Η Κάτια Δανδουλάκη έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και μίλησε για τον άνευ όρων έρωτα με τον Μάριο Πλωρίτη, τον πόνο της απώλειας αλλά και την αγάπη της στα κουκλάκια!
Και τα κουκλάκια που λέγατε τι είδους είναι;
Είναι αρκουδάκια –που μου αρέσουν πάρα πολύ– και έχω κι ένα αγαπημένο σκυλάκι που το φέρνω παντού μαζί μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το έπλυνα δύο φορές και όταν είδα ότι μου αδυνατίζει, έπαψα να το πλένω και το φυλάω σαν τα μάτια μου. Μέχρι και σεσουάρ του κάνω για να φουσκώνουν τα μαλλάκια του και μαζί του κοιμάμαι κιόλας. Τώρα αυτά μπορεί να ακούγονται γελοία αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Αυτή είμαι και δεν έχω κανέναν λόγο πια ούτε να ντρέπομαι για κάτι ούτε να παρουσιάζω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Ο κόσμος με έχει μάθει τόσα χρόνια.
Είναι αλήθεια ότι σας ξέρουν και σας θεωρούν κοντινό τους άνθρωπο. Είστε η δική τους Κάτια.
Ναι, γιατί μεγαλώσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ένας δεσμός χωρίς διακοπές, και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Ακόμη και στις ταινίες που έχω κάνει. Βλέπω, για παράδειγμα, τον Παπαφλέσσα, τον παίζουν κάθε χρόνο (σ.σ. ταινία του 1971 όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ). Αυτή είναι όμως και η περιουσία μου, το αποτύπωμα που έχω αφήσει στον κόσμο.
Και παράλληλα είστε ιδιαίτερα αγαπητή στις γυναίκες.
Γιατί δεν είμαι ανταγωνιστική με τις γυναίκες. Καθόλου! Γενικά, δεν είμαι ανταγωνιστικός άνθρωπος. Όταν δω την αξία, υποκλίνομαι. Μου αρέσει να θαυμάζω τους ανθρώπους, νέους ή μεγαλύτερους, με συγκινεί η ουσιαστική επαφή. Δεν ξέρετε πόσες φορές τα νέα παιδιά με παίρνουν τηλέφωνο για να με συμβουλευτούν. «Κάτια, μου έχουν προτείνει αυτό κι αυτό, τι να κάνω;». Απαντώ «αυτό θα έκανα στη θέση σου, αλλά είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις». Ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του ποιος είναι ο σωστός δρόμος.
Εσείς, αντίστοιχα, ποιον άνθρωπο συμβουλεύεστε;
Συμβουλευόμουν με λαχτάρα τον άνθρωπο της ζωής μου, τον Μάριο Πλωρίτη. Και όσες φορές άφησα στην άκρη τη συμβουλή του και είπα «θα κάνω αυτό που νομίζω εγώ σωστό» είδα πως εκείνος τελικά είχε δίκιο. Αλλά ήταν τόσο σοφός που μου έλεγε «όχι, αυτό έπρεπε να κάνεις γιατί αυτός ήταν ο δικός σου δρόμος. Και από το λάθος σου θα μάθεις». Και πραγματικά πέρασαν τα χρόνια και έμαθα από τα λάθη μου. Συ νεχίζω να κάνω λάθη, αλλά διαφορετικά κάθε φορά. Δεν πέφτω στην ίδια τρύπα.
Πάντα δουλεύετε πολύ. Δεν θελήσατε κάποια στιγμή να κάνετε ένα μεγάλο διάλειμμα για να ξεκουραστείτε, να ταξιδέψετε, να γνωρίσετε διαφορετικά πράγματα;
Ξεκουραζόμουν τόσο όσο μου επέτρεπε η λαιμαργία μου. Γιατί ήμουν και λαίμαργος άνθρωπος και έλεγα «τώρα μου έκαναν αυτή την πρόταση, να πω όχι;». Τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω πως αφιέρωσα περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και στο ντάντεμα του εαυτού μου γιατί τον είχα λίγο ταλαιπωρήσει με την πολλή δουλειά. Πλέον, όταν δεν θέλω να κάνω κάτι με την ψυχή μου, απλώς δεν το κάνω.
Και πώς αλλιώς τον νταντεύετε;
Μου αρέσουν τα ταξίδια. Μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο. Γιατί η ζωή μου ήταν πάντα μέσα σε ένα στούντιο ή μέσα στο θέατρο, οπότε είχα ανάγκη τα ταξίδια που έκανα με το μυαλό να τα κάνω και στην πραγματικότητα. Να μπω, για παράδειγμα, σε ένα πλοίο και να πάω σε ένα μέρος που δεν έχω ξαναπάει. Νεότερη ταξίδευα πολύ στο Λονδίνο και έβλεπα θέατρο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάει πουθενά αλλού εκτός από το Λονδίνο και είπα «τώρα θέλω να δω και τον υπόλοιπο κόσμο». Τρελαίνομαι για τις κρουαζιέρες. Έχω πάει με φίλους στη Βαλτική, στα Φιορδ κ.α. Περνάμε παραδεισένια!
Μοναχικά ταξίδια κάνετε;
Μου αρέσει να μοιράζομαι τα ταξίδια μου. Γενικά, μου αρέσει να μοιράζομαι. Μάλλον αυτό το έμαθα από το θέατρο ή έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Μια φορά πήγα μόνη μου και δεν το ευχαριστήθηκα. Στο Λονδίνο είχα πάει πάλι αλλά δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Ένιωθα πολύ πληγωμένη μέσα μου γιατί είχαν φύγει όλοι οι δικοί μου. Οι γονείς μου και ο Μάριος. Και είπα «ταξίδι μόνη μου δεν θα ξανακάνω». Το να μοιράζεσαι κάτι σου δίνει την αίσθηση ότι το ζεις δυο φορές. Παρ’ όλα αυτά, θα πω κάτι που θα ακουστεί αντιφατικό. Στον μεγάλο πόνο χρειάζομαι την απόλυτη απομόνωση. Για να ξεσπάσει ο πόνος και να γλυκάνει, πρέπει να τον επεξεργαστεί η ψυχή. Και η ψυχή θέλει μια παύση, μια ηρεμία και μια συγκέντρωση. Είναι μεγάλη υπόθεση να αποδεχόμαστε και τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Γιατί τότε θα μπορούμε να ζήσουμε χω ρίς να σέρνουμε μέσα μας τραύματα και πληγές. Τα αγαπάμε αυτά που μας έχουν πονέσει και τα συγχωρούμε.
Και ο πόνος της οριστικής απώλειας πώς γιατρεύεται;
Χρειάζεται χρόνο και δουλειά με την ψυχή. Εγώ πήγα σε ειδικούς και έκανα μάθημα με την ψυχή μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τα ξέρουν όλα και μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Για την ψυχή μου ζητάω βοήθεια. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που μπορούν να σου δείξουν προς τα πού είναι το φως. Είτε ένας ψυχίατρος – ψυχολόγος είτε ένας σύμβουλος αυτογνωσίας. Όπου βρει ο καθένας τη δική του διέξοδο.
Μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία που κάνατε τι μάθατε για τον εαυτό σας;
Αυτά που με βασάνισαν μια ολόκληρη ζωή. Ήμουν ένα πολύ πειθαρχημένο άτομο και είχα καταπιέσει πάρα πολύ το δικό μου «θέλω». Αυτή την καταπίεση δεν μου την επέβαλε κανείς. Εγώ αισθανόμουν ότι για να μη βλάψω τη σχέση –φιλική ή εργασιακή– έπρεπε να ανεχτώ με το ζόρι αυτό που συνέβαινε. Και υποτασσόμουν σε μια κατάσταση για να μη δημιουργήσω πρόβλημα, για να μη στενοχωρήσω κάποιον. Όμως ταλαιπωρούσα την ψυχή μου. Και τώρα δεν το κάνω αυτό. Τώρα θα πω με μεγάλη άνεση, ακόμη και στον πιο κοντινό μου άνθρωπο: «Αυτό μην το ξανακάνεις, με σκοτώνει». Και αν το ξανακάνει, θα ανοίξω την πόρτα και θα φύγω. Χωρίς θεαματικές αποχωρήσεις, φεύγει η ψυχή μου από εκεί. Με δυο λόγια, δεν έχω πλέον τον φόβο τού να παρεξηγηθώ. Άλλωστε οι ουσιαστικές σχέσεις δεν χωρούν παρεξήγησης, έτσι δεν είναι;
Από την οικογένειά σας πήρατε αγάπη;
Μόνο αγάπη. Και είμαι ευγνώμων στον Θεό και στη φύση που είχα αυτούς τους γονείς και ύστερα αυτούς τους φίλους και αυτό τον άνθρωπο της ζωής μου. Είμαι από τους ανθρώπους που πραγματικά ευλογήθηκαν με αγάπη. Και για αυτό μπορώ και τη δίνω απλόχερα. Γιατί δίνουμε από το περίσσευμά μας. Όταν έχουμε υστέρημα, τι να δώσουμε;
Ο Μάριος Πλωρίτης είναι ο άνθρωπος που, όπως έχετε πει πολλές φορές, σας στιγμάτισε. Σαν να μην υπήρξε άλλος σύντροφος στη ζωή σας πριν ή μετά από εκείνον.
Έτσι είναι. Έζησα μια τόσο ευτυχισμένη ζωή δίπλα του. Ήταν ο άνθρωπός μου. Ήταν ο ένας και μοναδικός γιατί υπήρχε η τέλεια ταύτιση. Ξέρω πως είναι σπάνιο να ταυτιστούν δυο άνθρωποι, αλλά να που υπάρχει κι αυτό. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Για αυτό λέω πως ήμουν τυχερή. Πολύ τυχερή. Ζήσαμε μαζί τριάντα δύο υπέροχα χρόνια.
Μια στιγμή ευτυχίας που θυμάστε έντονα από τα χρόνια της κοινής σας ζωής;
Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές ήταν η καθημερινότητά μας. Να γελάμε με τα ίδια αστεία. Να μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα, να συζητάμε πράγματα απλά, καθημερινά. Δεν είναι ανάγκη να φιλοσοφείς με τον άνθρωπό σου. Η ποίηση της καθημερινότητας είναι η πιο υψηλή ποίηση που μπορεί να υπάρξει.
Βγήκατε νωρίς στο θέατρο και νωρίς σας δόθηκαν οι μεγάλοι ρόλοι. Πώς και δεν παρασυρθήκατε από την επιτυχία;
Γιατί δεν φαντάστηκα ποτέ ότι είμαι κάποια. Μου το είχαν μάθει οι γονείς μου αυτό.
Στο ξεκίνημά σας πιστεύατε ότι θα κάνετε αυτή την καριέρα, με αυτή την αποδοχή και τη διάρκεια;
Ναι, το πίστευα. Είχα δώσει στον εαυτό μου ένα περιθώριο δύο – τριών χρόνων. Επειδή οι γονείς μου αισθάνονταν πολύ μεγάλη ανασφάλεια με τη δουλειά που είχα επιλέξει –από την άποψη ότι είναι ένα επάγγελμα εξαιρετικά δύσκολο–, τους είχα πει: «Σας δίνω τον λόγο μου ότι αν αισθανθώ ότι δεν κάνω για το θέατρο, δεν θα συνεχίσω». Αλλά ήρθε πολύ γρήγορη η πρώτη ευκαιρία, πολύ γρήγορα η πρώτη αποδοχή και η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Δεν πρόλαβα να ταλαιπωρηθώ.
Και την αποτυχία πώς την αντιμετωπίζετε;
Δεν μου αρέσει καθόλου! Τη διαισθάνομαι όταν έρχεται. Την καταπίνω δύσκολα και προσπαθώ να ανακαλύψω τι πήγε λάθος. Ποτέ δεν θα πω «φταίει το κοινό που δεν κατάλαβε το έργο». Όχι, εγώ φταίω που είτε το διάλεξα στη λάθος χρονική στιγμή είτε έπαιξα χάλια είτε δεν υπήρχε η σωστή χημεία. Δεν θα ρίξω σφάλματα αλλού. Είναι όπως μια νοικοκυρά που θέλει να κάνει το καλύτερό της και κάποιες φορές δεν το καταφέρνει. Θυμάμαι ότι η μαμά μου έφτιαχνε πολύ ωραία σουτζουκάκια. Και όταν ερχόταν κόσμος στο σπίτι έλε γε «τώρα βρήκα να φτιάξω τα χειρότερα;». (Γελάει.)
Σε προηγούμενη συνάντησή μας είχατε διηγηθεί ένα αστείο περιστατικό όπου μπήκατε κάποια στιγμή σε ένα ταξί και ο οδηγός σάς ρώτησε αν είστε η κόρη της Κάτιας Δανδουλάκη. Φαντάζομαι ότι πολλές είναι οι γυναίκες που αναρωτιούνται «τι κάνετε και δεν σας αγγίζει ο χρόνος;».
(Γελάει.) Όλες οι γυναίκες αυτό με ρωτούν!
Και τι απάντηση δίνετε συνήθως;
Επειδή λατρεύω να βλέπω τις γυναίκες όμορφες, τους λέω πως αυτό που κάνω είναι να προσέχω πάρα πολύ τον εαυτό μου. Κάνω τα πάντα στο πρόσωπό μου, εκτός από να το παραμορφώνω. Βάζω τις κρέμες μου και κάνω οτιδήποτε χρειάζεται, αλλά να είμαι η «Κάτια», να μη γίνω κάποια άλλη. Κι αυτό δεν γίνεται μαγικά, με ένα χάπι ή μια γυμναστική. Παίζει σημαντικό ρόλο το τι τρως, τι κάνεις για την υγεία σου, πόσες ώρες κοιμάσαι κ.ά.
Δεν κάνετε καμιά παρασπονδία;
Μέχρι τα 40 έτρωγα σχεδόν καθημερινά δεκαεπτά παγωτά και ένα κοτί σοκολατάκια. Όταν πέρασα τα 40, είπα: «Τώρα αυτό δεν θα μου βγει σε καλό» και τα έκοψα όλα μαχαίρι. Τις πρώτες μέρες έτρεμα. Πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο και του λέω «τι έχω πάθει;». Μου απαντά γελώ ντας ο άνθρωπος «σύνδρομο έλλειψης σοκολάτας». Δέκα χρόνια έκανα να ξαναδοκιμάσω σοκολάτα. Τώρα θα κάνω την παρασπονδία μου αλλά θα σταματήσω στις δύο κουταλιές γλυκού. Ναι, χρειάζεται αφοσίωση και σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία!
Από περιοδικό ΟΚ! – znews.gr
