Όλο και περισσότεροι νέοι αισθάνονται απογοητευμένοι, ανικανοποίητοι και δεν είναι ευχαριστημένοι παρά το γεγονός ότι οι γονείς τους υποστηρίζουν τις επιλογές τους, είναι κοντά τους, και τους στηρίζουν σε κάθε βήμα.
Σίγουρα η εποχή δεν είναι εύκολη. Τα προβλήματα πολλά. Μήπως, όμως, και εμείς ως γονείς μεγαλώνουμε παιδιά που έχουν υπερεκτιμήσει τις ικανότητες τους και έχουν παραπάνω αυτοπεποίθηση σε σημείο που να γίνεται καταστροφική; Σίγουρα η αυτοπεποίθηση είναι ένα σημαντικό χαρακτηριστικό κάθε παιδιού και πρέπει να καλλιεργείτε από μικρή ηλικία. Τι γίνεται, όμως, όταν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αντλούν ικανοποίηση από το αποτέλεσμα και όχι από την προσπάθεια;
Ο δρόμος για την Ιθάκη είναι που έχει σημασία και όχι ο προορισμός. Πως μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να απολαμβάνει τη διαδρομή και να ικανοποιείται με την προσπάθεια ασχέτως αποτελέσματος;
- Είναι σημαντικό όταν το παιδί είναι μικρό να επαινείτε την προσπάθεια του και όχι απαραιτήτως την επιτυχία ή την επίτευξη του στόχου. Όχι πως δεν είναι σημαντική η επιτυχία αλλά δίνει λάθος μήνυμα στο παιδί. Το να επαινείτε τις ικανότητες του ή χαρακτηριστικά του (πχ είσαι έξυπνος, είσαι όμορφη) δεν βοηθάει στο μέλλον του, στις επιλογές του ως ενήλικα. Ενδεχομένως να του δημιουργήσει λάθος προσδοκίες και να είναι ακόμη και καταστροφικό για το μέλλον του.Οι γονείς πρέπει να ρωτούν τα παιδιά ερωτήσεις που έχουν σχέση με την πρόοδο και την προσπάθεια που κάνει. Γιατί αυτά θα αισθανθούν ικανοποιημένα και σημαντικά όταν θα εξηγήσουν πόσο σκληρά δούλεψαν για κάτι. Η επιβράβευση τους θα είναι να επικροτήσετε την προσπάθεια λέγοντας τους ότι “Έχεις δουλέψει σκληρά για αυτό το θέμα και φαίνεται”. Να θυμάστε, όμως, ότι θα πρέπει να τα επαινείτε όταν πραγματικά έχουν δουλέψει, έχουν προσπαθήσει.
- Να είστε ρεαλιστές με το τι περιμένετε από αυτά και όταν τα κριτικάρετε. Είναι καλό να συζητάτε με το παιδί σας για το τι κάνει καλά και για ποιο θέμα θα έπρεπε να προσπαθεί περισσότερο. Σε έρευνες που έχουν γίνει νέοι εγκαταλείπουν, για παράδειγμα, την προσπάθεια για εύρεση εργασίας γιατί αρνούνται να κάνουν κάτι λιγότερο από αυτό που θεωρούν ιδανικό για αυτούς. Και αυτό γιατί μια ζωή τους έλεγαν πόσο καλοί ή έξυπνοι είναι. Το να είστε εσείς πρωτίστως ρεαλιστές για τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν τα παιδιά σας και κατόπιν να τους το εξηγείτε έτσι ώστε να καταλάβουν σε ποιους τομείς πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο είναι ένα βήμα για να τα βοηθήσετε.
Γιατί, όμως, είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε αυτές τις απλές συμβουλές; Γιατί ο καθένας πιστεύει ότι το παιδί του είναι ξεχωριστό. Και ενώ κάθε παιδί είναι όντως ξεχωριστό και μοναδικό δεν είναι απαραίτητο να επαινούμε κάθε βήμα που κάνει, κάθε εργασία που ολοκληρώνει, να το “λούζουμε” με κομπλιμέντα. Ας τους μάθουμε να δουλεύουν και να προσπαθούν για να κατακτήσουν το στόχο τους και ας μην επικεντρωνόμαστε μόνο στο στόχο.
