Λέγεται ότι όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, αγαπημένοι και κατασταλαγμένοι δε χρειάζονται κανέναν άλλον για να είναι και να νιώθουν γεμάτοι κι ευτυχισμένοι. Εκ πρώτης όψεως ή ακροάσεως αυτό είναι σωστό. Τι να θέλει κανείς όταν έχει βρει το άλλο του κομμάτι, το συμπλήρωμα του, τον άνθρωπό του; Τίποτα.
Είναι πλήρης. Εκ δεύτερης όψεως ή ακροάσεως, όμως, αυτό είναι λάθος. Σε δυο ανθρώπους ώριμους, με τις παραπάνω προϋποθέσεις, λείπει ένας ακόμη άνθρωπος για να ολοκληρώσει την ευτυχία τους. Ένα μωρό.
Και όχι μόνο σ’ αυτούς τους δύο αλλά και σε όλη την οικογένειά τους και τον περίγυρο τους. Ένα μωρό φέρνει πάντα ευτυχία, ολοκλήρωση κι ελπίδα. Σκορπίζει χαρά, γέλια, ακόμη και συγκίνηση. Σ’ ένα δωμάτιο βρίσκεται ένα βρέφος και δέκα ενήλικες.
Δέκα ζευγάρια μάτια είναι καρφωμένα πάνω στο μωρό και το χαζεύουν. Είναι τόσο σπουδαίο που κουνάει τα χεράκια του, κλωτσά και ανοιγοκλείνει τα ματάκια του ή τεντώνεται. Ένα ανθρωπάκι τριών, τεσσάρων κιλών μπορεί να τραβήξει την προσοχή όλων. Μια σταλιά καλτσάκια, μικρές κουβερτούλες, πολύχρωμα ρουχαλάκια, πιπίλες που καλύπτουν το μισό του πρόσωπο και όλα του τα αξεσουάρ κερδίζουν την απόλυτη αφοσίωση των γύρω.
Και εκείνες οι ρητορικές ερωτήσεις που κάνουμε όλοι σ’ ένα μωρό είναι άξιες χειροκροτήματος. «Πού είσαι;», «Τι είναι βρε;», «Τι θέλεις;», «Γελάς ρε; Γελάς;», «Πού είναι η μαμά;». «Ήρθε ο παππούς;». Αλήθεια τώρα, πόσο γελοίοι ακουγόμαστε όλοι αν το δούμε αντικειμενικά; Ένα μωρό για τους γονείς του είναι η σφραγίδα της αγάπης τους, κομμάτι και των δύο, αυτό που λέμε «αίμα από το αίμα τους». Για τους παππούδες του είναι το παιδί του παιδιού τους κι όχι μόνο δυο φορές παιδί τους, αλλά και κάτι παραπάνω. Για τ’ αδέρφια είναι τ’ ανίψι τους, για τους φίλους είναι το μικρό και νέο φιλαράκι τους.
Για όλους είναι κάτι σημαντικό και πολύτιμο. Περήφανοι παππούδες κυλάνε καροτσάκια με το εγγόνι τους χωρίς ντροπή, πράγμα που δεν έκαναν για το ίδιο το παιδί τους από φόβο μήπως και παρεξηγηθούν, γιαγιάδες που δε χαλάνε χατίρι στο μωρό γιατί «παιδί είναι». Θείες που σφάζονται για το ποια απ’ όλες αγαπάει περισσότερο και ξαδέρφια που προσπαθούν να το μυήσουν στο αθλητικό τους θρήσκευμα. Ένα μωρό έχει δύναμη, όχι αστεία.
Αλλάζει ζωές. Δίνει άλλο ρυθμό στην καθημερινότητα όλων όσων είναι γύρω του. Βαράει το ντέφι και χορεύουν όλοι. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπει κανείς εκείνο το χαμόγελο χωρίς δόντια; Ν’ ακούει ο πατέρας εκείνο το «μπαμπαμπα» και να ζητωκραυγάζει πως το παιδί μίλησε και είπε «μπαμπά»; Και όσο μεγαλώνει τα «αχ να δεις τι είπε εκείνο το μαϊμούνι» ή «αχ να το δεις τι κάνει» λέγονται σε καθημερινή βάση. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι έγιναν γονείς συνειδητά και ασυνείδητα δηλώνουν εκστασιασμένοι.
Μπορεί να θυσιάζουν πολλά πράγματα, μπορεί να άλλαξε η ζωή τους από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά αυτό που νιώθουν αντικρίζοντας το μωρό τους δε συγκρίνεται με τίποτα. Ο ορισμός της ευτυχίας σε μια οικογένεια με την ευρεία έννοια του όρου είναι ο ερχομός ενός παιδιού, ούτε τα λεφτά, ούτε τα έπιπλα, ούτε τ’ αυτοκίνητα.
Η νέα ζωή γεμίζει με πνοή τους πάντες κι ας κλαίει που και που κι ας γκρινιάζει κι ας μην αφήνει τίποτε όρθιο. «Γεννήθηκε απόψε ένα παιδί, ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός»
Του Κώστα Χατζή
Πηγή: pillowfights
