«Όταν έχεις δώσει τα πάντα, όμως, έρχεται η στιγμή που στερεύεις…σε καταβάλλει το γεγονός ότι, οι μανάδες, ακούν τα λιγότερα “ευχαριστώ” σ’ αυτόν τον κόσμο.» Αυτά είναι τα λόγια της αρθογράφου και είναι σκέψεις που λίγο πολύ όλες έχουμε κάνει σε ευάλωτες στιγμές, που νιώθουμε ότι δεν παίρνουμε τη βοήθεια που αξίζουμε από την οικογένειά μας.
«Σήμερα ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη μέρα. Ήταν μια μέρα από τις τόσες που, ως γονιός, δε νιώθω ούτε δυνατή ούτε ικανή ν’ αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις ενός μωρού που θηλάζει και ενός υπερκινητικού τρίχρονου. Επιπλέον, η έλλειψη ύπνου κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Αγαπώ τα παιδιά μου και κάνω ό,τι μπορώ να τους χαρίσω μια υπέροχη ζωή. Αλλά το να ασχολούμαι αποκλειστικά μαζί τους ίσως να με τσακίσει πριν τα καταφέρω.
Πάρτε παράδειγμα σήμερα που ο γιος μου άδειασε το ολοκαίνουργιο μπουκαλάκι με τις βιταμίνες μου μέσα στο μπάνιο. Αυτό συνέβη ύστερα από μια ολοήμερη επεισοδιακή προσπάθεια να του μάθω να πηγαίνει τουαλέτα.Η μικρή μου είναι νεογέννητη, οπότε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κοιμισμένη. Όταν ξυπνούσε, βέβαια, ούρλιαζε όσο εγώ προσπαθούσα να μαντέψω τι θα μπορούσε να την ηρεμήσει κάθε φορά.
Είμαι παντρεμένη, αλλά ο σύζυγός μου φεύγει για τη δουλειά νωρίς το πρωί και επιστρέφει αργά το βράδυ. Στο μεταξύ, είτε έχω περάσει τα πάνδεινα για να ησυχάσω τα παιδιά, είτε αυτά ηρεμούν ως δια μαγείας μόλις εκείνος επιστρέψει. Κάπου κάπου, το μόνο που θέλω είναι μια διέξοδος. Τις λίγες στιγμές που ηρεμώ, αφού τους πάρει ο ύπνος, οραματίζομαι ότι έχω επιλέξει μια διαφορετική ζωή. Στον φανταστικό μου κόσμο, είμαι ελεύθερη, έχω πάρει το δεύτερο πτυχίο μου και ίσως ετοιμάζομαι και για το τρίτο. Αντί να βάζω τα παιδιά μου πάνω από εμένα, αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάποιος από την οικογένειά μας μπορεί να φανταστεί αυτές τις σκέψεις που κάνουμε.Κάποτε ένιωθα απόλυτα συγκροτημένη και φρόντιζα να νιώθω καλά τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Τώρα που προτεραιότητα είναι τα παιδιά μου, νιώθω ότι εκείνη η εκδοχή μου δεν υπάρχει πια. Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι μου λείπει η γυναίκα που ήμουν.
Είναι δύσκολο να έχεις οικογένεια. Δεν είναι μόνο οι ανάγκες (και οι απαιτήσεις) των παιδιών σου, αλλά και το σημαντικό διακύβευμα του να παραδώσεις στην κοινωνία δύο καλούς και αξιοπρεπείς ανθρώπους. Και οι προσδοκίες του συντρόφου σου, δεν είναι λίγες και αυτές. Όσο ανακουφιστικό και αν είναι να αφιερώνεις χρόνο και χρήματα σ’ αυτά που θέλεις απ’ τη ζωή σου, είναι εξαιρετικά ανέφικτο όταν έχεις οικογένεια. Να ζεις πρώτα για εκείνους σημαίνει να κάνεις μεγάλες θυσίες.
Όταν έχεις δώσει τα πάντα, όμως, έρχεται η στιγμή που στερεύεις. Επιπλέον, σε καταβάλλει ο άνισος τρόπος που μοιράζεται το συναισθηματικό φορτίο στις περισσότερες σχέσεις και το γεγονός ότι, οι μανάδες, ακούν τα λιγότερα “ευχαριστώ” σ’ αυτόν τον κόσμο.
Αφιερώνω όλη την ημέρα στον γιο μου, για να του δώσω την προσοχή που ζητά, όλο τον χρόνο και την ενέργεια στην κόρη μου, για να την ταΐσω και να τη φροντίσω όπως πρέπει, και όλη την αφοσίωσή μου στον άντρα μου.Όταν τα έχω δώσει όλα, τι μένει για εμένα;
Περνώντας όλη τη μέρα του στη δουλειά, ο άντρας μου δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να φροντίζεις δύο παιδιά και να δουλεύεις απ’ το σπίτι. Μακάρι ν’ αλλάζαμε θέση για μία εβδομάδα, ώστε να δει από μόνος του τι εστί βερίκοκο. Τις περισσότερες φορές, νιώθω σαν να έχω ξεπεράσει κατά πολύ τα φυσικά μου όρια. Και αναρωτιέμαι για πόσο ακόμη θα αντέξω σ’ αυτόν τον ρυθμό.
Θέλω σήμερα να προκαλέσω τον εαυτό μου και κάθε μάνα που παλεύει καθημερινά να εξισορροπήσει τις ανάγκες των άλλων με τις δικές της. Τι θα λέγατε να κάνουμε το πρώτο βήμα, αναγνωρίζοντας ότι οι ανάγκες μας έχουν την ίδια βαρύτητα με των άλλων;
Σ’ αυτήν την πρόκληση δεν υπάρχουν κανόνες. Για άλλες, το επόμενο βήμα συνίσταται σε ένα απλό μανικιούρ ή πεντικιούρ. Άλλες πάλι, μπορεί ν’ αρχίσουν μαθήματα για να πάρουν το πτυχίο που ονειρεύονται. Μπορεί να είναι ακόμη και μια βόλτα στη γειτονιά, όντας όμως ολομόναχες. Ό,τι και αν είναι, οφείλουμε να βρίσκουμε τρόπους να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε σημαντικές. Γιατί αν ξοδέψουμε όλη τη ζωή μας δίνοντας τα πάντα, χωρίς να αφήνουμε τίποτα για τον εαυτό μας, θα δυστυχήσουμε στα σίγουρα. Και η συνέπεια θα είναι να μην έχουμε τίποτα να δώσουμε, συναισθηματικά, στις οικογένειες που αγαπούμε τόσο πολύ.
Στην περίπτωσή μου, το επόμενο βήμα θα είναι να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου όταν νιώθω ότι η οικογένειά μου αδιαφορεί για το πως νιώθω εγώ. Πρέπει να μάθω να λέω περισσότερα “όχι” στους αγαπημένους μου ανθρώπους και πιο πολλά “ναι” στις ευκαιρίες που μου δίνονται. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Ξέρω, όμως, ότι αν δεν βγω σύντομα από αυτό το συναισθηματικό λούκι θα υποφέρουμε όλοι, και εγώ και η οικογένειά μου.
Υπάρχει σίγουρα κάποιος τρόπος να στηρίζω όπως πρέπει τα παιδιά μου χωρίς να παραμελώ τελείως τις δικές μου επιθυμίες. Και δεν σκοπεύω να περιμένω 18 ολόκληρα χρόνια μέχρι να τα καταφέρω!
Πηγή: scarymommy.com
