Ο διάσημος χορογράφος και κριτής στο «So you think you can dance» του ΑΝΤ1 μιλάει για όλα όσα συνθέτουν το συναρπαστικό παρόν της ζωής και της τέχνης του. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, έχει τα κέφια του, όπως λέει στον Αλέξανδρο Πρίφτη και το κυπριακό περιοδικό Down Town.
Γιατί δέχτηκες την πρόταση του ANT1, για το «So you think you can dance»; Είναι κάτι που δεν έχεις ξανακάνει και χαρακτηρίζεται ως mainstream για τα δικά σου δεδομένα…
Το σκέφτηκα πολύ. Και το ζύγισα πολύ. Δεν είπα εύκολα το «ναι», όχι γιατί είχα κάποια αμφιβολία για το αποτέλεσμα, απλά ήθελα να σκεφτώ ήρεμα το αν εγώ ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αν, δηλαδή, ήμουν έτοιμος να εκτεθώ μπροστά στην κάμερα και να πω κάποια πράγματα που θα γράψουν στη συνείδηση του θεατή και θα έχουν σχέση με την τέχνη που αγαπώ βαθιά. Μακάρι κάτι τέτοιο να είναι απόλυτα mainstream. Εγώ, πλέον, βλέποντάς το, θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ ωραίο show, εξαιρετικά σκηνοθετημένο, που ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές που με ενδιέφεραν ώστε να είμαι σ’ αυτό. Ο χορός είναι μια τέχνη την οποία γνωρίζω επί της ουσίας -κι ήταν μια καλή ευκαιρία για να πέσουν τα φώτα σε μία παραμελημένη τέχνη μέσα από την τηλεόραση. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται από ένα τόσο μεγάλο κανάλι, όπως ο ΑΝΤ1. Βλέποντας ότι και το επίπεδο των χορευτών είναι υψηλό -το αξίζουν που είναι εκεί!- αυτό με ευχαριστεί διπλά.
Πιστεύεις ότι ακόμα και οι ταλαντούχοι χορευτές που έχετε στο show, όταν βγουν, θα μπορέσουν να κάνουν κάτι ή θα βιοπορίζονται πλαισιώνοντας τραγουδιστές;
Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Μπορεί κάποιος ταλαντούχος να προωθηθεί στο εξωτερικό, να πάρει υποτροφίες, να του ανοιχτούν πόρτες. Μπορεί και να μην κάνει τίποτα! Από την άλλη, το να χορέψει δίπλα σε κάποιον τραγουδιστή ή σε κάποιο μιούζικαλ δεν θεωρώ ότι είναι κακό. Δηλαδή, ένας χορευτής δίπλα στη Madonna είναι χειρότερος από κάποιον χορευτή σε μια σύγχρονη ομάδα χορού; Είναι δύο διαφορετικές προσεγγίσεις και έχουν να κάνουν με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Αυτό, όμως, δεν είναι στο χέρι της επιτροπής ή του παιχνιδιού ή του σταθμού. Αυτό αφορά στον ίδιο τον παίκτη – και μόνο. Μέσα από τη διαδικασία του show όλοι θα βγουν κερδισμένοι – και από τα live και από τα πρώτα στάδια των οντισιόν. Τι σημαίνει, άλλωστε, ένα «όχι» ή ένα «ναι»; Και τα δύο -για διαφορετικούς λόγους- μπορούν να τους κάνουν πιο έμπειρους και πιο δυνατούς. Ακόμα και που θα μπουν στη διαδικασία να αναρωτηθούν τι είναι αυτό που πάνε να κάνουν, είναι μια τέχνη ζωής. Γιατί για εμένα ο χορός αυτό είναι! Τίποτα λιγότερο. Είναι μια επίπονη τέχνη με μικρή διάρκεια ζωής, δεν μπορείς να χορεύεις για πάντα. Άντε, μέχρι τα 40 σου. Από εκεί και πέρα, οι χορευτές δυσκολεύονται. Οπότε αυτά τα παιδιά έχουν μια σημαντική ευκαιρία στα χέρια τους.
Αν παρατηρήσει πάντως κάποιος τις δουλειές σου, από το «Δάφνις και Χλόη», τον «Καρυοθραύστη», μέχρι το «Cabaret», βλέπει ότι απουσιάζει το mainstream στοιχείο. Από επιλογή το κάνεις αυτό;
Όχι. Αυτός είναι ο τρόπος δημιουργίας μου, αυτή είναι η γλώσσα μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που κάνω δεν μπορεί να το δει το μεγάλο κοινό – 40.000 θεατές είδαν το «Cabaret». Απλά, μέσα στα χρόνια το κοινό αναγνωρίζει τους καλλιτέχνες, την πορεία τους και το έργο τους. Όσο και να προσπαθήσω να κάνω κάτι mainstream σαν συνταγή δεν μπορώ να το καταφέρω, πάντα θα υπάρχει το σκοτάδι που με χαρακτηρίζει. Αυτό είναι η σφραγίδα μου. Αυτή είναι η προσωπικότητά μου κι έτσι λειτουργώ μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας. Υπάρχουν παραστάσεις που αφορούν όλο τον κόσμο κι άλλες που είναι για πιο περιορισμένο κοινό. Ο «Ερωτόκριτος» του Δημήτρη Μαραμή, που σκηνοθέτησα, χορογράφησα και σκηνογράφησα, μόλις τελείωσε τον πρώτο κύκλο παραστάσεων του στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, εγκαινιάζοντας έτσι το νέο της κτίριο στο «Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος». Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο νέο ελληνικό μιούζικαλ. Κι όμως, παρότι νέο έργο, έγινε από την αρχή sold out και τώρα θα ξαναπαρουσιαστεί και εκεί αλλά και σε άλλους χώρους, γιατί το κοινό θέλει να το δει και ίσως κάποιοι να το ξαναδούν. Δεν υπάρχουν κανόνες στη δημιουργία, υπάρχουν απλά ευτυχείς συγκυρίες! Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με την παράσταση που σκηνοθέτησα στον Θ.Ο.Κ, πριν κάποια χρόνια, το «Μια ζωή την έχουμε». Μια ιδιαίτερη διασκευή του έργου που άγγιξε τον κόσμο της Κύπρου και το αγκάλιασε, κάνοντας το τεράστια επιτυχία και τους ευχαριστώ γι’ αυτό! Το ίδιο είχε συμβεί και με το «Dressed / Undressed» που είχαμε φέρει στην Κύπρο για κάποιες παραστάσεις. Μια παράσταση χορού με δύο ερμηνευτές γυμνούς, στο μεγαλύτερο μέρος της.
Οι εκπρόσωποι, όμως, μια μεγαλύτερης μαζικότητας δεν είναι το κλειδί για την εύκολη επιτυχία; Έχεις συνεργαστεί με πολλούς έλληνες τραγουδιστές. Όλο αυτό δεν σου εξασφάλισε γρήγορη αναγνώριση;
Για να με μάθει κόσμος που δεν με ήξερε, εννοείς; Αυτό μπορεί να έγινε, ναι. Αλλά ποτέ δεν προσεγγίζω κάτι ως δεδομένο. Έτσι, σε κάθε μου συνεργασία, ξεκινάω από την αρχή. Θα δουλέψω πάνω στην προσωπικότητα του καθενός και από εκεί «κλέβω» το υλικό για να δημιουργήσω κάτι. Το αποτέλεσμα, θέλω να πω, δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Είναι απόρροια της επαφής που έχω με τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Είτε είναι τραγουδιστής, είτε ηθοποιός, είτε χορευτής.
Συνεργαζόμενος με λαϊκούς καλλιτέχνες, κάποιοι είπαν ότι «ο Ρήγος ξεπουλήθηκε για τα χρήματα». Σε πείραξε αυτό;
Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής μου κρίθηκε ως θετικό από όλο τον κόσμο, και πλέον δεν αφορά κανέναν.
Σου έλειψαν ποτέ τα χρήματα;
Είχα πάντα τα απαραίτητα για να ζω αξιοπρεπώς και να δημιουργώ. Ποτέ δεν είχα λιγότερα, αλλά ούτε και περισσότερα. Να σου πω και μια αλήθεια; Ποτέ δεν επιθύμησα περισσότερα από αυτά που είχα.
Ήσουν ολιγαρκής από παιδί;
Ναι. Ήμουν κλειστό παιδί. Δεν είχα μεγάλη επαφή με τον κόσμο, ούτε δεκάδες φίλους να με περιτριγυρίζουν. Αλλά είχα πολύ καλούς φίλους πάντα. Δεν ευθύνεται κάποιος γι’ αυτό, εγώ ήμουν έτσι.
Η απώλεια του πατέρα σου, όταν ήσουν πολύ μικρός, δεν έπαιξε ρόλο για να κλειστείς στον εαυτό σου;
Όχι, δεν νομίζω. Θεωρώ ότι, από τη φύση μου, ήμουν κλειστό παιδί. Δεν έπαιξε ρόλο σ’ αυτό ο χαμός του πατέρα μου και, αν έπαιξε, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Ήμουν πολύ μαζεμένος κι έτσι παρέμεινα. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσω το σχολείο, να δω τι είναι αυτό που με ενδιαφέρει και να αφεθώ ελεύθερος.
Η μητέρα σου είχε ενστάσεις για τον χορό;
Είχε κάποιες σκέψεις για το μέλλον, για την επαγγελματική μου αποκατάσταση, ήθελε να έχω κάτι «σίγουρο», όπως κάθε μάνα για το παιδί της. Είχε την αγωνία του γονιού, όμως, όταν βραβεύτηκα με το πρώτο βραβείο χορογραφίας στη σχολή και έπειτα το ένα έφερε το άλλο, πολύ γρήγορα οι ανασφάλειές της κάμφθηκαν. Οι γονείς σκέφτονται σαν γονείς κι έχουν δίκιο. Ο χορός είναι κάτι το αβέβαιο κι έχει ελάχιστη απορρόφηση. Εγώ το έκανα, γιατί δεν σκέφτηκα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Εκεί με οδηγούσαν όλα.
Ωστόσο, όχι μόνο οι γονείς, αλλά και τα παιδιά δεν έχουν το άγχος να αποδείξουν κάποια πράγματα στους δικούς τους;
Σαφώς και το έχουν και είναι πάντα ένας βραχνάς αυτό. Εγώ είχα να αποδείξω μόνο στον ένα μου γονέα. Αλλά και πάλι, δεν νομίζω ότι επαλήθευσα τις προσδοκίες τους. Άλλα ήθελαν για εμένα προφανώς, κι άλλα έκανα εγώ στην πρώτη φάση της ζωής μου. Σήμερα, η μητέρα μου και όλοι γύρω μου είναι πολύ χαρούμενοι για την επιλογή μου.
Έγινες καλύτερος άνθρωπος μέσα από τον χορό, Κωνσταντίνε;
Θεωρώ πως ναι. Η ενασχόληση με το σώμα, μας κάνει καλύτερους γιατί μας κάνει να σκεφτόμαστε. Γινόμαστε πειθαρχημένοι. Αλλιώς, δεν λειτουργείς.
Είσαι αντισυμβατικός ή το παίζεις τέτοιος;
Τίποτα δεν παίζω. Αλλά δεν ξέρω και πόσο αντισυμβατικός είμαι. Πιστεύω, μάλλον, ότι είμαι κανονικός. Με τους ανθρώπους, τις κοινωνικές δομές και πιστεύω στο δίκαιο των πραγμάτων. Στην τέχνη μου είμαι ελεύθερος και κάνω αυτό που επιθυμώ κάθε φορά. Στην καθημερινότητα ζω στο σήμερα. Δεν μου φαίνεται;
Δημιουργείς εύκολα σχέσεις στη ζωή σου;
Όχι, καθόλου. Έχω φίλους πολλά χρόνια και εξελισσόμαστε μαζί. Ακόμα κι αν με κάποιους χαθήκαμε λόγω των συνθηκών, η έννοια της φιλίας δεν έχει περάσει.
Δεν σε λυπεί όταν δύο άνθρωποι δεν συμβαδίζουν πια κι ό,τι είχαν, λόγω των συνθηκών, όπως είπες, χάνονται;
Δεν είναι ευχάριστο, αλλά συμβαίνει. Αυτή είναι η ροή των πραγμάτων. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Κάποτε μου είχες πει ότι ήσουν ρομαντικός. Μήπως έγινες πιο κυνικός;
Είμαι ρομαντικός, αλλά είμαι και ρεαλιστής. Θέλω να πιστεύω στο «για πάντα», αλλά δεν είναι πάντα εφικτό.
Τι ανασφάλειες μπορεί να έχεις;
Πολλές. Καταρχήν, γύρω μου επικρατεί η αγωνία. Ζούμε σε ένα περιβάλλον κατασκευασμένου φόβου. Η ανασφάλεια αυτή μας καταβάλλει. Βέβαια, υπάρχουν χώρες όπου τα πράγματα είναι χειρότερατο επίπεδο ζωής είναι πιο το σημ και το επίπεδο ζωής πολύ πιο χαμηλό. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Ελπίζω αυτή η περίοδος να περάσει γρήγορα. Εκμεταλλεύομαι τις ανασφάλειές μου, γιατί είναι πολύ δημιουργικές. Μέσα από αυτές έχω την ανάγκη να ψαχτώ, να εξελιχθώ, να πάω παρακάτω.
Ο έρωτας σε πάει παρακάτω;
Με συμπληρώνει και με κάνει ευτυχισμένο.
Όταν είσαι ερωτευμένος το λες ή το κρύβεις;
Το λέω. Όταν είμαι με έναν άνθρωπο, είναι δίπλα μου και υπάρχει. Δεν κρατάω κάτι κρυφό ή κλειδωμένο.
Θα υπέγραφες σύμφωνο συμβίωσης;
Ναι, αλλά αν ήταν άλλες οι προϋποθέσεις. Διαφωνώ με κάποια πράγματα – κυρίως με το κληρονομικό. Σε μία δυτική κοινωνία, στην οποία ζούμε, κάποια πράγματα πρέπει να είναι αυτονόητα. Αλλά υπάρχει όλο το περιθώριο να γίνουν καλύτερα όλα.
Η μοναξιά σε φοβίζει;
Δεν έχω πάει ποτέ σε αυτό το ραντεβού. Με τη μοναξιά δεν συναντηθήκαμε ποτέ!
Απωθημένα έχεις;
Να γυρίσω όλο τον κόσμο. Θέλω να κάνω ταξίδια. Μπορεί να πεθάνω και να μη δω όλο τον κόσμο! Ο μόνος θα είμαι;
Οι σκοτεινές πλευρές σου υπάρχουν ακόμα;
Πάντα θα υπάρχουν, όμως, πλέον τις χειρίζομαι καλύτερα. Τις διοχετεύω πιο εύκολα μέσα στην τέχνη, παρά στην καθημερινότητά μου. Νομίζω πως έτσι είναι καλύτερα τα πράγματα. Πιο ισορροπημένα – και ειδικά εγώ. Προτιμώ στην καθημερινότητά μου, να είμαι πιο φωτεινός.
