Από αναγνώστη του singleparent.gr
Με λένε Αλίκη και είμαι 33 χρονών, χωρισμένη με ένα παιδί.Η δική μου ιστορία για το πως έφτασα στο διαζύγιο δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Μοιάζει με πολλές άλλες που σας έχουν διηγηθεί. Απλά σας στέλνω κάποιες σκέψεις μου.
Και ξημέρωσε εκείνη η μέρα που έφυγε. Φόρτωσε τα πράγματα του στο αυτοκίνητο, αγκάλιασε το παιδί με δάκρυα στα μάτια, σου πέταξε ένα αμήχανο «γεια,θα μιλήσουμε» και τη έκανε.
Κλείνεις την πόρτα πίσω σου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα.Το παιδί δεν έχει καταλάβει και πολλά στα 4 του χρόνια.Κάνεις ένα τσιγάρο και προσπαθείς σιγά σιγά να γεμίσεις τα κενά. Τα κενά στη ντουλάπα,στη βιβλιοθήκη, στο ντουλάπι του μπάνιου.Περνάνε οι μήνες και αλλάζεις λίγο το σπίτι έτσι για την ανανέωση.
Οι συγγενείς και οι φίλοι έρχονται και πάνε , τα λες τα ξανά λες για να τα ακούσουν αυτοί και να τα πιστέψεις εσύ. Και πάντα στο τέλος ακούς τα ίδια «καλύτερα τώρα παρά μετά», «τώρα κοίτα τον εαυτό σου και το παιδί σου», «άντε μωρέ τον ξεφορτώθηκες τον μ….α!».
Και περνάνε οι μήνες και ο κόσμος αραιώνει γιατί βαρέθηκαν να σε ακούν να μιλάς για τους δικηγόρους, τη διατροφή , τους καυγάδες, την επιμέλεια, την μιζέρια σου.
Και μετά τους αραιώνεις και εσύ γιατί βαρέθηκες να λες για την τύχη σου τη μαύρη, τις δυσκολίες ,τον μ….α και την μιζέρια σου.
Και έρχονται τα κλάμματα τη νύχτα.
Και μετά έρχεται το πάραπονο, η μοναξιά , η θλίψη, η απόγνωση και σκέφτεσαι «τι κάνω τώρα που το ξεφορτώθηκα τον μ…..α;».
Που οι γονείς σου, σου τη λένε, που προσπαθούν να σε κάνουν κουμάντο γιατί τώρα είσαι μόνη και δε σκέφτεσαι σωστά, που σε κρίνουν και έχουν για όλα άποψη, που βγάζουν και αυτοί τη ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ πίκρα για την ΔΙΚΗ ΣΟΥ ζωή και τρέχουν σαν παλαβοί να καλύψουν το κενό που άφησε πίσω του ο μ…..ας.
Που οι φίλοι σ’αποφεύγουν γιατί κουράστηκαν να σε ακούν να μιλάς για σένα, για το παιδί και τον μ….α. Και δεν σηκώνουν το τηλέφωνο και αραδιάζουν ένα σωρό δικαιολογίες. Που έχουν και αυτοί τη ζωή τους και τα ζόρια τους και τα δικά τους και δεν προλαβαίνουν να στα πουν γιατί δε βάζεις γλώσσα μέσα και τους σπάς τα νεύρα και άι σιχτίρ με την τρελή τη ζωντοχήρα!!!!
Που….. που…..που…..
Που βρίζεις την τύχη σου τη μαύρη που δεν μπορείς να ανασάνεις και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που βρήκες αυτόν στο δρόμο σου και τον διάλεξες να κάνεις οικογένεια και να τα χαΐρια μας τώρα.
Που φτάνεις στο σημείο να περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο για να μιλήσει στο παιδί για να πεις και εσύ μια κουβέντα και για μια στιγμή σκέφτεσαι πως δεν είναι και τόσο μ……ας τελικά και μετά συνέρχεσαι και απορείς με τον εαυτό σου και την κατάντια σου.
Σου λένε θα ζοριστείς στην αρχή και μετά όλα θα είναι μια χαρά. ΟΧΙ μετά είναι το ζόρι. Όταν κλείνουν οι πόρτες!
Αλίκη
Από αναγνώστη του singleparent.gr
