Η νέα πρωταγωνίστρια της επιτυχημένης σειράς του Alpha «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» είναι μόλις 25 χρόνων και θέλει να χαράξει τη δική της πορεία στο χώρο της υποκριτικής. Η Φωτεινή Αθερίδου δηλώνει στο περιοδικό Down Town πως έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το χαρακτήρα που υποδύεται, τη Λένα και αναφέρεται στους γονείς της.
Θεωρείς ότι έχεις ταλέντο;
Ε, αυτό δεν θα το πω εγώ. Ας μιλήσουν οι άλλοι. Είναι νωρίς ακόμα για να μιλήσω για τον εαυτό μου. Ακόμα είμαι 25 χρόνων, έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Είμαι τυχερή πάντως που κάνω αυτό που κάνω σήμερα.
Την υποκριτική την αγάπησες μέσα από τους γονείς σου; Τον πατέρα σου, Θοδωρή Αθερίδη και τη μητέρα σου, Ελένη Γκασούκα;
Ναι, ξεκάθαρα. Από εκεί επηρεάστηκα. Είχα όλα τα ερεθίσματα από πολύ μικρή. Νομίζω φυσικό κι επόμενο ήταν να κάνω κι εγώ το ίδιο πράγμα.
Όχι, απαραίτητα. Κάποιο άλλο παιδί θα μπορούσε να μισήσει αυτή τη δουλειά, δεδομένου ότι του «έκλεβε» καθημερινές στιγμές από τους γονείς του, που δεν τους έβλεπε συχνά…
Ναι, καταλαβαίνω τι λες. Αυτό μπορεί να γίνει. Προσωπικά, όμως, δεν βίωσα ούτε μία στιγμή κάτι τέτοιο. Το θέατρο και η υποκριτική τέχνη είναι μία δουλειά αγάπης. Αυτό διδάχτηκα από τους γονείς μου και δεν θα γινόταν, σε καμία περίπτωση, να μισήσω αυτή τη δουλειά, επειδή δεν τους είχα όλη την ημέρα μαζί μου. Άλλωστε, πήγαινα συχνά στο θέατρο και ήμουν μαζί τους.
Μεγάλωσες, κατά κάποιο τρόπο, στα καμαρίνια;
Κάπως έτσι… Έχω πάει αμέτρητες φορές στις παραστάσεις των γονιών μου, στις πρόβες τους. Ξέρω από πολύ νωρίς πώς να συμπεριφερθώ όταν είμαι στο θέατρο. Ξέρω πότε να μιλήσω και πότε να σωπάσω, γιατί χρειάζονται ησυχία. Ξέρεις, όλα αυτά για μένα ήταν πολύ φυσιολογικά. Μπορεί να μην περνούσα αμέτρητες ώρες με τους δικούς μου στο σπίτι, αλλά βρισκόμασταν στο θέατρο. Όταν ένα παιδί μαθαίνει έτσι, δεν του μοιάζει παράξενο.
Έχεις γνωρίσει όλους τους stars του θεάτρου;
Ναι, από τα καμαρίνια πέρναγαν οι πάντες. Δεν θα σου πω ονόματα, ούτε θα ξεχωρίσω κάποιον. Αλλά τους γνώρισα όλους από μικρή. Ωραία ήταν.
Φοβάσαι τη σύγκριση ή ακόμα και την ταύτιση με τους γονείς σου;
Όχι, αυτό δεν γίνεται. Πώς να ταυτιστώ; Σε αυτό φταίει και ο τρόπος που με μεγάλωσαν και με ανέθρεψαν. Τι εννοώ; Όταν είσαι ακομπλεξάριστος και μεγαλώνεις το παιδί σου ελεύθερα, δεν υπάρχει ούτε το άγχος, ούτε ο φόβος, μήπως χάσει την προσωπικότητά του και ταυτιστεί μαζί σου. Οι γονείς μου είναι οι γονείς μου και εγώ είμαι εγώ. Η Φωτεινή.
Δεν εννοώ να συμβεί αυτό στην πραγματικότητα. Μιλάω για το τι μπορεί να πουν τρίτα άτομα, συγκρίνοντάς σε μαζί τους…
Ε, ας πουν ό,τι θέλουν. Δεν με αφορά. Δεν ασχολούμαι με το τι λένε οι άλλοι. Προτιμώ να κοιτάω τη δουλειά μου. Ζω ελεύθερα.
Δεν πιστεύεις ότι έχεις ένα παραπάνω προβάδισμα, σε σχέση με ένα άλλο παιδί της ηλικίας σου, που έχει τα ίδια όνειρα με σένα, λόγω των γονιών σου και των γνωριμιών που έχουν;
Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Πιστεύω πως όχι. Όλοι οι άνθρωποι, όμως, θεωρώ πως έχουν την τύχη τους. Όλα λειτουργούν σχεδόν ερήμην μας. Ό,τι είναι να γίνει γίνεται. Σε αυτή τη δουλειά που κάνουμε κρίνεσαι κάθε στιγμή. Αν κάνω κάτι λάθος, θα κριθώ – και μάλιστα αυστηρά.
Η τύχη βοηθάει;
Μόνο η τύχη θα έλεγα. Πιστεύω πολύ στην τύχη. Σκέφτομαι θετικά για να μου έρχονται θετικά.
