«Από την μητέρα μου αν θυμάμαι ένα πράγμα είναι το «Σ’ αγαπώ» και το χαμόγελο που το συνοδεύει»
Ένας χρόνος πέρασε από τη μέρα που η Φώφη Γεννηματά άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 56 ετών, δίνοντας θαρραλέα μάχη με τον καρκίνο, όπως και ο πατέρας της Γιώργος Γεννηματάς.
Τον μεγαλύτερο πόνο για την απώλειά της βίωσαν και βιώνουν ο σύζυγος της κ. Τσούνης και τα παιδιά της. Μιλώντας στην «Mega Καλημέρα» οι κόρες της Φώφης Γεννηματά, Αιμιλία Ντέκα, (την οποία είχε αποκτήσει με τον πρώτο της σύζυγο) και Κατερίνα Τσούνη περιέγραψαν πόσο τους λείπει η αγκαλιά της μητέρας τους:
«Αυτός ο χρόνος έχει πολλές ελλείψεις, λείπει η περηφάνια που έχει η μάνα, που σε κοιτάει και σε καμαρώνει. Μου είχε στείλει ένα γράμμα ένα Πάσχα, που δεν είχα γυρίσει και στο τέλος έγραφε να κοιτάω μακριά. Επέμενε πολύ να αποκτήσει παιδιά, το πίστεψε πολύ και τα κατάφερε η μητέρα μου. Για εμάς είναι η μητέρα μας, δεν έχει αόριστο αυτή η σχέση», τόνισε η Αιμιλία Ντέκα.
«Αυτός ο χρόνος χωρίς την μητέρα μου ήταν πολύ δύσκολος, η μαμά μας έμαθε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και να είμαστε δυνατοί. Η αγκαλιά της μαμάς μου λείπει, ήμουν πάντα στην αγκαλιά της. Η μητέρα μου ήταν πολύ τρυφερή, πολύ γλυκιά, μας στήριζε, μας έδινε συμβουλές και την είχα πρότυπο γυναίκας και μητέρας. Είχα καταλάβει ποια είναι η μαμά μου και την θαύμαζα πάρα πολύ», ανέφερε η Κατερίνα Τσούνη.
«Άφησε ένα τόσο δυνατό χαμόγελο που το κρατάς σε όλη σου τη ζωή σαν φυλακτό»
«Όπως σε όλα τα σπίτια, έτσι κι εμείς είχαμε, ο γιος με την μητέρα είχαμε δεμένη σχέση, με λάτρευε. Ο ένας χρόνος που λείπει από κοντά μας είναι μία περιπέτεια που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Κατάφερε μας έζησε και την ζήσαμε, μας έμαθε και πως να αντιμετωπίσουμε το πένθος, μας δίδαξε. Ένα μήνα πριν φύγει από την ζωή, ήρθε να δούμε μία ταινία μαζί και μου δίδασκε πως πρέπει να αντιμετωπίσω μία τόσο οδυνηρή κατάσταση. Η μητέρα μου είπε ότι πρέπει να θυμάμαι ότι η ζωή είναι όμορφη και να την ζω, σαν να με προετοίμαζε», ανέφερε ο γιος της, Γιώργος Γεννηματάς και πρόσθεσε: «Η μητέρα μου άφησε ένα τόσο δυνατό χαμόγελο που το κρατάς σε όλη σου τη ζωή σαν φυλακτό. Όποτε θυμάμαι την μητέρα χαμογελάω κι εγώ, σαν να την βλέπω μπροστά μου. Από την μητέρα μου αν θυμάμαι ένα πράγμα είναι το «Σ’ αγαπώ» και το χαμόγελο που το συνοδεύει».
