Μαμά.
Μια παγκόσμια λέξη που κρύβει μέσα της όλη τη ζωή. Η ηρωίδα κάθε μικρού και μεγάλου παιδιού. Ο πρώτος άνθρωπος που συνδεθήκαμε. Ο άνθρωπος που μας έφερε στον κόσμο, μας αγάπησε ανιδιοτελώς, μας φρόντισε, μας προστάτεψε από κάθε ορατό και μη κίνδυνο. Η μαμά μας. Η μαμά μας που μας μεγάλωσε και μεγάλωσε και μας είδε να φεύγουμε και να γινόμαστε κι εμείς μαμάδες.
Στη Γιορτή της Μητέρας θυμάμαι τη χαρά μου όταν ζωγράφιζα με τους ολοκαίνουριους μαρκαδόρους μου κάτι μοναδικό για εκείνη. Συνήθως τελείωνα γρήγορα όλες μου τις ζωγραφιές, αλλά αυτή έπαιρνε πάντα αρκετή ώρα. Μετά, έτρεχα να σπάσω τον κουμπαρά μου, αλλά ο μπαμπάς ποτέ δεν με άφηνε κι έτσι της αγοράζαμε μαζί μια κρεμαστή καρδιά. Στο τέλος, έκοβα λουλούδια κι ήμουν έτοιμη. Τη χαρά στα μάτια της ξέρω καλά ότι την έχετε δει κι εσείς στα μάτια των δικών σας μαμάδων, επομένως δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να σας την περιγράψω.
Μεγαλώνοντας, παρέμεινα πάντα το παιδί της μαμάς μου αλλά μια μέρα έγινα κι εγώ μαμά. Διάβασα κάπου εκείνη την περίοδο μια φράση της Elizabeth Stone στην οποία αποτυπώνεται πολύ εύστοχα λίγη μόνο από τη μαγεία της μητρότητας: «Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα».
Δεν το λες κι απλό, σωστά; Θυμήθηκα τότε το δώρο που συνήθιζα να της κάνω και το βρήκα κάπως συγκινητικό – και κυρίως συμβολικό, χωρίς να το γνωρίζω, τότε.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, έχω να δω τη μαμά μου ένα έτος – και πιστεύω το ίδιο και πολλοί από εσάς. Έμεινε κλεισμένη ένα χρόνο στο σπίτι, άνοιξε και έκλεισε την τηλεόραση, φόρεσε τη μάσκα της για τα απαραίτητα, τα τάπερ σταμάτησαν να πηγαινοέρχονται, η έλλειψη αυτής της έμπρακτης αγάπης πάγωσε την καρδιά μας. Παρόλα αυτά, η μαμά μου ήταν και σε αυτήν την περίοδο το στήριγμά μου. Η υποστηρικτική φωνή που μου έλεγε ότι με θέληση, πρόγραμμα και αγάπη, μπορούν να συνδυαστούν και η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση. Η φωνή μέσα από το tablet για οδηγίες και εκτέλεση της σπανακόπιτάς της που ποτέ δεν θα βγει ίδια με την δική της. Η καθησυχαστική φωνή που μου έδινε ελπίδα ότι το φως είναι μπροστά, ότι θα βρεθούμε ξανά, θα αγκαλιαστούμε ξανά και για άλλη μια φορά, θα τα καταφέρουμε.
Η μαμά μου, η ηρωίδα μου για κάθε προφανή και μη λόγο.
Κι εμείς, οι ηρωίδες στα μάτια των δικών μας παιδιών.
Έτσι πάνε αυτά.
Διαχρονικά και διαδοχικά.
Η ηρωίδα όλων των εποχών έχει ένα όνομα: Μαμά.
