Σε μια βαθιά εξομολόγηση προχώρησε η Ελένη Ράντου συναντήθηκε και μίλησε για τις δύσκολες στιγμές της κατά την αντιμετώπιση της ασθένειας που πλήττει την μητέρα της.
«Αν οφείλεται η “κατάθλιψη” μας σε μια απώλεια, δεν είναι κατάθλιψη. Είναι πόνος. Μην το μπερδεύουμε. Επειδή τώρα χάνω σιγά σιγά και την μαμά μου, πήγα σε έναν ψυχίατρο για βοήθεια γιατί ένιωθα να τρελαίνομαι.
Ο οποίος ψυχίατρος με λύτρωσε γιατί μου είπε: “Δεν έχετε κατάθλιψη και δεν θέλετε φάρμακα. Πονάτε. Απλώς φοβάστε πόσο πολύ πονάτε. Αφήστε τον εαυτό σας να πονέσει. Θα πονέσετε, ό,τι κι αν κάνετε”» εξομολογήθηκε, αρχικά, η ηθοποιός.
«Επειδή είναι με άνοια και δεν μπορεί να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις, αισθανόμουν ότι έχω μια ευθύνη περισσότερη για τις αποφάσεις μου και για τον τρόπο που θα διαχειριστούμε την ασθένεια της.
Από ιατρικά μέχρι πρακτικά θέματα. Ένιωσα κάπου ότι θόλωσε η κρίση μου, μήπως κάτι δεν κάνω σωστά και μήπως “την στείλω” μια ώρα αρχύτερα αν δεν πάρω την σωστή απόφαση».
«Την μετέφερα σε μονάδα φροντίδας επειδή, την είχα μεν έξι χρόνια στο σπίτι, αλλά πια η κατάσταση σοβάρεψε τόσο που ένιωθα ότι έπρεπε να συμβεί αυτό.
Από την άλλη, όμως, υπήρχαν οι ενοχές που δεν ήθελα καθόλου να την αποχωριστώ. Εκεί πέρα άρχισα να αμφισβητώ την διαύγεια του μυαλού μου γιατί δεν μπορούσα πουθενά να νιώσω ότι κάνω αυτό που πρέπει» δήλωσε η Ελένη Ράντου.
