Αγαπημένε 12χρονε γιε μου,
Είναι χρέος μου να αναγνωρίζω τις στιγμές που πρέπει να σου δίνω μαθήματα για την ζωή. Μερικές φορές τις χάνω. Σήμερα, όμως, που μου έχει γυρίσει το μυαλό πρέπει να στα πω.
Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να ειρωνευτείς και να στραβοκοιτάξεις την μητέρα που σε κουβαλούσε για εννέα ολόκληρους μήνες στην κοιλιά της και που έσπρωξε 4,5 ολόκληρα κιλά για να βγεις από μέσα της, να θυμηθείς τα παρακάτω:
Να θυμηθείς ότι σε αγαπώ.
Να θυμηθείς ότι σου κρατούσα το χέρι κάθε φορά που ο γιατρός σου έκανε εμβόλιο.
Να θυμηθείς ότι έχω ζητωκραυγάσει για εσένα σε 562 αγώνες ποδοσφαίρου και τάε-κβο-ντο.
Να θυμηθείς ότι σου έχω διαβάσει τον Φεγγαροσκεπαστή 172 φορές… σχεδόν κάθε βράδυ για έξι συνεχόμενους μήνες.
Να θυμηθείς ότι προσποιούμαι ότι δεν σε βλέπω κάθε φορά που δίνεις το μπρόκολό σου στον σκύλο.
Να θυμηθείς την ημέρα που ο μπαμπάς σου και εγώ ουρλιάζαμε με ενθουσιασμό όταν έμαθες να κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες. Και όταν η κ. Μαρίκα βγήκε από το μπαλκόνι για να μας μαλώσει που ήταν μεσημέρι και κάναμε φασαρία, όταν μπήκε ξανά μέσα την μούντζωσα.
Να θυμηθείς την σημερινή μέρα.
Σήμερα. Την ημέρα που με στραβοκοίταξες τόσο έντονα που νόμιζα πως το πρόσωπό σου θα μείνει στραβό για πάντα και ο τόνος της φωνής σου ήταν τόσο ειρωνικός και κακός, χειρότερος και από τα ίδια σου τα λόγια. Αναγνώρισα το δικό μου ύφος προς την μητέρα μου όταν ήμουν έφηβη.
Και τόσο πολύ με σόκαρε η συμπεριφορά σου που για πρώτη φορά… έμεινα άφωνη.
Ήταν και οι φίλοι σου μαζί στο αυτοκίνητο και πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω.
Σκεφτόμουν, να του απαντήσω τώρα μπροστά στους φίλους του ή να περιμένω μέχρι να μείνουμε μόνοι μας; Σε παρακαλώ Θεέ μου, μη με αφήσεις να σκοτώσω το παιδί μου και μάλιστα μπροστά στους φίλους του!
Και εκεί που προσευχόμουν στον Θεό να μου δώσει την λύση, μου έδωσε ένα σημάδι: Στο ραδιόφωνο άρχισε να παίζει το «Τι γλυκό να σ’αγαπούν» της Αλεξίου. Και άρχισα να τραγουδάω. Δυνάμωσα την ένταση στο φουλ και τραγουδούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Κουνούσα χέρια σαν να χορεύω, έλεγα και μερικούς λάθος στίχους και έβγαλα από μέσα μου τέτοιο ντέρτι που δεν θυμάμαι να έχω ξαναβγάλει.
Καθώς με κοιτούσες έντρομος, εγώ σου τραγουδούσα χαμογελώντας σου μέσα από τον καθρέφτη.
Όταν άφησα στο ποδόσφαιρο εσένα και τους φίλους σου, σε φώναξα στο παράθυρο. Χαμογέλασα με το πιο γλυκό μου χαμόγελο, σου είπα «μην μου ξαναμιλήσεις ποτέ έτσι» και σου έκλεισα το μάτι.
Μακάρι να είχες γνωρίσει την προγιαγιά σου. Τα έλεγε ωραία μερικές φορές. Για το σημερινό περιστατικό θα έλεγε «Το παιδί που θε να κλάψει, με τη μάνα του θα παίξει».
Τι μάθημα πήρες, λοιπόν, σήμερα; Να μην υποτιμάς ποτέ τη μαμά σου. Νη μην μιλάς ποτέ άσχημα στη μαμά σου. Και να μην την ειρωνεύεσαι ποτέ –ιδιαίτερα μπροστά στους φίλους σου.
* Το παραπάνω βασίστηκε σε κείμενο του blog In The Powder Room.
