Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του ο Διονύσης Σχοινάς μιλάει για τον ξαφνικό θάνατο του αδελφού του Αποστόλη και στην προσπάθειά του να απαλύνει τον πόνο των γύρω του και να σταθεί δυνατός.
Ποιο ήταν το τελευταίο τατουάζ που έκανες;
«Το τελευταίο το χτύπησα για τον αδερφό μου.»
Ο θάνατός του σου άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή;
«Δεν το συζητώ. Όταν συμβαίνει στους άλλους, εκτός σπιτιού, δεν ξέρεις πώς είναι. Είναι σαν να μην έχεις γεννήσει, σαν να μην έχεις πάει φαντάρος. Όταν η εξέλιξη δεν είναι φυσιολογική, εκεί λες «πλάκα μου κάνεις». Μου δίνεις τόσα χρόνια ζωής, τόσα χρόνια επιβίωσης, ευτυχίας για να μου τα πάρεις πίσω σε ένα λεπτό και να δώσεις τόσο πόνο; Αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι γεννιόμαστε για να πάμε εκεί.» εξομολογήθηκε στο Down Town.
Και πώς το αποδέχεσαι τελικά;
«Άλλος το ξεπερνάει με χάπια, άλλος αποζητάει τη μοναξιά, άλλος έχει ανάγκη τους φίλους και την οικογένειά του. Εγώ έπρεπε να γίνω ομπρέλα για την οικογένειά μου, να αφήσω πίσω τον πόνο μου, για να απαλύνω των άλλων. Σου βγαίνει μια δύναμη που δεν πιστεύεις ποτέ ότι έχεις. Μετά από κάτι τέτοιο, λόγω της οικογένειας, των γονιών και του παιδιού γίνεσαι Σαμψών, γίνεσαι γίγαντας. Ο αδερφός μου δεν ήταν αδερφός μου. Ήταν η γκόμενά μου. Η Καίτη έχει πει “Δεν είμαι εγώ η αδερφή ψυχή του Διονύση, ο αδερφός του είναι”».
Του χρόνου κλείνετε 20 χρόνια γάμου. Έχεις ξεχάσει τη ζωή πριν από την Καίτη;
«Φυσικά! Delete η ζωή πριν από την Καίτη και delete η ζωή πριν από το παιδί. Είναι κλισέ να σε ρωτήσω πώς γίνεται να είσαι τόσα χρόνια με την ίδια γυναίκα; Θα σου απαντήσω και εγώ με κλισέ: Η συνταγή είναι ο σεβασμός, η αλληλοεκτίμηση και η αλλαγή καθημερινότητας.»
