8 παρά το πρωί και στέκομαι στην εξώπορτα με μια παιδική τσάντα από το ένα χέρι και με τα κλειδιά μου στο άλλο. Η μικρή μου παγωμένη στέκεται δίπλα μου ακούγοντας μαζί μου τα ουρλιαχτά του επάνω ορόφου. «Μαμά, η Ερασμία φωνάζει έτσι;» Την τσιρίδα της πιτσιρίκας έρχεται να σκεπάσει η βροντερή φωνή του μπαμπά της και καπάκι το ουρλιαχτό της μαμάς της. Η Ερασμία πηγαίνει νηπιαγωγείο και είναι μοναχοπαίδι, όπως και η δική μου κόρη. Οι δύο μεγάλες τους διαφορές είναι ότι εκείνη τη μεγαλώνει ένα παντρεμένο ζευγάρι, ενώ τη δική μου τη μεγαλώνω ουσιαστικά μόνη μου και ότι οι δικοί της γονείς ταλαιπωριόντουσαν πολλά χρόνια για να την αποκτήσουν, ενώ εμένα έξι μήνες προσπαθειών μου ήταν αρκετοί. Τα μάτια μου βγάζουν φωτιές και θέλω επιτόπου να πάρω την αστυνομία. Αντ’ αυτού παίρνω τη μικρή μου από το χέρι και φεύγουμε για το σχολείο.
Οδηγώ με ασύλληπτα νεύρα φέρνοντας μπροστά μου εικόνες από το μπαμπά της που απροκάλυπτα ομολογεί ότι της τις «βρέχει», γιατί είναι μόνιμα μια αντίδραση. Παιδί στα 5 του και μόνιμα μια αντίδραση; Σοκάρομαι!..
Το ίδιο και η μαμά της. Μόνιμα με ένα θυμωμένο πρόσωπο, λες και η Ερασμία φταίει για όλα τα δεινά του μικρόκοσμού της! Από τη μια ο θυμός μου, από την άλλη η αίσθηση αδικίας για ένα πλάσμα που ανα καιρούς απειλείται και ουρλιάζει στο πιο ασφαλές μέρος της ζωής του, με φέρνει ακόμα πιο κοντά στην ανάγκη να επικοινωνήσω με αρμόδιους φορείς. Ενοχές μήπως σταθώ η αιτία να την πάρουν μακριά από τους δυο μοναδικά κοντινούς της ανθρώπους, από την άλλη η χρήση εξουσίας τους να ορίζουν το κορμί και τη ψυχή της δίχως έλεος, μου ανεβάζει τους παλμούς 300!
Επιστρέφοντας σπίτι, μπαίνω στον υπολογιστή και ξεκινάω τη δουλειά. Ψάχνω ταυτόχρονα και τρόπους καταγγελίας…
Χτυπάει το τηλέφωνο. Η κυρία Ελένη στην άλλη γραμμή από ένα βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, που εχθές της έκανα μια διαδικτυακή παραγγελία για παραμύθια. Μια γλυκιά φωνή, μάλλον μεγάλης κυρίας που η ευγένεια της και η προθυμία της να με εξυπηρετήσει και να μου στείλει τα παραμύθια χωρίς επιβάρυνση, μόνο και μόνο για να μην κυκλοφορώ στο κέντρο της πόλης μου, πραγματικά γαληνεύει την ένταση της ημέρας μου. Πιάνουμε την κουβέντα και τη χιλιοευχαριστώ για τη βοήθεια της. «Αχ, κορίτσι μου. Μη φανταστείς! Εγώ δε θα έπρεπε να είμαι εδώ. Δεν είναι έτσι η σωστή σειρά…»
Mου εξηγεί ότι πριν τρεις μήνες έχασε το αγόρι της. 37,5 ετών. Το 2012 έχασε τον άντρα της από καρκίνο, λίγο μετά έπαθε η ίδια, αν και φαίνεται να το έχει ξεπεράσει και τελικά έχασε και το μοναχοπαίδι της από την ίδια ασθένεια. «Για εκείνον στέκομαι. Γιατί του το υποσχέθηκα!». Η υπόσχεσή της στο παιδί της, οι θεραπείες που έκανε για χάρη της και τα γράμματα που της άφησε, ήταν οι μόνοι λόγοι επιβίωσης της 59χρονης κυρίας Ελένης.
Κλείνοντας το τηλέφωνο έβαλα τα κλάματα. Και ειλικρινά πολλά πράγματα μπορείς να με περιγράψεις, κλαψιάρα με τίποτα! Ίσως ούτε καν ευαίσθητη…
Η κυρία Ελένη έκανε 37.5 χρόνια να αξίζουν, μεγαλώνοντας έναν άνθρωπο που στα τελευταία του έκανε ότι μπορούσε για να την αφήσει πίσω του δυνατή! Και δεν ήξερα αν ήθελα πιο πολύ να κλάψω για το νέο αυτό άνθρωπο, που άφησε τη μητέρα του απόλυτα μόνη ή να κλάψω για την Ερασμία και την κάθε Ερασμία του κόσμου που κακοποιείται, γιατί δε θέλει κοτσίδα τα μαλλιά της και σίγουρα δε θα φορέσει την καφέ μπλούζα που την ασχημαίνει!
Γιατί κι εμένα με εξαντλεί το πείσμα της κόρης μου! Και που είναι γλωσσού, αντιδραστική και γκρινιάζει, επειδή απλά νυστάζει! Και απελπίζομαι όταν έρχεται βράδυ και η εξάντληση μου, δε με φτάνει ούτε μέχρι τη ντουζιέρα μου! Και κουράζομαι διπλά, που δεν έχω το μπαμπά της να μοιραζόμαστε τα βάρη μας! Αλλά το χέρι μου το έχω για να την κρατάω από το δικό της χέρι. Για να την τυλίγω με αυτό σε σφιχτές αγκαλιές. Για να την περνάω ασφαλή στην άλλη πλευρά του δρόμου. Του δικού της δρόμου! Γιατί όταν τη μαλώνω, με ρωτάει αν την αγαπάω! Γιατί μόνο αυτό τη νοιάζει εκείνη! Να μην την απορρίπτω!
Δε ξέρω ποια ήταν η αιτία που οι γονείς της Ερασμίας έκαναν τόσες προσπάθειες για να γίνουν γονείς. Δε ξέρω τί πίστευαν ότι θα γινόταν μετά το «να σας ζήσει!»
Δε ξέρω πώς κατάφερε να αποχαιρετήσει η κα Ελένη το μονάκριβο της, που τελικά δεν έζησε…
Δε ξέρω πώς τυχαία γεγονότα ενώνονται με λίγες ώρες διαφοράς, απλά για να μας ταρακουνήσουν, να μας τρομάξουν ή να μας δώσουν κουράγιο.
Απόψε θα κοιμηθώ αγκαλιά με την κόρη μου κι εκεί μέσα θα κλείσουμε όλες τις Ερασμίες του κόσμου, που φοβούνται μέσα στα σπίτια τους.
Καληνύχτα Ερασμία!
Όνειρα γλυκά, άγνωστε γιε της κας Ελένης….
