Στο πρώτο μας παιδί, είχα μία πολύ καλή δουλειά και ήμουν αισιόδοξη για το μέλλον. Πριν χρονίσει η κόρη μας, έμεινα ξανά έγκυος στο δεύτερο. Ήμουν μπροστά σε δυσκολίες που δεν τις είχα φανταστεί γιατί η απόδοση μου στην δουλειά δεν ήταν η ίδια με πριν. Δεν ήθελα να λείπω από το σπίτι 12 ώρες και σκεφτόμουν συνέχεια τα μωρά μου. Έπεσα από τα σύννεφα όταν ο διευθυντής μου ανακοίνωσε την απόλυση μου.
Τότε με τον άντρα μου το είδαμε σαν «σημάδι». Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να μείνω σπίτι με τα παιδιά, ενώ παράλληλα θα γλυτώναμε και τα χρήματα που δίναμε σε νταντάδες και ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς. Στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένη με αυτή την εξέλιξη, παρόλο που ο μισθός του άντρα μου ήταν μικρότερος από τον δικό μου.
Μέσα σε έναν χρόνο, ο αποταμιευτικός μου λογαριασμός άρχισε να μικραίνει. Όλο αυτό το διάστημα, ο μισθός του άντρα μου παραμένει ίδιος ενώ όλα τα υπόλοιπα έχουν ακριβύνει. Η μόνη μας συζήτηση μέσα στο σπίτι είναι πώς θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά, παρόλο που δεν κάνουμε την παραμικρή σπατάλη την οποία θα μπορούσαμε να περιορίσουμε.
Έχουμε σταματήσει να ταξιδεύουμε, δεν τρώμε σχεδόν ποτέ έξω και ψωνίζουμε από 3 διαφορετικά σούπερ μάρκετ για να μειώσουμε τα έξοδα του σπιτιού.
Σήμερα, η μεγάλη μου κόρη κοντεύει τα 3 και η μικρή μόλις έγινε ενός. Παρόλο που βρίσκονται στην καλύτερη ηλικία, δυσκολεύομαι να περάσω ανέμελο χρόνο μαζί τους. Το άγχος μου για τα λεφτά είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορώ να απολαύσω τον χρόνο μου μαζί τους. Τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου, σκεφτόμαστε συνέχεια τον λογαριασμό της ΔΕΗ, το σούπερ μάρκετ, την επίσκεψη στον παιδίατρο και αν θα βγει ο μήνας, χάνοντας πολύτιμες στιγμές όχι μόνο με τα παιδιά μας, αλλά και μεταξύ μας.
Ακόμα κι αν βρω δουλειά, το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου θα πηγαίνει σε σχολεία και νταντάδες. Είμαι σε απόγνωση και χρειάζομαι κάτι να με ταρακουνήσει. Κάτι να με ηρεμήσει από το άγχος των χρημάτων και επιτέλους να απολαύσω την οικογένειά μου – την οικογένεια που πάντα ονειρευόμουν να έχω.
