Αγάπα τους ανθρώπους που περπατούν στο δρόμο και σφυρίζουν σιγανά.
Εκείνους που βγάζουν υπέροχες φωτογραφίες και δεν τις δείχνουν πουθενά.
Εκείνους που ακούνε το απόγευμα ραδιόφωνο στα μπαλκόνια, αγάπα τους ευφυείς, τους φευγάτους, τους ταξιδιώτες του μυαλού, τους καλλιτέχνες, αγάπα τους καλλιτέχνες που αν τους πεις καλλιτέχνες θα γελάσουν.
Αγάπα τις κοπέλες που με την πρώτη ευκαιρία περπατούν ξυπόλητες, που βάζουν βραχιολάκια στον αστράγαλο.
Αγάπα τους ανθρώπους που πληρώνονται Παρασκευή και Δευτέρα πρωί δεν έχουν ούτε για τσιγάρα!
Εκείνους που χαλούν το τελευταίο τους πεντάευρω για ένα πακέτο τσιγάρα, για μια μπίρα, για ένα πουκάμισο αδειανό.
Τον άστεγο που αγοράζει εφημερίδα, εκείνον που πιστεύει σ΄ένα μέλλον καλύτερο.
Αγάπα τους ανθρώπους που αρνήθηκαν να συμφωνήσουν, που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τη μόδα, που αρνήθηκαν να συστηματοποιηθούν, που αρνήθηκαν τα κοσμικά, που αρνήθηκαν το δήθεν, που αρνήθηκαν να γελάσουν με κάτι που δεν τους φαινόταν αστείο, που αρνήθηκαν να σε πουλήσουν, που αρνήθηκαν γενικώς.
Αγάπα την ελαφρότητα του είναι που κάποιου του φάνηκε αβάσταχτη, αγάπα την ιδέα να δοθούν σε τρεις ταινίες ονόματα χρωμάτων, αγάπα εκείνους που μιλούν για ήρωες, εκείνους που είχαν μια πόpνη αγάπη πρώτη, εκείνους που ζουν μέχρι να πεθάνουν κι εκείνους που πέθαναν μέχρι να ζήσουν.
Πίστεψε στις όμορφες μέρες, αυτές που σου υποσχέθηκαν και δεν φάνηκαν -όπου να΄ναι θα΄ρθουν, πίστεψε σ΄έναν στίχο της Κικής Δημουλά που έγραψε “Δαπανηρή ἰδέα ὁ βίος· ναυλώνεις ἕναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιᾶς βάρκας”.
Στον ηλικιωμένο που δεν ψηφίζει τους φασίστες, στους νέους που ποτέ δεν ψήφισαν τους φασίστες.
Αγάπα τους φίλους που γνώρισες πριν από χρόνια κι ήταν πάντα εκεί όταν τους χρειάστηκες, τους ανθρώπους που χωρίς να στο έχουν πει, θα έδιναν τη ζωή τους για σένα.
Τα παιδιά που σηκώνουν το φίλο τους όταν πέφτει, τα παιδιά που δίνουν το πρώτο τους φιλί και μετά γελούν αμήχανα.
Αγάπα τα γαλάζια μάτια και τα μαύρα και τα πράσινα και τα μελιά κι όσους λένε πως έχουν μελιά μάτια, αγάπα τη γενιά των κάτω των 30, των κάτω των 40, τη γενιά που ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε αριθμός, αγάπα όλους εμάς που μ΄εκείνο το καράβι, πάντα ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε έτοιμοι να σαλπάρουμε, στην πρώτη αγάπη σκλάβοι!
Πηγή: loveletters.gr
