Φέτος τον Μάρτη, η Μαίρη Συνατσάκη συμπληρώνει 10 χρόνια στην τηλεόραση και με αφορμή την στρογγυλή επέτειο μιλά… στο περιοδικό Big Fish για την ανεχοποίηση της φιλοδοξίας της, τα σουρεαλιστικά πράγματα που θεωρεί πως συμβαίνουν στην επαγγελματική ζωή της, τα τρολαρίσματα στο διαδίκτυο αλλά και για το πώς είναι να ενηλικιώνεσαι μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.
Διάβασα ότι είσαι αυτό που λέμε Eurofan
Παρακολουθώ πάντα τον διαγωνισμό με μεγάλο ενδιαφέρον, πωρώνομαι και περνάω πολύ καλά. Πέρυσι ήμουν και στηνελληνική κριτική επιτροπή που έδωσε τις βαθμολογίες για τονημιτελικό και τον τελικό του διαγωνισμού κι αυτός ήταν διαφορετικός τρόπος για να δω τη Eurovision… Το δωδεκάρι μου το έδωσα στην Κοντσίτα.
Φέτος συμπληρώνεις κι εσύ 10 χρόνια στην τηλεόραση…
Ναι, 21 Μαρτίου, έχω τα γενέθλιά μου στο ΜAD. Ξεκίνησα 21 Μαρτίου του 2005. Μου φαίνεται σαν… Δεν ξέρω. Σαν να είναι πολύ περισσότερα και πολύ λιγότερα ταυτόχρονα τα χρόνια. Αν σκετώ το πώς ξεκίνησα σε αυτή τη δουλειά, νιώθω πραγματικά σαν να χω μεγαλώσει μπροστά σε κάμερες. Σαν να έχω ενηλικιωθεί στην τηλεόραση.
Πώς είναι το αίσθημα; Ευχάριστο, περίεργο, σοκαριστικό;
Επειδή είμαι 30, μου αρέσει που έχω πίσω μου 10 χρόνια πορείας σε έναν χώρο. Αισθάνομαι ότι δεν έχω τεμπελιάσει πολύ, ότι έχω προσπαθήσει. Αυτή είναι μια πολύ καλή αίσθηση. Το κομμάτι που έχει να κάνει με την ενηλικίωση, επειδή ξεκίνησα σε έναν χώρο που τον βιώνω σαν οικογένεια ούτως ή άλλως εννοώ το MAD, δεν με κάνει να φρικάρω. Ακριβώς επειδή όλα ξεκίνησαν από εκεί και προχώρησαν σταδιακά και δεν έγινε πολύ κάποιο απότομο “μπαμ”.
Θα ‘θελες να ‘χε γίνει αυτό το απότομο “μπαμ”; Όχι, καθόλου. Τρομάζω πολύ από τα απότομα “μπαμ” γιατί νιώθω ότι δεν σου παρέχουν και μια υποτυπώδη ασφάλεια. Δεν κάνω μεγάλα βήματα, δεν σκέφομαι πώς θα υπερπηδήσω στάδια, θέλω να κάνω το ένα βήμα μετά το άλλο, οπότε όλα έχουν πάει όπως ακριβώς θα ήθελα.
Γιατί ήθελες να κάνεις τηλεόραση; Όλα ξεκίνησαν όταν είδα ένα διαφημιστικό μέσω του οποίου ζητούσαν νέους παρουσιαστές στο ΜAD. Εγώ έβλεπα φανατικά ΜΑD και MTV και προσπαθούσα να αναγνωρίζω στα τρία πρώτα δευτερόλεπτα τα τραγούδια και τα ονόματα των τραγουδιστών. Επειδή έβλεπα λοιπόν τόσο πολύ, αισθανόμουν μια τρομερή οικιότητα και με τους παρουσιαστές και με το αντικείμενο . Και κάπως αισθανόμουν ότι θα μπορούσα να ταιριάξω σε αυτή την παρέα. Και φυσικά υπήρχε και υπάρχει ένα κομμάτι φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας.
Την είχες ή σου γεννήθηκε αφού μπήκες στην τηλεόραση; Όταν μπήκα στην τηλεόραση αυτό το κομμάτι περισσότερο ηρέμησε παρά αναπτύχθηκε. Ήταν πάντα κάπως καλυμμένο γιατί ντρεπόμουν να το παραδεχτώ. Ξέρεις, το να φαίνεσαι σε περισσότερο κόσμο. Το έφερα ενοχικά ότι υπάρχει κάτι στην αναγνωρισιμότητα που μου αρέσει. Αλλά άπαξ και συνέβη ήταν απολαυστικό και απλώς καταλάγιασε μέσα μου.
Στα social media σου χουν κάνει κάποιο επικό τρολάρισμα; Βέβαια μ’ έχουν τρολάρει. Αλλά “don’ t feel the trolls” αυτός είναι ο κανόνας. Τι να κάνεις για κάποιον που σου γράφει “ψόφα”; Και μάλιστα την ημέρα των γενεθλίων σου;
‘Εχεις σκεφτεί ποτέ να κλείσεις το τηλέφωνό σου, να τ’ αφήσεις όλα στην άκρη και να εξαφανιστείς;
Το έκανα πέρυσι για δυο εβδομάδες σε μια δική μου προσωπική περίεργη περίοδο. Πήγα μακριά, ζούσα σε άλλη ζώνη ώρας. Ήταν ωραίο, πολύ βοηθητικό και διαφορετικό. Θα μου άρεσε να έχω τη δυνατότητα να το κάνω συχνά πυκνά. Αλλά είμαι και λίγο κότα. Φεύγω για λίγο. Μου αρέσει αυτό που συμβαίνει εδώ.
Μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες αυτά τα δέκα χρόνια στην τηλεόραση;
Δεν νομίζω ότι έχω κάνει το οποίο θα κοιτούσα χρόνια αργότερα και θα ντρεπόμουν ή θα μετάνιωνα γι’ αυτό. Ακόμη σε αυτά που φαινομενικά έχασα, τελικά κερδισμένη είμαι.
tlife.gr
