Ένα ταξίδι στο χρόνο έκανε η ηθοποιός μιλώντας στο People για τους «δαίμονες» που έχει πολεμήσει, το σίκουελ της ταινίας Halloween και την επιστροφή της στο ρόλο της Laurie Strode.
H Jamie Lee Curtis δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχουν περάσει σαράντα χρόνια από το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο Halloween – τότε που την ήξεραν απλά ως την έφηβη κόρη των σταρ του Χόλιγουντ Tony Lee Curtis και Janet Leigh. Συγχρόνως αδυνατεί να κατανοήσει τον τίτλο Scream Queen που της απέδωσε το κοινό εξαιτίας των πρωταγωνιστικών ρόλων της σε ταινίες τρόμου. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τα συγκεκριμένα φιλμ. Εμένα πάντως δεν μου αρέσει να φοβάμαι. Είμαι από εκείνα τα κορίτσια που κρύβουν το πρόσωπό τους κάτω από την κουβέρτα κάθε φορά που παρακολουθούν μια τρομακτική σκηνή» παραδέχεται.
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς βλέποντάς τη να επιστρέφει ως Laurie Strode και να τα ξαναβάζει με το δολοφόνο MichaelMyers για τις ανάγκες του σίκουελ του Halloween. Το κοινό σίγουρα έδειξε ξανά την αγάπη του στην ταινία αλλά και στην Curtis, που ηγείται του καστ, με τα έσοδα από τα εισιτήρια της κινηματογραφικής πρεμιέρας να ανέρχονται στα 77,5 εκατομμύρια δολάρια. «Το μέγεθος της επιτυχίας ήταν μη αναμενόμενο. Η στιγμή αυτή είναι μια από τις πιο ξεχωριστές της ζωής μου».
Η ιδιαιτερότητα αυτής της επιτυχίας έγκειται και στο ότι θα μπορούσε να μην υφίσταται. Η ηθοποιός θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που κατάφερε να βγει ζωντανή από τη δεκαετία του ’80 και του ’90, μια σκοτεινή περίοδο για την ίδια καθώς ήταν εθισμένη στα οπιοειδή. Την ίδια στιγμή που βρισκόταν στο ζενίθ της καριέρας της με το True Lies και το My Girl, η ίδια έδινε τη δική της, μυστική μάχη.
«Ήμουν στα όρια να γίνει επιδημική η εξάρτησή μου» λέει πίνοντας καφέ στην κουζίνα του σπιτιού της στο Λος Άντζελες, όπου μένει με τον επί 33 χρόνια σύζυγό της Christopher Guest. «Για δέκα χρόνια αγωνιζόμουν. Το έκρυβα, εθελοτυφλούσα. Κανείς δεν γνώριζε τίποτα».
Η Curtis δηλώνει νηφάλια τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεν έχει σταματήσει όμως στιγμή να προσπαθεί γι’ αυτό. Γεννημένη στη Σάντα Μόνικα το 1958 και κόρη της σταρ του Psycho, JanetLeigh, και του πρωταγωνιστή του Some Like It Hot, Tony Curtis, ήταν μόλις 3 ετών όταν οι γονείς της πήραν διαζύγιο. Η ίδια αποκαλύπτει ότι οι εξαρτήσεις είναι ένα οικογενειακό θέμα. Ο πατέρας της ήταν εθισμένος στο αλκοόλ, στην κοκαΐνη και στην ηρωίνη, ενώ ο ετεροθαλής αδελφός της, Nicholas Curtis, πέθανε μετά από υπερβολική δόση ηρωίνης το 1994. «Σπάω τον κύκλο που ουσιαστικά κατέστρεψε τις ζωές πολλών γενεών στην οικογένειά μου» σημειώνει η Curtis, μητέρα της Annie, 31 ετών, και του 22χρονου Tom. «Το να είμαι νηφάλια παραμένει το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή μου. Μεγαλύτερο από οτιδήποτε».
Η οδύσσεια της Curtis με τα αναλγητικά ξεκίνησε το 1989, όταν έκανε μια μικρή αισθητική επέμβαση για τις σακούλες στα μάτια. «Δούλευα σε μια ταινία και ένιωσα μεγάλη ντροπή όταν ο καμεραμάν σχολίασε ότι τα μάτια μου ήταν πρησμένα». Μετά το χειρουργείο μου χορήγησαν οπιοειδή για πρώτη φορά. «Θυμάμαι την αίσθηση που βίωσα όταν το χάπι εισέβαλε στον οργανισμό μου. Ήταν υπέροχο» ομολογεί. Κυνηγούσε για χρόνια αυτή την αίσθηση. «Δεν το έκανα ποτέ στη δουλειά. Χρησιμοποιούσα τα χάπια στο τέλος της ημέρας μου και ένιωθα σαν να βυθιζόμουν σε μια μπανιέρα με ζεστό νερό».
Έπαιρνε χάπια με όποιο τρόπο μπορούσε, έφτανε στο σημείο να κλέβει φάρμακα από τους φίλους της. «Πιστεύω ότι θα ήμουν νεκρή αν τα χάπια αυτά κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο Internet» αναφέρει στο People.
Δεν υπήρξε όμως στιγμή που να έπιασε πάτο. «Υπήρξα τυχερή καθώς δεν έχασα τίποτα στη ζωή μου. Είχα φήμη, πλούτο, ο γάμος μου έμεινε άθικτος και τα παιδιά μου ήταν δίπλα μου». Ωστόσο γνωρίζει πολύ καλά ότι ρίσκαρε να χάσει τα πάντα. «Δεν θα προσποιηθώ ότι η ιστορία δεν επηρέασε τα παιδιά μου. Αυτό που συμβαίνει όταν παίρνεις οπιοειδή είναι ότι υπάρχει ένας ασαφής τοίχος ανάμεσα σε εσένα και στους ανθρώπους σου. Σε προστατεύει από τον εαυτό σου. Σε επιβραδύνει στην καθημερινότητα. Συχνά πήγαινα να αγκαλιάσω το γιο μου στο δωμάτιό του και με έπαιρνε ο ύπνος εκεί, μετά από ώρες ερχόταν ο Chris και με ξυπνούσε».
Η πρώτη που έμαθε όλη την αλήθεια για τον εθισμό της ήταν η αδελφή της, Kelly, που έμεινε μαζί της το καλοκαίρι του 1998. ΗKelly έπαιρνε παυσίπονα για έναν τραυματισμό στα πλευρά. «Ήξερα ότι τα είχε στη βαλίτσα της, στο δωμάτιο των φιλοξενούμενων» λέει η Curtis μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της σε αυτή την ανάμνηση. «Ουσιαστικά πήρα όλα τα οπιοειδή της. Ήξερα ότι όταν θα έφευγε, θα έφτιαχνε τη βαλίτσα της και θα καταλάβαινε πως λείπουν τα χάπια. Ήξερα όμως και ότι έπρεπε να της πω τι είχα κάνει και γι’ αυτό της άφησα ένα σημείωμα στη βαλίτσα της. Όταν γύρισα σπίτι εκείνη την ημέρα, με αγκάλιασε λέγοντάς μου πόσο με αγαπάει και ανησυχεί για μένα και ότι δεν θέλει να με βλέπει να αυτοκαταστρέφομαι».
Λίγο καιρό αργότερα η Curtis διάβασε στο Esquire ένα άρθρο του Tom Chiarella με τίτλο: «Vicodin, my Vicodin». «Ήμουν πολύ τυχερή που κάποιος βρήκε τη δύναμη να γράψει για το δικό του εθισμό» τονίζει εξηγώντας: «Η αποκάλυψη για την εξάρτησή του με έκανε να νιώσω αρκετά ασφαλής και να προσπαθήσω να το ξεπεράσω». Αυτό ήταν το εφαλτήριο για να μιλήσει στους αγαπημένους της. «Ένιωθα μεγάλη ντροπή. Δούλεψα πολύ σκληρά για να αποβάλω αυτό το συναίσθημα και να παραδεχτώ ότι είμαι άνθρωπος. Αυτό που κάνει τη διαδικασία της αποκατάστασης πολύ ιδιαίτερη είναι ότι ο εξαρτημένος από την όποια ουσία μιλάει πιο εύκολα με ανθρώπους που βιώνουν την ίδια κατάσταση. Όλη η διαδικασία έχει πραγματικά να κάνει με την αίσθηση ότι το μυστικό σου είναι σε ασφαλή δρόμο κι εσύ βρίσκεις προγράμματα θεραπείας προσαρμοσμένα σε σένα». Η πρώτη της συνάντηση ήταν στις 3 Φεβρουαρίου του 1999 και από τότε δηλώνει νηφάλια. Εκείνη την ημέρα είπε στον άντρα της για τον εθισμό της. «Mε αγαπούσε, ήταν υποστηρικτικός και με ενθάρρυνε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τόσο καιρό δεν είχε αντιληφθεί τίποτα».
Η συνεχής υποστήριξη της οικογένειάς της σήμαινε τα πάντα για εκείνη. Ήταν πολύ κοντά με την κόρη της, Annie, που είναι δασκάλα χορού, και τον γιο της Tom, που δούλευε σε μια εταιρεία με video games. H ηθοποιός παρέμεινε εξαιρετικά δεμένη και με τη μητέρα της, που πέθανε από έμφραγμα το 2004 (ο πατέρας της, με τον οποίο είχαν απομακρυνθεί, πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια το 2010). H μητέρα της μάλιστα συνήθιζε να της λέει παλαιότερα «ελπίζω να κάνεις περισσότερες εκκεντρικές κωμωδίες», καθώς δεν ήθελε να περιοριστεί η καριέρα της στις ταινίες τρόμου. «Όταν κυκλοφόρησε το True Lies, οι γονείς μου ήταν εντυπωσιασμένοι. Αυτή ήταν μια πραγματική κωμωδία».
Η Curties ήταν μόνο 19 χρόνων όταν το Halloween την έκανε διάσημη. Πληρώθηκε με μόλις 8.000 δολάρια και θυμάται ότι ξόδεψε τα 200 για την γκαρνταρόμπα της. Να σημειωθεί ότι η ταινία, που κόστισε 325.000 δολάρια, απέφερε κέρδη 47 εκατομμυρίων. Το 1984 είδε μια αφίσα στην οποία πόζαρε ο μετέπειτα σύζυγός της και είπε σε ένα φίλο της: «Εγώ αυτόν θα τον παντρευτώ». Έδωσε στον ατζέντη του τον αριθμό της και του πρότεινε να βγουν. Έξι μήνες μετά παντρεύτηκαν. Μιλώντας για τον έγγαμο βίο τους, αποκαλύπτει: «Υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα γίνονται δύσκολα, αλλά ο σεβασμός που εμπνέει οGuest, η ευγένεια, η εξυπνάδα και το αστείρευτο χιούμορ του είναι αυτά που μας κρατούν μαζί. Ξέρω ότι με αγαπάει».
Όταν τα παιδιά της ήταν μικρότερα, προσπαθούσε να εξισορροπήσει την οικογενειακή της ζωή με την καριέρα της. «Αυτό που θυμάμαι όταν δούλευα για την ταινία A Fish CalledWanda είναι ότι έκλαιγα κάθε μέρα» εξομολογείται η ηθοποιός, που ένιωθε απεγνωσμένη για το ότι άφηνε την τότε 6 μηνών κόρη της στο σπίτι. «Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα της ζωής μου είναι ότι έπρεπε να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι ήμουν μια εργαζόμενη μητέρα και με τα δεδομένα της δουλειάς μου. Κάθε μητέρα που αφήνει το νεογέννητό της στη φροντίδα κάποιου άλλου προκειμένου να δουλέψει αισθάνεται έτσι. Υπέφερα με αυτό». Στην προσπάθεια να περνάει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά της, άρχισε να αποκτά και νέες επαγγελματικές δραστηριότητες. Έχει γράψει δώδεκα βιβλία για τα παιδιά και έχει συμμετάσχει σε πολλές διαφημίσεις αφού, όπως λέει χαρακτηριστικά, «αυτές μου επέτρεψαν να είμαι η μητέρα που ήθελα».
Μέχρι σήμερα η γνωστή ηθοποιός συνεχίζει να επισκέπτεται κέντρα αποτοξίνωσης και να παρευρίσκεται στις συναντήσεις, τόσο για να διατηρεί τη νηφαλιότητά της όσο και για να βοηθάει τους άλλους. «Όποτε έρχεται κάποιος με εξάρτηση από οπιοειδή, οι υπόλοιποι στο δωμάτιο γυρνούν και με κοιτούν, καθώς η έκφρασή μου λέει “Μίλα σε μένα. Είμαι ειδική στα οπιοειδή”». Αυτή η κατανόηση είναι κάτι που όλοι πρέπει να καλλιεργήσουμε, καταλήγει: «Είμαστε εδώ για να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε άνθρωποι. Οφείλουμε όλοι να το αντιληφθούμε».
