Από μικρή θυμάμαι τις φίλες μου να αναζητούν απαντήσεις για τα μελλούμενα, μέσα από καταστάσεις που έβλεπαν στα όνειρά τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο παράξενο και αρκετά μπερδεμένο όνειρο τους προκαλούσε δυσάρεστα ή ευχάριστα συναισθήματα και τις έβαζες σε σκέψεις σχετικά με αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν άμεσα.
Εγώ, από την άλλη, δυσκολευόμουν πολύ να… εμπιστευτώ το υποσυνείδητό μου και έτσι δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία σε όσα μπορεί να είχα ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ. Ωστόσο, δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο όνειρο ήταν τόσο αληθοφανές και ζωντανό, που μπορεί να είχε παραμείνει στο πίσω μέρος του μυαλού μου ακόμη και μέρες αφότου το είχα φανταστεί. Κάπως έτσι έγινε και το όνειρο που θα σας διηγηθώ παρακάτω. Ένα όνειρο τόσο… μυστηριώδες που με έβαλε για πρώτη φορά στον πειρασμό να αναζητήσω επιπλέον εξηγήσεις μέσω του Ονειροκρίτη.
Το όνειρο ξεκινούσε με εμένα ξαπλωμένη σε ένα τεράστιο κρεβάτι, μέσα σε ένα υπερπολυτελές δωμάτιο το οποίο θύμιζε την κρεβατοκάμαρα κάποιας πριγκίπισσα από τα παραμύθια που μας διηγούνταν οι γιαγιάδες μας. Τίναξα νευρικά τα παπλώματα από πάνω μου και υπνοβατώντας, σηκώθηκα και πλησίασα την πόρτα του δωματίου. Την άνοιξα και πέρασα σε έναν μακρύ διάδρομο με κεριά αναμμένα στους τοίχους. Όλες οι εικόνες που είχα μπροστά μου, τα ρούχα που φορούσα ακόμη και τα μαλλιά μου, έμοιαζαν να έχουν «ξεπηδήσει» από μία άλλη εποχή.
Προχώρησα και έπειτα κατέβηκα μία σκάλα στρωμένη με κόκκινο χαλί, η οποία οδηγούσε σε ένα τεράστιο σαλόνι που είχε ένα αναμμένο τζάκι στην απέναντι άκρη. Ξάφνου, νιώθω ένα διακριτικό χτύπημα στην πλάτη. Ένας κομψός νεαρός, σίγουρα όμως μεγαλύτερος από εμένα, ντυμένος σαν υπηρέτης, με ρώτησε: «Χρειάζεστε κάτι»; Χωρίς να δώσω απάντηση, γυρίζω το κεφάλι μου στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον και λίγο αργότερα είχε εξαφανιστεί από πίσω μου. Παρατηρούσα το άγνωστο για μένα μέρος, που όπως όλα έδειχναν στο όνειρο, μάλλον ήταν το σπίτι μου. Συνέχισα να εξερευνώ, ανακαλύπτοντας και τους υπόλοιπους χώρους, ώσπου τα βήματά μου με έφεραν μπροστά από μία σκοτεινή κατηφορική σκάλα, η οποία δεν μπορούσα να διακρίνω από την αρχή που οδηγούσε. Άρχισα να κατεβαίνω δειλά τα σκαλιά ένα ένα, και μπροστά μου βρέθηκε μία κλειστή καφέ πόρτα. Γύρισα δύο φορές το κλειδί που βρήκα περασμένο στην κλειδαριά και έσπρωξα φοβισμένη την πόρτα. Έκανα ένα βήμα και αναζήτησα με το δεξί μου χέρι το διακόπτη στον τοίχο. Ανάβοντας το φως, το υπόγειο του σπιτιού στο οποίο βρισκόμουν «λούστηκε» από μία αστραφτερή πανδαισία χρωμάτων. Οι ψηλές ραφιέρες που στέκονταν μπροστά σε κάθε τοίχο, είχαν πάνω τους χοντρά καρούλια με ύφασμα, από κάθε λογής υφή και χρώμα. Ένιωσα μία περίεργη ικανοποίηση ενδόμυχα και λίγο αργότερα, άκουσα το ξυπνητήρι μου να χτυπάει.
Ομολογουμένως, αν οι εικόνες του ονείρου δεν με είχαν συνεπάρει τόσο πολύ, να μην είχα μπει στη διαδικασία το επόμενο πρωί να αναζητήσω τη σημασία του ονείρου. Δεν μπόρεσα όμως να αντισταθώ. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ονειροκρίτη, η «υπνοβασία» μου ήταν ένα σημάδι που με προειδοποιούσε πως αν δεν προσέξω τον εαυτό μου κάποια ασθένεια θα με ταλαιπωρήσει και όντως έτσι έγινε. Ο υπηρέτης, όπως έμαθα λίγο αργότερα, συμβόλιζε ένα μυστικό που μου εκμυστηρεύτηκε λίγες μέρες μετά η αδερφή μου, σχετικά με ένα ζήτημα που την προβληματίζει εδώ και καιρό. Το τακτοποιημένο και καθαρό υπόγειο από την άλλη, αφορούσε την τάξη που επικρατεί στη ζωή μου και τα λαμπερά υφάσματα, τις… χρονοβόρες υποχρεώσεις για τις οποίες ήμουν εντελώς απροετοίμαστη και χρειάστηκε να αντιμετωπίσω. Ίσως, αν είχα πάρει λίγο πιο σοβαρά της έμμεσες υποδείξεις του Ονειροκρίτη, να είχα καταφέρει να βοηθήσω έγκαιρα την αδερφή μου και να προλάβω, αν όχι το κοινό κρυολόγημα που με… κρεβάτωσε, αλλά σίγουρα τις απαιτητικές υποχρεώσεις του γραφείου που με περίμεναν την εβδομάδα που ακολουθούσε!
