Μία από τις πιο επώδυνες συνέπειες ενός διαζυγίου είναι ότι πρέπει να χωρίσεις την οικογένειά σου στα δυο και να συνηθίσεις το γεγονός ότι δεν θα βλέπεις τα παιδιά σου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι μέχρι να γίνει πραγματικότητα.
Ήμουν από τις μαμάδες που έτρεχαν για όλα. Μεγάλωνα σχεδόν μόνη μου τα παιδιά μου αφού ο μπαμπάς τους αφιέρωνε τουλάχιστον 18 ώρες την ημέρα στην οικογενειακή επιχείρηση, που διατηρούσε με τους γονείς του. Όταν δεν άντεξα άλλο και του ζήτησα να χωρίσουμε, ένιωσα ότι ξαφνικά τελείωσαν τα πάντα. Όλοι μου γύρισαν την πλάτη. Βλέπετε, έπαψα πια να είμαι το «καλό κορίτσι» που νόμιζαν πως ήμουν και δεν είχε πια μείνει – κατά τη γνώμη τους – κάτι άλλο να αρπάξουν από μένα, κανένα όφελος πια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο επώδυνη ήταν η μεταβατική περίοδος, από τη μέρα που χώρισα μέχρι τη στιγμή που ένιωσα και πάλι ότι ζω, τη μέρα δηλαδή εκείνη που βίωσα την κάθαρση του διαζυγίου.
Τόση σύγχυση, τόσο μπέρδεμα… Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν σωστό και τι λάθος, πότε έπρεπε να είμαι καλή και πότε κακιά. Προσπαθούσα να καταλάβω ποια ήμουν χωρίς να έχω πλέον κολλημένη στο κούτελο μου την ταμπέλα της «συζύγου». Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το αδέξιο συναίσθημα του να προσπαθώ να καθορίσω ποια είμαι χωρίς τη συζυγική πλέον ιδιότητα και την ιδέα ότι έπρεπε να πάψω να είμαι η μαμά που είχα συνηθίσει να είμαι.
Η μεταβατική αυτή φάση δεν ήταν η καλύτερή μου. Ήταν μια περίοδος μεγάλης δυστυχίας. Θρηνούσα την απώλεια της οικογένειάς μου όπως την είχα μάθει. Στα μάτια των γύρω μου ήμασταν η εικόνα της τελειότητας. Με δεδομένο ότι εγώ αποφάσισα να βάλω τέλος στο γάμο αυτό έπρεπε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και να αποδείξω την αξία μου ως γυναίκα και ως μητέρα.
Όταν δεν μένει πια κανείς να σε στηρίξει, κάτι μέσα σου ξυπνά. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι είχα στα χέρια μου την απόλυτη ευκαιρία να γίνω πανίσχυρη. Δεν ήμουν έτοιμη να το δω ακόμα. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ένιωθα ήταν μοναξιά σ’ ένα κόσμο που δεν τον αισθανόμουν πλέον ασφαλή. Πως θα μπορούσα να αισθανθώ ασφαλής όταν όλοι μου έλεγαν «κανείς δεν σε αναγνωρίζει πια»; Πως θα μάθαιναν ποια είμαι όταν ούτε εγώ η ίδια δεν γνώριζα ποια ήμουν;
Μεγαλώνοντας έμαθα να πιστεύω ότι έπρεπε να είμαι όπως με ήθελαν οι άλλοι. Με έμαθαν ότι ο σύζυγος και τα παιδιά μου έρχονται πρώτοι πράγμα που σήμαινε ότι οι ανάγκες μου έπρεπε να είναι τελευταίες. Με έμαθαν να πιστεύω ότι ο κόσμος είναι ασφαλής μόνο όταν ικανοποιώ τις προσδοκίες των γύρω μου. Έμαθα ότι μόνο όταν υποχωρώ ή ευχαριστώ τους άλλους είμαι καλό κορίτσι.
Αρκετά. Ο μλκας ΠΕΘΑΝΕ! Όσους ευχαρίστησα, ευχαρίστησα. Όσοι με καβαλήσατε, με καβαλήσατε. Από δω και πέρα σπάω τα δεσμά, σπάω και τα καλούπια και αφήνω εκείνο το καλό κορίτσι που ξέρατε πίσω μου.
Ψίθυροι ακούγονται ακόμα, αλλά δεν με νοιάζει. Άκουσα λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ, αλλά το οφείλω στον εαυτό μου και στα παιδιά μου να τα αγνοώ. Σταμάτησα να πιστεύω ότι έπρεπε να θυσιάσω ποια ήμουν για να είμαι η τέλεια μητέρα. Πολλές γυναίκες πριν από μένα αναγκάστηκαν να κάνουν αυτό που δεν δέχτηκα να κάνω εγώ, να θυσιάσουν δηλαδή τα όνειρα και το μέλλον τους για να κρατήσουν την οικογένειά τους ενωμένη.
Δεν είναι αυτή η κληρονομιά που θέλω να αφήσω στα παιδιά μου. Δεν θέλω να πιστεύουν ότι πρέπει να ξεχάσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, να ξεχάσουν ότι έχουν φωνή, ότι έχουν γνώμη για να τα αγαπούν και να τα δέχονται οι άλλοι. Είναι μια αλυσίδα που πρέπει να σπάσει και για να σπάσει χρειάζεται θάρρος, δύναμη και εμπιστοσύνη. Εγώ την έσπασα αυτή την αλυσίδα. Δεν ήταν εύκολο να κάνω αυτό που τόσες πολλές γυναίκες πριν από μένα δεν είχαν το θάρρος να κάνουν, έπρεπε όμως αν ήθελα να γίνω η μητέρα που ήθελα να είμαι: Η μητέρα δηλαδή εκείνη που διεκδικεί τα θέλω της και που λέει την αλήθεια της χωρίς φόβο να κριθεί ή να επικριθεί.
Η αλλαγή είναι για πολλούς τρομακτική και δυσάρεστη γι’ αυτό επιλέγουν να μείνουν στη σιωπή τους. Όχι, εγώ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Αποφάσισα να διαλύσω τη σιωπή μου αλλιώς δεν θα μου έμενε τίποτα να δώσω στα παιδιά μου, τα οποία τώρα έχουν τουλάχιστον μια μητέρα που «σκότωσε» τον παλιό της εαυτό, στάθηκε στα πόδια της και έγινε δυνατή. Τους έχει όλους γραμμένους στα παλιά της παπούτσια και… σε όποιον αρέσει.
Την εποχή εκείνη του διαζυγίου υπήρξαν μέρες που δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω, αλλά τα κατάφερα όπως μπορείς να τα καταφέρεις κι εσύ. Είτε σκέφτεσαι να πάρεις διαζύγιο είτε παίρνεις διαζύγιο σκέψου ποια θες να είσαι και πως θέλουν τα παιδιά σου να είσαι. Το σημαντικότερο; Πάψε να είσαι θύμα και να σε νοιάζει η γνώμη των άλλων. Όσοι σε εκμεταλλεύτηκαν, σε εκμεταλλεύτηκαν. Φτάνει πια! Ώρα να υψώσεις ανάστημα και να βγεις μπροστά. Για σένα, αλλά και για τα παιδιά σου!
