Η Σοφία Βογιατζάκη σε συνέντευξή της μίλησε για την παράσταση «Πετάει – πετάει» που πρωταγωνιστεί αλλά και για τον μεγάλο της φόβο.
Το φετινό καλοκαίρι σε βρίσκει στο θέατρο.
Πετάει η ομάδα το φετινό μας καλοκαίρι από χαρά και διασκέδαση, όπως και το κοινό μαζί μας. Υποδύομαι την οικονόμο του σπιτιού, τη δουλάρα, με λίγα λόγια, η οποία προσπαθεί να σώσει όσα δεν σάζονται, μέσα στο έργο «Πετάει-Πετάει». Σε αυτή την τρελή φάρσα που συμβαίνει στη οκηνή του θεάτρου «Χυτήριο», σε μια παραγωγή της Βάσιας Παναγοπούλου και σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη.
Βάζεις στοιχεία από τον εαυτό σου με την πάροδο του χρόνου στους ρόλους;
Πάντα, όλοι οι ρόλοι είμαστε εμείς. Όποιο ρόλο και να μου δώσεις, ως Σοφία, θα τον κάνω με τις δικές μου αντιληπτικές ικανότητες, με τα δικά μου στοιχεία, στις συνθήκες του εκάστοτε ρόλου. Βλέπεις τον ίδιο ρόλο παιγμένο διαφορετικά, γιο τί είναι διαφορετικός ο ηθοποιός. Ο ηθοπρ.ι05 δεν μπορεί να κάνει αυθαίρετα στη σκηνή ό,τι του καπνίσει. Όταν γίνει σεισμός, αντιδρώ διαφορετικά από κάποιον άλλον ο σεισμός όμως είναι ο ίδιος. Τους σεισμούς τους φοβάμαι πολύ και τώρα τελευταία κουνάει πολύ. Έχω ζήσει τους μεγάλους σεισμούς το ’81, το ‘99.
Πώς είχες αντιδράσει τότε;
Μέναμε έξω, στο αυτοκίνητο, στις πλατείες. Είχα πάθει τρομερό σοκ, μεγάλο φόβο, δεν ήθελα να μπω στο σπίτι, ήθελα να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε να μείνουμε μόνιμα στην Καβάλα, στο πατρικό σπίτι της μαμάς. Εκεί έχει τούβλα και κεραμίδι, γιατί άλλο να μας πλακώσει η πενταώροφη πολυκατοικία. Έκλαιγα και χτυπιόμουν να μην πάω ξανά στο σπίτι.
