Η Γυναίκα που για 40 χρόνια τιμούσε τη γαλανόλευκη, μια μέρα σαν και σήμερα «ξεκουράστηκε» κάτω από την σκιά της.
Δέσποινα Αχλαδιώτη έγραφε η ταυτότητά σου, αλλά μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν αυτοί που σε γνώριζαν με το ονοματεπώνυμό σου. Και τι να τα κάνεις και τα ονόματα όταν είσαι η πιο γλυκιά, η πιο αφοσιωμένη «Κυρά» ολόκληρης της Ελλάδας; Κι ας έμεινες -λαθεμένα- στην ιστορία και στα μνημονικά μας ως η Κυρά της Ρω…
Γεννήθηκες το 1890 και 37 χρόνια αργότερα πήγες μαζί με τον άντρα σου στο νησί εκείνο από το οποίο έμελλε να ατενίζεις το Αιγαίο για τα υπόλοιπα πρωινά της ζωής σου.
Κάθε πρωί ύψωνες τη γαλανόλευκη στην μικρή αυτή κουκίδα από πέτρα και άμμο που στέκεται απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια. Κι όταν έπεφτε ο ήλιος, την κατέβαζες και την δίπλωνες με μεράκι, για να την δεις ξανά να ανεμίζει νομοτελειακά την επόμενη μέρα. Και ξανά και ξανά και ξανά… Μια αέναη ιεροτελεστία την οποία κανείς ποτέ δεν σου επέβαλε. Η συνείδησή σου, κατά πως φαίνεται, έκανε καλά τη δουλειά της…
Δεν ήσουν φτιαγμένη για τα εύκολα. Γι” αυτό και δήλωσες παρούσα στην Αντίσταση. Προσέφερες τη φροντίδα σου στους Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο στο νησί σου. Σε εκείνο που δεν γύρισες την πλάτη ούτε ακόμη κι όταν οι γερμανοί έριξαν πάνω του τις παράλογες τους βόμβες.
Και πώς να φύγεις και πού να πας;
Ποιος θα φρόντιζε για την έπαρση της σημαίας;
Ακόμη και τώρα, άλλωστε, που στέκεσαι αναπαυμένη κάτω από τον ίσκιο της, δεν είναι ο δικός σου ο ίσκιος αυτός που με ορμή κάθε αυγή την σέρνει ανηφορικά επάνω στον ιστό της;
