Δεν υπάρχει μαμά που να μην έχει χάσει την υπομονή της με τα παιδιά ή που να μην τους έχει υψώσει τη φωνή περισσότερο απ’ το συνηθισμένο. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε άνθρωποι και κάποιες φορές ξεσπάμε στους λάθος ανθρώπους και με τον λάθος τρόπο.
Η παρακάτω μαμά, ωστόσο, αναγνώστρια του mama365 που μας διηγήθηκε την ιστορία της, ίσως να ξεπέρασε τα όρια του «φωνάζω στα παιδιά» και πλήγωσε πολύ την μικρή της κόρη. Μία στιγμή που έχει εντυπωθεί βαθιά μέσα της, αφού άλλαξε όλη της τη ζωή:
«Η αλήθεια είναι πως δεν το ήθελα. Ακόμα συνερχόμουν από το διαζύγιο, ήμουν εξαντλημένη απ’ τη δουλειά και μόλις είχε έρθει ο φουσκωμένος λογαριασμός της ΔΕΗ που αδυνατούσα να πληρώσω. Τα νεύρα μου ήταν σε άθλια κατάσταση. Προσπαθούσα να αντλήσω αισιοδοξία και δύναμη από την 6χρονη μικρή μου αλλά τα πράγματα ήταν δύσκολα κι εγώ είχα παραιτηθεί. Γελούσα με το ζόρι, ξυπνούσα με το ζόρι, έπαιζα με το ζόρι, κρατιόμουν όρθια με το ζόρι… Το ποτήρι ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο και η σταγόνα που το ξεχείλισε ήρθε από την κόρη μου.
Μόλις είχα ολοκληρώσει μια δουλειά ωρών στον υπολογιστή, την οποία έπρεπε να παραδώσω άμεσα. Πριν σώσω το αρχείο, σηκώθηκα να σερβίρω το μεσημεριανό μας. Η κόρη μου κάθισε στην γραφείο μου, πήρε στα χέρια της ποντίκι και κατά λάθος έσβησε το αρχείο μου. Ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου και το αίμα μου να σκαρφαλώνει στο κεφάλι! Η υπομονή μου εξαντλήθηκε και άρχισα να φωνάζω.
Για την ακρίβεια, δεν φώναζα. Στεκόμουν απέναντί της και ούρλιαζα λες και είχε κάνει το χειρότερο πράγμα του κόσμου! Το χειρότερο είναι πως ξέσπασα επάνω της όλες μου τις ανησυχίες, τις τύψεις και τις στεναχώριες: της είπα πως ενώ εγώ κάνω τα πάντα εκείνη δεν με καταλαβαίνει, δεν με βοηθά και γίνεται μεγάλος μπελάς.
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από το ξέσπασμά μου είναι την κόρη μου να τρέχει κλαίγοντας στο δωμάτιό της. Κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας, έσπρωξα τα γεμάτα πιάτα και άρχισα να κλαίω. Αυτό που είχα κάνει ήταν αδικαιολόγητο. Εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως δεν θα συγχωρέσω τον εαυτό μου (και ίσως τελικά να μην το κάνω και ποτέ) και πως είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου.
Σηκώθηκα και πήγα να την βρω. Το μόνο που ήθελα ήταν να της ζητήσω συγνώμη και να της εξηγήσω πως δεν εννοούσα τίποτα απ’ όσα είπα! Να την πάρω αγκαλιά και να της ψιθυρίσω πως είναι ο θησαυρός μου. Χτύπησα την πόρτα του δωματίου της, μα δεν μου άνοιξε. Την άκουγα να κλαίει και να φωνάζει με σπασμένη φωνή “Μη μου φωνάζεις που έκανα ζημιά, δεν το ήθελα…”.
Ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είμαι πολύ τυχερή που έχω μια τόσο υπέροχη σχέση με την κόρη μου και πως υπήρξα αχάριστη που άφησα ανούσια και πεζά προβλήματα να μπουν ανάμεσά μας. Όλα λύνονται και όλα διορθώνονται: οι ζημιές, τα λάθη, ακόμη και τα αδιέξοδα. Αρκεί να εκτιμάς τα πολύτιμα της ζωής. Και το δικό μου πολύτιμο είναι η κόρη μου.
Τις επόμενες μέρες τα πράγματα ήταν καλύτερα. Η διάθεσή μου άλλαξε, μίλησα με το κοριτσάκι μου ξανά και ξανά και ξανά και σταδιακά ξεπεράσαμε την απαίσια εκείνη μέρα. Έκτοτε, κάθε φορά που νιώθω τη φωνή μου να ανεβάζει ντεσιμπέλ, σκέφτομαι τα λόγια της και ηρεμώ: “Μη μου φωνάζεις που έκανα ζημιά, δεν το ήθελα”.
Δεν της έχω φωνάξει από τότε! Υποσχεθήκαμε πως θα ακούει και θα σέβεται η μία την άλλη και δεν θα τσακωνόμαστε. Βέβαια, όσο μπαίνει στην εφηβεία οι καβγάδες είναι στο πρόγραμμα, αλλά ακόμα και τότε δεν φωνάζουμε – απλά ανταλλάσσουμε επιχειρήματα πολιτισμένα. Κι όσο περνάει ο καιρός, παρόλο που δεν είμαι καθόλου περήφανη για κείνη την ημέρα, σκέφτομαι πως μου άλλαξε τη ζωή και με έκανε καλύτερη μητέρα.»
