«Αχ, τι όμορφο παιδάκι!» μου λες κοιτάζοντας τον μεγάλο μου γιo. Βεβαίως χαμογελάω γεμάτη περηφάνια – ναι, είναι κούκλος.
«Δικός σας είναι;» ρωτάς και αρχίζω να υποψιάζομαι ότι δεν θα πάει καλά αυτή η κουβέντα. Απαντάω με ένα νεύμα και προχωράω στην ουρά.
«Η πραγματική του μαμά που είναι;» συνεχίζεις ακάθεκτη. Το ψιθυρίζεις βεβαίως, ίσως επειδή σε κάποιο επίπεδο γνωρίζεις το πόσο προσωπική είναι η ερώτηση, πόσο δεν «κολλάει» στη σειρά για το ταμείο του σούπερ-μάρκετ.
«Εγώ είμαι η πραγματική του μαμά,» σου λέω, χαμογελώντας.
«Όχι,» επιμένεις, «ξέρετε… η πραγματική του μαμά».
«Εγώ είμαι και πραγματική και μαμά…»
Ευτυχώς έρχεται η σειρά μας.
Δεν είμαι χαζή – ξέρω τι εννοείς. Και δεν με ενοχλεί να αναγνωρίσω ότι ο γιος μου έχει δύο μαμάδες. Το ξέρει και ο ίδιος από πολύ μικρός, πριν καν καταλάβει ότι το ξέρει. Του μιλάμε για την πρώτη του μαμά από την αρχή, πριν καν ακόμη μάθει ο ίδιος να μιλάει.
Γνωρίζει ότι ο πανέμορφος, γλυκύτατος αφαλός του κάποτε τον ένωνε με τη μητέρα του, όσο ήταν στην κοιλιά της. Γνωρίζει επίσης ότι εγώ είμαι η παντοτινή μαμά του.
Αυτή όμως είναι η δική του ιστορία. Κι όταν με ρωτάς εσύ, μια ξένη, στη σειρά του ταμείου, στο σούπερ- μάρκετ, μεταξύ ζαμπόν και σερβιέτας, καταλαβαίνω ότι μάλλον δεν συνειδητοποιείς τι ρωτάς, ότι απλά μάλλον λες το πρώτο που σου κατέβηκε στο κεφάλι.
Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά αυτή η αδιακρισία δεν σταματάει να με ενοχλεί.
Παίρνω βαθιά ανάσα. Χαμογελάω. Θέλω να σου πω, να σε βοηθήσω να καταλάβεις πόσο προσωπική και ευαίσθητη είναι η ερώτηση που μόλις έκανες. Πόσο δεν αρμόζει στον χώρο και στην (ανύπαρκτη) σχέση μας.
Εγώ είμαι, βεβαίως, η πραγματική του μαμά, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Εγώ τον νανουρίζω κάθε βράδυ. Σε εμένα έρχεται όταν πέφτει και χτυπάει το γόνατό του. Εγώ σκουπίζω τα δάκρυα του, και τον πισινό του, του μαγειρεύω, τον επιπλήττω, τον αγκαλιάζω.
Και εμένα ζητάει όταν ξυπνάει μέσα την νύχτα από εφιάλτη, ή όταν θέλει να μου δείξει πώς κάνει ποδήλατο χωρίς χέρια.
infokids.gr
