Ήσουν από τα παιδιά που όταν μεγαλώσουν ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί;
Υποσυνείδητα, η απόφαση να ασχοληθώ με την υποκριτική θα πρέπει να πάρθηκε κάπου στα παιδικά μου χρόνια. Σε εκείνες τις εκλεκτές στιγμές που έβλεπα ταινίες με τις αδελφές μου στο σπίτι ή στον θερινό κινηματογράφο, και αργότερα με τις παρέες και τις σχέσεις μου, που καθόμασταν σπίτι και βλέπαμε ταινίες. Τότε πρέπει να δημιουργήθηκε αυτό το ανομολόγητο ερώτημα: «Λες; Για φαντάσου!». Ακόμα και αργότερα, όταν συμμετείχα σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο, πάντα συνέβαινε μια αποκάλυψη μέσα μου, αλλά μάλλον όλα αυτά ήταν μια αθώα παιδική φαντασία, ένα όνειρο που ούτε εσύ ο ίδιος δεν παραδέχεσαι όταν μεγαλώνεις στο Ξυλόκαστρο. Τώρα πια, συνειδητά, παίρνω τη ζωή στα χέρια μου και δημιουργώ κάποιες ευκαιρίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποφάσισα να είμαι μόνο ηθοποιός. Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές ιδιότητες που μπορεί ένας άνθρωπος να έχει, κι εγώ θέλω να είναι η ζωή μου ένα ταξίδι, μια περιπέτεια, και εγώ ο καπετάνιος που οδηγεί το καράβι.
Έχεις ρόλους-απωθημένο; Συνεργασίες;
Θα ήθελα να δοκιμάσω τα πάντα στην υποκριτική.
Έχεις κάνει δουλειές για τις οποίες μετάνιωσες;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα.
