Ναι, είπαμε, να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά. Είναι και το τι εαυτό, μαγικά και αβίαστα, σου βγάζει ο κάθε ένας άνθρωπος ξεχωριστά. Είναι απίστευτο το πώς αλλάζει, πώς διαφοροποιείται ο εαυτός μας, πώς παίρνει άλλη μορφή, άλλο αέρα, άλλη ιδιότητα (κι ας μην το συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή) κάθε φορά που βρίσκεται πλάι μας, απέναντί μας, εντός, εκτός και επί τα αυτά μας, ο κάθε ένας άλλος άνθρωπος που “έπρεπε” να συναντηθεί με τον εαυτό μας.
Δεν σας έτυχε φορές-φορές να βιώσετε έναν απρόσμενα όμορφο εαυτό, όντας δίπλα από κάποιο άτομο; Και να πείτε το all-time-classic: “it feels like home”; Υπέρτατο συναίσθημα.
Σας έτυχε να νιώθετε πως «αυτός ο άνθρωπος, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι»; Και πως ο άλλος, μου προκαλεί τέτοια νύστα, που από το πολύ χασμουρητό κοντεύει να μετακινηθεί η άνω γνάθος; Σας έτυχε. Σίγουρα σας έτυχε.
Υπάρχουν κι αυτοί, που σου ξυπνούν κάτι ένστικτα, από κείνα που ήταν πολύ καλά κλειδωμένα μέσα σου. Αυτοί, που σου γεννούν κάτι συναισθήματα, που ούτε εσύ ο ίδιος καλά-καλά δεν ήξερες ότι υπήρχαν.
Άλλοι πάλι, σε κάνουν να παλαβώνεις από ασφάλεια και θαυμασμό, να περνάς κάθε φορά και καλύτερα, και να λες, «τώρα κατανοώ τι εννοούν στα αεροπλάνα με το «προσδεθείτε, ξαπλώστε πίσω στο κάθισμα και απολαύστε»! Αλλά ακόμη και μόνοι μας όταν είμαστε, πάντοτε θα στέκεται απέναντι μας το γύρω μας. Κι αυτό το γύρω μας, ερέθισμα και πρόκληση είναι για τον εαυτό μας. Η φύση, η ύλη, όλα αυτά που έφτιαξαν η ανώτερη και η εγκόσμια δύναμη.
Η θάλασσα, η καταιγίδα, ο πρωινός ήλιος, το σούρουπο, το φεγγάρι της νύκτας. Πανταχού παρόντες, σε μια προσπάθεια να κάνουν κάθε εαυτό ομορφότερο. Εμένα πάντως, όταν ο εαυτός μου βρεθεί αντιμέτωπος με εκείνο το απογευματινό ηλιοβασίλεμα, είναι στα καλύτερά του! Να είσαι ο εαυτός σου λοιπόν. Ή μάλλον καλύτερα, να είσαι ο καλύτερος εαυτός που σου βγάζει, το κάθε απέναντί σου
Της Άννας Ιωαννίδου
