Είμαι όλα αυτά, που κάποτε θα ονειρευτείς. Είμαι εκείνη η γυναίκα, που θα ήθελες να έχεις μαζί της παιδιά, εκείνη που θα σου θυμίζει την γιαγιά σου για την μαγειρική της, τη μητέρα σου για την φροντίδα.
Είμαι αυτή η γυναίκα, που θα χάζευες στο δρόμο με τους κολλητούς, η ίδια που θα σε αγκάλιαζε σφιχτά ακόμη και βρώμικο από τη δουλειά. Εκείνη, που στις ήττες σου θα σε κοίταζε στα μάτια σαν νικητή και θα σου προσέφερε το μετάλλιο της αγάπης.
Είμαι η γυναίκα που έδιωξες, γιατί δεν κατάλαβες την αξία της. Ή την κατάλαβες και γέμιζες το κενό της δικής σου αξίας με άλλες. Είμαι η γυναίκα, που όταν την έδιωξες έκλαψε στο βωμό της μελλοντικής σας φωλιάς και μέσα από τις στάχτες της ψεύτικης ανάσας, γεννήθηκε η γυναίκα, που ανανέωσε το όρκο με τον εαυτό της.
Τον όρκο πως θα αγαπά τον εαυτό της, πως η αξία της, ακόμα κι αν την εξευτέλισαν, είναι εκεί, ακόμα μεγαλύτερη μπροστά στα μάτια των φίλων της. Είναι ακόμα μεγαλύτερη τώρα και στα δικά σου μάτια.
Αντίο, μικρέ μου άνθρωπε. Καλή αντάμωση, την στιγμή της μετάνοιας και της ανταμοιβής.
Κατερίνα Μιχελάκη
