καλό του παιδιού φυσικά, να έχει μια πολύ καλή σχέση με το γιο μας η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Δεν έχω κανένα παράπονο πλέον και όλα κυλάνε ομαλά!!!
Ο δεύτερος σύζυγος…ήταν αυτό που λέμε “σταθμός στη ζωή μου” Ήταν κάτι μοναδικό και ασύλληπτο όλο αυτό που ένοιωθα για εκείνον.. Ήταν ο Άνθρωπος μου.. Ένοιωθα ότι είχα τα πάντα σε εκείνον, τον κολλητό μου, τον εραστή μου, τον μπαμπά μου, τον αδερφό μου, αλλά και αυτόν που θα με φροντίσει σε οτιδήποτε και αν μου συνέβαινε…
Ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερος μου, δεν με ενδιέφερε όμως που του χαριζα τα νιάτα μου.. Το ίδιο ένοιωθε και εκείνος… Όρκοι αγάπης μέχρι να γεράσει μου έλεγε ήθελε να είμαι δίπλα του, ήθελε εγώ να του κλείσω τα μάτια όταν θα ερχόταν ο φυσικός χωρισμός αργότερα… Την αγάπη, την φροντίδα και την τρυφερότητα που του έδινα δεν την είχε εισπράξει ούτε από την μητέρα του αλλά ούτε και από την πρώτη του σύζυγο…. Αυτά ήταν τα λόγια του….
Ήταν και αυτός πριν παντρεμένος και είχε 2 υπέροχα κορίτσια.. Ο γιος μου είχε καλή σχέση μαζί του και εγώ από τη μεριά μου προσπαθούσα να κερδίσω την εμπιστοσύνη των κοριτσιών του..
Είχαμε αρκετά προβλήματα όταν είπαμε ότι θα παντρευτουμε από την δική του οικογένεια αλλά και από τις κόρες του, ναι μεν με αγαπούσαν αλλά δεν ήθελαν να κάνουμε το γάμο… Παρ’όλα αυτά ήθελε ο ίδιος και φυσικά και εγώ και προχωρήσαμε στο γάμο…
Ήμουν σε μια διαρκή προσπάθεια να τους αποδείξω ότι παρ’ολο το νεαρό της ηλικίας μου ήμουν άξια να κρατήσω μια οικογένεια δεμένη… Προσπαθούσα να τηρώ ευλαβικά το τραπέζι της Κυριακής καλώντας τους όλους καμιά δεκαριά άτομα στο σπίτι για φαγητό παρ’ολο που δούλευα και εγώ… Το έκανα για εκείνον επειδή τον αγαπούσα και ήθελα να συνεχίσει να είναι δεμένος με την οικογένεια του… Τα είχα σχεδόν καταφέρει…
Μετά από 2 χρόνια γάμου όμως έμεινα έγκυος… Αυτό ήταν και το “τραγικό μου λάθος” Ήθελε και εκείνος παιδί αν έστρωναν λίγο τα οικονομικά μας και μάλιστα έλεγε πως αν θα κάναμε αγόρι θα ήταν χαρούμενος που θα βάζαμε το όνομα του πατέρα του που ποτέ δεν ακούστηκε…
Μόλις του το ανακοινωσα είδα ένα πάγωμα στο βλέμμα του…. Μου ανέφερε τα οικονομικά μας ότι δεν ήταν και πολύ καλά… Έφυγε μετά από λίγη ώρα στη δουλειά του…. Όταν επέστρεψε το βράδυ στο σπίτι…οχι…δεν ήταν ο “άνθρωπος μου”…. Μου ανέφερε την άμβλωση σαν μόνη λύση για να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, αλλιώς θα έπρεπε να φύγει… Θα γινόταν ρεζίλι έλεγε να έχει δύο κορίτσια της παντρειας και αυτός να κάνει μωρό…
Τις επόμενες μέρες έγινε βίαιος απέναντι μου ψυχολογικά, υβριστικά…. Απευθύνθηκα στη μητέρα μου για συμπαράσταση, αλλά και εκείνη ήταν αρνητική στο να κρατήσω το παιδί… Ήμουν μονη…. Δεν είχα να σκεφτώ τίποτα… Το παιδί δεν θα το “πετούσα”…. Ένοιωθα πώς δεν άντεχα να ξεριζώσω ενα κομμάτι της αγάπης αυτής…. Ήμουν υπεύθυνη των πράξεων μου και έπρεπε εγώ τουλάχιστον να αναλάβω την ευθύνη.. Έπαθα αποκόλληση πλακούντα από όλη την συναισθηματική φόρτιση εκείνων των ημερών, νοσηλεύτηκα για μια εβδομάδα σε δημόσιο νοσοκομείο.. Ήταν ανενδοτος… Αποφασισμενος να φύγει όπως και έτσι έγινε….. Από εκείνη τη στιγμή πάγωσαν όλα γύρω μου….. Ο μόνος υποστηρικτής δίπλα μου ήταν ο γιος μου….
Η μητέρα μου έκανε κάποιες προσπαθειες να μιλήσει με τον ίδιο και τους δικούς του αλλά όλοι ήταν εναντίων μου…. Αν τον αγαπούσα έλεγαν πραγματικά δεν θα του έκανα “αυτό το κακό”…να μην σεβαστώ δηλαδή την ηλικία των παιδιών του….
Χάιδευα την κοιλιά μου και σκεφτόμουν ότι είχα αστείρευτη αγάπη για αυτό το πλάσμα που είχα μέσα μου.. Ο χρόνος περνούσε και εγώ δεν είχα κανένα νέο από κανεναν τους… Ήξερα πως ήμουν μόνη σε όλο αυτό όπως και έγινε…
Γέννησα ένα υγιές κοριτσάκι που ήταν η μικρογραφία του… Ο γιος μου είναι το καμάρι μου και η κόρη μου το αντικαταθλιπτικο μου.. Μάταια περίμενα κάθε φορά που ανοιγε η πόρτα του θαλάμου που ήμουν στο νοσοκομείο όταν γεννησα, να έρθει κάποιος από όλους αυτούς και κυρίως εκείνος για να την δει… Έβλεπα δώρα, μπαλόνια, χαμόγελα για τα βρέφη και τις μανούλες, για την δική μου όμως πριγκίπισσα κάνεις από την άλλη πλευρά…
Κίνησα όλες την νομικές ενέργειες για την επιμέλεια και τη διατροφή της μικρής μιας που για το διαζύγιο φρόντισε να το κάνει ο ίδιος όσο ήμουν έγκυος… Το δικαστήριο όρισε ένα ποσό διατροφής και μου έδωσε και τη γονική μέριμνα βάση ασφαλιστικών μέτρων (εκκρεμουν ακόμα τα δικαστήρια λόγο απεργιων).
Τη μικρή την είδε όταν έγινε 2.5 ετων κατόπιν συμβουλης του δικηγόρου του “για να πέσει στα μαλακά” κάπως έτσι άρχισε να δίνει και ένα μικρό ποσό από τη διατροφή που είχε οριστεί. Συμβουλευτηκα παιδοψυχολογο για να μπορέσω να φέρω τη μικρή σε επαφή με τον πατέρα της. Πέρασε ένας χρόνος περίπου που τη βλέπει και η μικρή είναι καλά όταν είναι μαζί του, όποτε γυρνάει σπίτι, μου λέει με υπερηφάνεια τί έκαναν με τον μπαμπά της αλλά και με την τωρινή του σύζυγο (μετά από 3 χρόνια που χωρίσαμε ξαναπαντρεύτηκε).
Έχει εδώ και 4.5 χρόνια που έχω χωρίσει με αυτόν τον άνθρωπο και συνεχίζω να έχω ένα πάγωμα.. Ένα πάγωμα για το αντίθετο φύλο που δεν λέει να φύγει από πάνω μου… Προσπάθησα να βγω ραντεβού από ένα σημείο και έπειτα…τίποτα όμως…άκαρπη προσπάθεια…τίποτα δεν μπορεί να μου δώσει έστω και στο μισό τα συναισθήματα που ένοιωθα για εκείνων….
Βάση λογικής ξέρω πως δεν πρέπει να είμαι πότε ξανά με αυτόν τον άνθρωπο, η ζωή είναι πολύ περίεργη και πότε δεν ξέρουμε πως έρχονται τα πράγματα…
Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από αυτόν νοιώθω “συναισθηματικη αναπηρία προς το αντίθετο φύλο”…
Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε το είχα ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου….
Βασιλεία
